Κι όμως υπάρχουν και κάποιοι που δεν θέλουν στρατόπεδα στη περιοχή τους.
Την ώρα που τοπικές κοινωνίες δίνουν μάχες για να κρατήσουν ανοιχτά
ακόμη και μικρά στρατόπεδα ανοιχτά,στο Ναύπλιο κάποιοι νέοι επιθυμούν
διακαώς το κλείσιμο του στρατοπέδου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΠΙΚΟ BLOG ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΊΟΥ
Παρακαλούνται όλες οι δημοτικές, κρατικές και δημόσιες αρχές του
τόπου, δημαρχαίοι, βουλευτές, πολιτευτές και επίδοξοι επιφανείς να
σταματήσουν να υπερασπίζονται τη παραμονή του κέντρου νεοσυλλέκτων
Μηχανικού στη πόλη του Ναυπλίου. Παιδιά δεν χάθηκε και ο κόσμος, αν το
στρατόπεδο φύγει.
Σταματήστε να το παίζετε ήρωες και υπερασπιστές των
τοπικών συμφερόντων.
Μέχρι και ο κομιστής εμφανίστηκε και δήλωσε με
σθένος, ενάντια στη κυβερνητική του γραμμή, πως θα αγωνιστεί για τη
παραμονή του στρατοπέδου στη πόλη μας.
Πως η απομάκρυνση του σημαίνει
οικονομικό θάνατο της περιοχής. Παπάρια μέντολες λέω εγώ. Το στρατόπεδο
το έχουμε χεσμένο και μπορώ να σας αποδείξω με μαθηματική ακρίβεια
χιλιοστού πως περισσότερο κακό προσφέρει στη πόλη παρά καλό.
Παρακολουθείστε…
Το στρατόπεδο εδώ και πολλά χρόνια φιλοξενεί φαντάρους και
αξιωματικούς. Μονιμάδες και εποχικούς.
Όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν τη
συνήθεια στις άδειες ή τις εξόδους τους να κυκλοφορούν στη πόλη μας και
να γνωρίζουν κόσμο.
Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που γνωρίζουν είναι
δυστυχώς γκόμενες.
Και λέω δυστυχώς γιατί αυτοί οι κύριοι όλα αυτά τα
χρόνια είχαν το συνήθειο να μας πηδάν τις γκόμενες.
Και κυρίως γκόμενες
στις τελευταίες τάξεις του λυκείου ή λίγο πιο μετά.
Γκόμενες δηλαδή στα
καλύτερά τους. Εμείς οι μαύροι μέναμε με το πουλί στο χέρι, πάνω στο
άνθος της ηλικίας μας, γεμίζαμε κόμπλεξ που τα κορίτσια πηγαίνανε με
μεγαλύτερους και περιμέναμε με αγωνία είτε να σπουδάσουμε είτε να πάμε
φαντάροι σε άλλες πόλεις για να τους μαγαρίσουμε τις εκεί γκόμενες.
Φαύλος κύκλος αγαμίας και στέρησης δηλαδίς . Το στρατόπεδο επομένως
αναθρέφει στο βάθος του χρόνου πολίτες με ψυχολογικά και σεξουαλικά
σύνδρομα.
Επίσης, η θεωρία πως οι φαντάροι προσφέρουν μια κάποια οικονομική
ενίσχυση στις καφετέριες της περιοχής είναι τελείως λαθεμένη και θα
εξηγήσω γιατί.
Μπορεί οι φαντάροι να βγαίνουν έξοδο κοπαδικώς και να
καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των καφετεριών που επισκέπτονται αλλά
ταυτόχρονα εμποδίζουν όλους εμάς απο το να πάμε να πιούμε έναν ήσυχο
καφέ στα στέκια μας.
Λέξεις όπως φανταρίλα και πουτσίλα σιγοψιθυρίζονται
συνέχεια πίσω απο τις πλάτες των δύσμοιρων φαντάρων και αποτρέπουν κατα
κύματα αυτόχθονες απο το να αφήσουν και αυτοί τον οβολό τους σε κάποια
επιχείρηση. Μία η άλλη δηλαδή.
Το ακόμη χειρότερο είναι πως κάποιοι
αυτόχθονες , τις μέρες που γνωρίζουν πως οι φαντάροι έχουν έξοδο δεν
βγαίνουν καν απο το σπίτι τους για να μην γεμίσει φασαρία και
στρατιωτικές ατάκες το αυτί τους.
Τώρα πάμε στο μεγάλο ζήτημα των ενοικίων. Λυπάμαι που θα το πω αλλά
απο τη δική μου πλευρά είναι ευχής έργων να μείνει και κανα σπίτι
εποχικού αξιωματικού ή καραβανά ανοίκιαστο. Μόνο έτσι η φιλοχρήματη τάξη
των σπιτονοικοκύρηδων θα σκεφτεί να κάνει κανα σκόντο σε μάς τους
ντόπιους και να μη μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες επειδή ντε
και καλά το σπίτι βλέπει Παλαμήδι ( το 90% των σπιτιών της πόλης βλέπει
Παλαμήδι). Την έχουμε δεί μπρούκληδες με τους μαλάκες τους φοιτητές και
τους αξιωματικούς και βαράμε τις τιμές στο Θεό για να προλάβουμε να τα
κονομήσουμε. Και τα μισά μαύρα. Ρε ουστ ρε.
Ακόμη, θα θίξω το μεγάλο πρόβλημα της οικονομικής ενίσχυσης των
επιχειρήσεων διατροφής του στρατού, κοινώς των γυράδικων. Εδώ ομολογώ
πως το πρόβλημα όντως είναι άλυτο. Γι αυτό πρέπει όλοι μας σαν ενεργοί
πολίτες να παραγγγέλνουμε τουλάχιστον δυό φορές την εβδομάδα πίτα γύρο
για να καταφέρουν οι άνθρωποι να ισσοροπήσουν κάπως τον τζίρο τους. Ίσως
έτσι βελτιώσουν και τον γκοτζίλα που μας προσφέρουν για κρέας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το στρατόπεδο δεν είναι δα και τόσο
σημαντικό. Δεν είναι θα λέγαμε ο ακρωγωνιαίος λίθος της τοπικής μας
οικονομίας.
Όλοι αυτοί επομένως που τσιρίζουν υπέρ της παρανομής του
στρατοπέδου και μας πουλάνε τοπικισμό και αγωνιστικότητα είτε είναι
καθυστερημένοι και ανίκανοι είτε γουστάρουν στις ορκωμοσίες που
γίνονται κάθε τόσο να κωλοτρίβονται με τους εκάστοτε
κυβερνητικούς επισήμους σαν γλίτσες . Άρα δεν σημαίνει πως και εμείς
πρέπει να παρασυρθούμε και να τους ακολουθήσουμε ως συνήθως σαν τα
μοσχάρια.
Ο χώρος του στρατοπέδου είναι άλλωστε τόσο μεγάλος που θα
μπορούσαν να γίνουν εντός του χιλιάδες πράγματα προς το συμφέρον όλων.
Πράγματα που και αυτά με τη σειρά τους θα απασχολούσαν κόσμο και θα
βοηθούσαν την οικονομική άνθηση της πόλης.
Όπως κοινωνικά ιατρεία,
κοινωνικά παντοπωλεία, πάρκα, χώροι αθλητισμού, χώροι διασκέδασης,
κέντρα ενημέρωσης πολιτών και πολλά άλλα.
Απλά οι άνθρωποι είναι τόσο
ηλίθιοι που ούτε να τα φανταστούν μπορούν ούτε φυσικά να τα διεκδικήσουν
και να τα υλοποιήσουν. Αυτά έμαθαν να λένε και να κάνουν από μικροί
στο κομματικό σωλήνα, αυτά κάνουν.
