Το 2010 το Τόκιο (ή για να είμαστε ακριβείς, το ευρύτερο αστικό σύμπλεγμα που περιλαμβάνει τις πόλεις Τόκιο-Γιοκοχάμα-Καβασάκι και τα περίχωρα τους) με κοντά 35 εκατομμύρια πληθυσμό, έπαψε να είναι η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου. Την αντικατάστησε ένα αχανές αστικό σύμπλεγμα, τριπλάσιο σε έκταση του οποίου ο πληθυσμός έχει φτάσει τα 42 εκατομμύρια και αναμένεται, ελέω μιας τεράστιας διαδικασίας αστικοποίησης και ανάπτυξης, να φτάσει τα 120 εκατομμύρια κατοίκους πριν το έτος 2050. Ακριβώς όταν με τα σημερινά δεδομένα, η Κίνα θα έχει εδραιωθεί σαν η πρώτη οικονομική δύναμη και τελικά, εκ των πραγμάτων ενδέχεται και η Κινεζική γλώσσα να είναι απαραίτητο εργαλείο όπως είναι σήμερα τα απείρως πιο ευκολότερα για εμάς στην εκμάθηση, Αγγλικά.
Λίγοι βέβαια γνωρίζαμε ότι το ακροπύργιο της τεράστιας αυτής ανάπτυξης υπήρξε μια και μοναδική πόλη η οποία ελέω μιας «αποικιοκρατικής» σύμβασης με τη Μεγάλη Βρετανία γλύτωσε από τα νύχια του «μεγάλου τιμονιέρη» και τη brutalité των πρώτων χρόνων της «πολιτισμικής επανάστασης» και αφέθηκε να ανθίσει σχεδόν μόνη της στην άκρη του νυχιού του δράκοντα ο οποίος περίμενε υπομονετικά «πάλι με χρόνια με καιρούς» να την πάρει πίσω. Όπως και έγινε σχετικά πρόσφατα (1997) όταν έληξε η αποικιακή συμφωνία με τη Μεγάλη Βρετανία οπότε και δόθηκε πίσω στη φυσική της και εθνολογική της πατρίδα. Η οποία δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία να τη διδάξει το άσωτο παιδί της που επέστρεψε την κατάλληλη στιγμή το πως πιάνονται τα ποντίκια (θυμηθείτε τη φράση του Deng Xiaoping) και δουλεύει ο κόσμος σήμερα.
Μιλάμε φυσικά για το Χονγκ Κονγκ. Το οποίο εκτός των άλλων βρίσκεται ακριβώς στις εκβολές του τεράστιου «μαργαριταρένιου ποταμού» (Pearl River delta), μαζί με άλλες πόλεις όπως οι Shenzhen, Guangzhou, Guangdong, Dongguan, Μακάο (και αυτό πρώην Πορτογαλική αποικία και τώρα το Λας Βέγκας της Κίνας) και άλλες μικρότερες, κάθε μια δυο και τρεις φορές σαν την Αθήνα.
Σε αυτό το σημείο ο αναγνώστης, και ιδίως αυτός που βαριέται τα απάνθρωπα νούμερα θα ρωτήσει «και τι με νοιάζει εμένα το Μαργαριταρένιο Ποτάμι και η Καντόνα», την οποία πιθανόν να θυμάται από ταινίες Κουνγκ-φου με πόρνες, παλληκάρια-απελευθερωτές με άσπρες φανέλες και το μυτερό μούσι του Φου-Μαντσού ο οποίος συνωμοτεί για την καταστροφή του κόσμου;
Εδώ θα συμφωνήσω με την άποψη των συνωμοσιολόγων οι οποίοι ισχυρίζονται πως «όλα συνδέονται». Δυστυχώς όμως, για λόγους γνωστούς και μη εξαιρετέους, οι Έλληνες εδώ και καιρό κάνουν τις λάθος συνδέσεις. Διότι οι περισσότεροι των κουτοπόνηρων συμπατριωτών μας είναι πρόθυμοι να δεχτούν οποιαδήποτε σύμπραξη Εβραίων/ Αμερικανών/ Γερμανών/ καπιταλιστών/ σιωνιστών / σαυρίσχιων δρακονιανών και δε συμμαζεύεται οι οποίοι μας μισούν και δε μας δίνουν ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ να το φάμε κι’ αυτό στην υγεία τους και να γουστάρουμε, μας παιδεύουν με μνημόνια και υποχρεώσεις επειδή ζητούν τα χρήματά τους πίσω. Μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψή μας για το σύγχρονο κόσμο
Αντίθετα, κανείς κουτοπόνηρος συνομωσιολόγος Ελληναράς δε σκέφτηκε ότι αυτή η αλματώδης ανάπτυξη (μαζί με το Δέλτα του ποταμού Yangtze – Διάβαζε Σαγκάη) και τη θάλασσα του Buhai που βρέχει την Κίνα, τις δυο Κορέες και τη Νότια Ιαπωνία – υδάτινο τριεθνές) ζητάει διέξοδο στην Ευρώπη, εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι των παραλίων της Κίνας αναζητούν το συντομότερο θαλάσσιο δίαυλο μέσω της διώρυγας του Σουεζ και το πρώτο μεγάλο λιμάνι με πρόσβαση στην Ηπειρωτική Ευρώπη στο δρόμο τους τυχαίνει να είναι ο… Πειραιάς. Και όλα αυτά τη στιγμή που ακόμα και το παντοδύναμο ναυτιλιακά και οικονομικά φιλελεύθερο και ασφαλές όσο δεν πάει Λονδίνο με την τεράστια εμπειρία του σε όλες τις ναυτιλιακές επιστήμες (Maritime Sciences) βρίσκεται εκτός των επιθυμητών υδάτινων δρόμων που θα συνδέσουν τη Νέα Κοσμοκράτειρα με τον Παλαιό Κόσμο. Και όπου στελέχη των ναυτιλιακών και εφοπλιστικών εταιριών του Λονδίνου προσπαθούν να ανοίξουν διαύλους, μεταναστεύουν στη Σιγκαπούρη, τη Σαγκαη και το Χονγκ Κονγκ, τρέχουν να μάθουν τσάτρα-πάτρα Κινέζικα, για να είναι μέσα στο νέο παιχνίδι.
Ενώ σε εμάς -φανταστείτε, ήλθαν οι ίδιοι οι Κινέζοι και μας χτύπησαν την πόρτα! Αλλά εμείς εκεί… άρχοντες! Και όταν οι Κινέζοι πήραν τον ημιθανή Πειραιά, εξαπλασίασαν την παραγωγή του (από τα 500.000 στα 3.000.000 TEUs για όποιον αντιλαμβάνεται) μέσα σε έξη χρόνια και θέλουν να «μπουν» και στο Ελληνικό μέσω της Fosun (που χτίζει πόλεις στην Κίνα) και του τρισκατάρατου Λάτση, εμείς… τσινάμε, τους κοιτάμε στα δόντια, περίεργοι καθηγητές του «ΕπσιλονΜηΠι» κάνουν μελέτες για αυτοδιαχειριζόμενους αγρούς στο Ελληνικό, κυβερνητικά στελέχη θυμούνται ότι εκεί υπάρχουν κρατικά ΚΤΕΟ και άπειρες αλάνες για επίσης αυτοδιαχειριζόμενα πρεζόνια και άστεγοι… μετανάστες. Οι οποίοι ντε και καλά πρέπει να στεγαστούν ΕΚΕΙ, στο καλύτερο σημείο ανεκμετάλλευτης κτηματικής περιουσίας στην Ευρώπη. Στην πιο χρεοκοπημένη χώρα του πλανήτη αυτή τη στιγμή που κόβει συντάξεις (πάλι!!!) από τα γεροντάκια επειδή δεν ξέρει που της παν τα τέσσερα.
Δυστυχώς, θα το γράψουμε και θα το ξαναγράψουμε ανηλεώς:
Η χρεοκοπία της Ελλάδος υπήρξε ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πολιτισμική και κατόπιν οικονομική.
Και η πολιτισμική διάσταση είναι εκείνη που μας κάνει να βλέπουμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν ή δεν ασχολούνται καν μαζί μας και αυτοκαταστροφικά να αφήνουμε τις ευκαιρίες να χάνονται μέχρι τελικής πτώσεως. Και επειδή είμαστε αχάριστοι, δε θα περάσει καιρός που όταν ΚΑΙ με Κινεζικά (και Καταριανά, και «Λατσέϊκα») χρήματα θα υψώνονται οι πρώτοι ουρανοξύστες και θα παραδίδονται τα πρώτα εκατοντάδες στρέμματα πάρκου στο Ελληνικό και -εννοείται- το κράτος θα λαμβάνει δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ και εισφορές σε φόρους από ανάπτυξη και όχι από το αλητοειδές γδάρσιμο των γερόντων και των ανήμπορων για να πληρώνονται καθαρίστριες-γραμματείς και καρεκλοκένταυροι, κάποιοι θα βρεθούν να βάλουν στο κάδρο των εχθρών της Ελλάδος και τη Μεγάλη Φίλη Χώρα. Αντικαθιστώντας το βλακώδες στερεότυπο των προαιώνιων εχθρών μας με τις γαμψές μύτες και τα ανύπαρκτα πρωτόκολλα καταστροφής του κόσμου, με τα σχιστά μάτια των ύπουλων Ασιατών της Καντόνας και της Σαγκάης που έρχονται να μας ταράξουν την νηνεμία της τρίτης Μπαχαλο-Πουταναόλα-Συνδικαλο-Δημοσιοϋπαλληλικής Δημοκρατίας μας.
Διότι η Ελλάδα δε θέλει το Μαργαριταρένιο ποτάμι.
Προτιμά το βούρκο των μεταπολιτευτικών ιδεοληψιών της.
ΚΚ2
