Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Φίλος εράσμιος, θαυμαστής της
ελληνικής αφρόκρεμας, μου ενέδωσε πολυτελές περιοδικό, στις σελίδες του οποίου
εκθέτονται ηχηρά ονόματα της πολιτιστικής και πολιτικοοικονομικής ελληνικής
σκηνής.
Οι κοιλαράδες άρρενες και οι
ξετραχηλωμένες θήλεις, φίλοι της κνίσας και του καλού πιάτου, δε δείχνουν να
έχουν πάρει χαμπάρι το μαρτύριο του ελληνικού λαού. Στο φόβο, τον ταραγμένο
νου, τα τρομαγμένα μάτια, τις άδειες τσέπες του, τη ματωμένη ζωή του, αυτοί
ρημάζουνε κατσαρόλες, δοκιμάζουν σε γαστρονομικές εκδηλώσεις αρτύματα από δίκοκκο αλεύρι, πυρόφαγο, εδέσματα
με πρωτόγνωρες γεύσεις, ελαιόλαδα εξαιρετικά, μπουκιές, τηγανίτες, χειροποίητα
μακαρόνια, λαδερά, όσπρια και εν ολίγοις του πουλιού το γάλα.
Δοκιμάζουν, τι δοκιμάζουν ο λόγος
το λέει. Τρώνε το καταπέτασμα, πίνουν του σκασμού και ανεφοδιάζουν το
απευθυσμένο τους έντερο συνεχώς για να έχει επάρκεια σε αρωματικό χαμούρι.
Ρίχνουν τέτοιες μάσες που τις βλέπεις εσύ ο νηστικός και σου φεύγει το
τσερβέλο. Και τα φαγητά, όχι τίποτα γυφτοφάσουλα και μπροκολόζουμα αλλά χοιρινά
σκορδάτα, σοφρίτo Κέρκυρας, κουρουμπουγάτσες,
γκιουζλεμέδες, σουβλιστές μπεκάτσες, ορτύκια σε κληματόφυλλα, βουτυρωμένα
θαλασσινά κοχύλια.
Και είναι όλοι τους μπέηδες και
μπέισσες. Καλλιτέχνες νάμπερ ουάν, κομματάρχες πασαλειμμένοι με το χρώμα του
κόμματος, υπουργίσκοι πρώην και νυν, δήμαρχοι ενεργοί και ανενεργοί, γραμματείς
λάμπουσες, δημοσιογράφοι με γραφίδες ποικίλης ύλης, ιστορικοί και λογοτέχνες με
πείρα στην αναδίφηση ποιμενικών κειμένων, κουτσές Μαρίες επιμελητηρίων,
πρόεδροι οργανισμών διάνοιξης << δρόμων της πατάτας >> ηγούμενοι και δεσποτάδες καταπονημένοι από την
<< άσκηση >> και τη στέρηση των υλικών αγαθών.
Κι εσύ ξεβράκωτε ελληνάκο, τους
βλέπεις έτσι που περιδρομιάζουν και σου
πέφτουν τα σάλια. Και δεν κάνεις τίποτα για να τους διώξεις από τα τραπέζια.
Τους κοιτάζεις, χαϊδεύεις την άδεια κοιλιά σου και λες: έχει ο Θεός! Κι αντί να
πάρεις το βούρδουλα, τον ξεχασμένο στην αποθήκη και να τους σπάσεις τα παϊδια,
περιμένεις τον ΕΝΦΙΑ να πανηγυρίσεις!
Κάν’ το τώρα όσο είναι νωρίς, πριν σε ζέψουν
στο στιχερό και αλωνίσεις τυφώνες Χαγιάν. Τώρα που βρίσκεις ακόμη γυφτοφάσουλα
και τρως και στέκεσαι στα πόδια σου.
Γιατί αν στα κόψουν, πώς θα σταθείς όρθιος να τους κυνηγήσεις; Με τι
πρωτεϊνες θα γίνεις ρωμαλέος τίγρης να τους δείξεις τα δόντια σου;
