Παραπονεμένα λόγια…

Η ελπίδα δεν κατοικεί πλέον στην τύχη όπως ξέραμε. Απαιτούνται θυσίες, έργα και πράξεις για να ελπίζουμε. Πρέπει να βγάλουμε τις μάσκες και να κοιταχτούμε στα μάτια αληθινά. Αν συμβεί αυτό τότε σίγουρα υπάρχει φως στο τούνελ διότι είμαστε πολυμήχανος λαός. Από αυτούς που τους διαδώσαμε τα «φώτα» του πολιτισμού κινδυνεύουμε. θέλουν να μας κόψουν το «φως», γιατί δεν πληρώσαμε το λογαριασμό.

Καθημερινά διαβάζουμε και ακούμε υπερβολές από κάποιους επαναστατημένους «λογοθεραπευτές». Όμως κάθε υπερβολή δημιουργεί ένα ελάττωμα αλλά και κάθε ελάττωμα μια υπερβολή. Οι κοινωνικές ομάδες αντιπαλεύονται θεωρώντας η κάθε μία το δίκιο μονοκαλλιέργειά της. Κάποια «κουρέλια» αντί να προτείνουν λύσεις θέλουν να «τραγουδούν» ακόμα.

Ο συνδικαλισμός ξεσηκώνεται αλλά εδώ και πολλά χρόνια είχε διαλέξει να ταξιδεύει σε άγονη γραμμή. Μικρά τα ποσοστά που γεμίζουν οι απεργίες. Δεν πείθει κανένα. Δεν πείθει γιατί στα χρόνια των κερδισμένων διεκδικήσεων ασκούσε κάθετο (συντεχνιακό) συνδικαλισμό και όχι οριζόντιο που βλέπει το δίκιο του εργαζόμενου συνολικά. 
          Μέχρι πρότινος ο κάθε κλάδος εκμεταλλευόταν το πρόβλημα που δημιουργούσε η απεργία του στην αγορά και άρπαζε απ’ το καλάθι των δανεικών. Γι’ αυτό εργαζόμενοι με ίδια προσόντα σε διαφορετικά υπουργεία έπαιρναν διαφορετικούς μισθούς με τεράστιες αποκλίσεις. Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της ΑΔΕΔΥ και αν και συνοδοιπόροι στις απεργιακές κινητοποιήσεις ο καθένας διεκδικούσε επί σειρά ετών να προστατέψει τους διαφορετικούς μισθούς του. Κάποιοι χρησιμοποιούσαν τους άλλους (π.χ. εκπαιδευτικούς) ως «μπούγιο» στην κινητοποίηση ή αν θέλετε ως ασπίδα προστασίας των κεκτημένων τους. Μπράβο στην ΑΔΕΔΥ! 

Κατά καιρούς συνδικαλιστικές συντεχνίες αντί να βοηθήσουν στην εξυγίανση των δημόσιων οργανισμών, τους οδήγησαν με τα καμώματά τους σε προβληματική κατάσταση, σε τεράστια ελλείμματα και στην υπερχρέωση. Ο νεωτερικός μαρξισμός δυστυχώς δεν αποτέλεσε πυξίδα προσανατολισμού της σκέψης και της πολιτικής. 
         Και δανειζόμασταν, δανειζόμασταν, όχι χρήμα… χρόνο δανειζόμασταν και απλά ο χρόνος τελείωσε. Κάποτε θα ερχόταν η ώρα. Νομοτελειακό είναι.

                                                                                                           24-11-2016                                                                                                  

                                                                                                                                 ΘόδωροςΣταυριανόπουλος