Τη σκυτάλη παίρνει πλέον η κυβέρνηση Παπανδρέου. Με κεντρικό σύνθημα το περιλάλητο «πάμε μαζί», ο Γιώργος Παπανδρέου με το επιτελείο του ξεκινούν - εν μέσω σκληρής δοκιμασίας που επιφέρει η οικονομική κρίση - την εφαρμογή του κυβερνητικού τους έργου, που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Βρισκόμαστε στο 2009 και η ανεργία στην Ελλάδα κυμαίνεται σε υψηλά ποσοστά, μέχρι και της τάξης του 10%, με περισσότερο ευάλωτη την πληθυσμιακή ομάδα των νέων αλλά και των 50ρηδων που απομακρύνονται για πολλούς και διάφορους λόγους από τις εργασίες τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εύρεση νέας εργασίας σε ένα πολύ δύσκολο εργασιακό περιβάλλον.
Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου καλείται να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά»,
να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα και να βάλει τάξη στα οικονομικά της χώρας.
Το έργο του είναι πολύ δύσκολο και ειδικά όταν έχει στις πλάτες του το πολύ μεγάλο ποσοστό που αποκόμισε στις εκλογές. Οι υποσχέσεις, όμως, που έδωσαν από το ΠΑΣΟΚ έχουν δημιουργήσει ισχυρές προσδοκίες στην τάξη των ψηφοφόρων του κόμματος, που απαιτούν «εδώ και τώρα» ξεκαθάρισμα της κατάστασης και δημιουργία ενός διαφορετικού πολιτικού κλίματος με άλλα δεδομένα και ιδιαιτερότητες.
Θα καταφέρει, άραγε, ο πρωθυπουργός να αλλάξει τα δεδομένα ή απλά στο τέλος θα μείνουμε με το διαφορετικό χρώμα του χάρτη;
Ο πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει τη δυσφορία της αγοράς, το κλείσιμο δεκάδων επιχειρήσεων υπό το βάρος της έλλειψης ρευστότητας, την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, το καρκίνωμα της ημι-απασχόλησης αλλά και τη σε πολλές των περιπτώσεων εργοδοτική αυθαιρεσία.
Από την άλλη, τι θα γίνει με την πράσινη ανάπτυξη; Θα πριμοδοτηθούν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με παράλληλη μείωση της χρήσης του λιγνίτη και των ορυκτών καυσίμων; Πως θα προστατευθεί η βιοποικιλότητα στη χώρα όταν τον πρώτο λόγο έχουν τα οδικά έργα και η οικοδομική δραστηριότητα;
«Θα γκρεμίσει τις πόλεις» ο νέος πρωθυπουργός ή θα διαφυλάξει τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου μέσα τους ; Και τι θα γίνει άραγε με τις «πράσινες θέσεις εργασίας», που τελευταία η αξία τους προβλήθηκε ακόμη και από τον Μπαράκ Ομπάμα;
Το ίδιο και περισσότερο άσχημη είναι η κατάσταση του περιβάλλοντος στη χώρα μας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου καλείται να οργανώσει με το νέο υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής το κράτος και να προστατεύσει τις τελευταίες περιαστικές εκτάσεις πρασίνου, τις ευαίσθητες οικολογικά περιοχές όπου συμβαίνουν όργια παρανομιών, το ανεξέλεγκτο κυνήγι και τη ρύπανση των ποταμών και λιμνών.
Έχει να αντιμετωπίσει στο μεταξύ το γραφειοκρατικό τέρας που τρέφεται από διάτρητους στην κερδοσκοπία υπαλλήλους, ανεξαρτήτως κόμματος και πολιτικής προέλευσης.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η χώρα μας κατέχει τη δεύτερη θέση στο «λάδωμα» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ όχι καλύτερη είναι η κατάταξή της σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ποια θα είναι τα μέτρα που θα πάρει για να παταχθεί αυτό το αίσχος;
Στην Ελλάδα υπάρχουν κύκλοι συμφερόντων που ποντάρουν στην εκλογή διαφορετικών κυβερνήσεων προκειμένου να υλοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Υπάρχουν βαρόνοι και ισχυροί όμιλοι του κατασκευαστικού κλάδου και των έργων υποδομής, τουριστικοί όμιλοι με μεγάλη πολιτική επιρροή και άλλοι κλάδοι που ποντάρουν στην άλφα ή βήτα κυβέρνηση προκειμένου να ευνοηθούν επιχειρηματικά και επενδυτικά.
Θα τα βάλει άραγε με αυτούς όλους ο νέος πρωθυπουργός όταν θα του απαιτήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους; Θα υποκύψει ή όχι ο Γιώργος Παπανδρέου στις πιέσεις όλων αυτών των κύκλων;
Οι απλοί ψηφοφόροι πιστεύουν πως όλα θα αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Οι πολίτες που τον στήριξαν, ευελπιστούν πως με κάποιο τρόπο όλα θα διορθωθούν σύντομα.
Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Ασφαλώς και όχι. Θα πάρει καιρό μέχρι να δούμε τα αποτελέσματα της άσκησης πολιτικής Παπανδρέου.
Οι συζητήσεις και τα ανταλλάγματα θα δώσουν και θα πάρουν. Όλοι αυτοί οι κύκλοι που τον έφεραν, θα απαιτήσουν πολλά και διάφορα. Και ο ίδιος θα κληθεί να κάνει τις αντίστοιχες υποχωρήσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, ο χρόνος θα αρχίσει να μετρά ανάποδα.
Το «πάμε μαζί», λοιπόν, έχει και τα παραλειπόμενά του. Τους όρους του.
«Μαζί» δε θα είναι πάντα Παπανδρέου και λαός. Στην καλύτερη περίπτωση θα υπάρξει ανοχή για κάποιο χρονικό διάστημα.
«Μαζί» θέλουν το νέο πρωθυπουργό και οι διάφοροι κύκλοι συμφερόντων.
Μην το ξεχνάμε.
Και εκεί εμφανίζεται ένα μεγάλο δίλλημα: με το λαό ή με αυτούς που φιλοτεχνούν το προφίλ του εκάστοτε πρωθυπουργού; Με τους ψηφοφόρους ή με τους μέντορες του image making;
Στην πολιτική όλα χρειάζονται.
Τα κόμματα δε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αλλιώς. Γι’ αυτό και χρειάζεται επιφυλακτικότητα και αναμονή της νέας πολιτικής.
Αλλά προπαντός όχι και μεγάλη έκπληξη αν τελικά το εισόδημα του μικρομεσαίου δε στηριχθεί, η τριετής περίοδος δημοσιονομικής σταθερότητας δεν επιτευχθεί και η κοινωνία παραμείνει εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά της αδιέξοδα.
Θα είναι και αυτό ένα ακόμη αναμενόμενο αποτέλεσμα της άσκησης υποτελούς διακυβέρνησης της χώρας, που πέρα από τους εγχώριους εκβιαστές έχει να αντιμετωπίσει και την πίεση της συμμόρφωσης με τους κοινοτικούς κανονισμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
«Πάμε μαζί» σίγουρα μέχρι τις εκλογές. Από κει και πέρα, με το κλείσιμο της κάλπης, ο δρόμος είναι συνήθως μοναχικός και για τους ψηφοφόρους αλλά και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μακάρι τα γεγονότα να διαψεύσουν ετούτες εδώ τις σκέψεις που πηγάζουν από την ιστορική εμπειρία.
Β.Μ.