Ειδικότερα, ο εργαζόμενος προσλήφθηκε το 1994 ως ανειδίκευτος εργάτης και εν συνεχεία απασχολήθηκε σε διάφορες ειδικότητες, όπως είναι ελαιοχρωματιστής, εργάτης παραγωγής αφρολέξ, χειριστής πριονοκορδέλας και μύλου, αλλά απασχολήθηκε και στην παραγωγή αφρολέξ...
Όπως αναφέρεται στην δικαστική απόφαση, μέχρι το 2005 οι σχέσεις του εργαζόμενου με τους αρμόδιους της επιχείρησης και ιδίως με τον νομικό εκπρόσωπό της ήταν καλές. Έκτοτε όμως η εμμονή του εργαζομένου να ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια των υπευθύνων της επιχείρησης, οι οποίοι μετέβαλαν την στάση τους απέναντι του, κάνοντας παράλληλα και αρνητικά σχόλια για το πρόσωπο του και την παραγωγικότητα του. Μάλιστα, του αφαίρεσαν τα καθήκοντα χειριστή μύλου που είχε και τον απασχόλησαν στη θέση του βοηθού χειριστή πριονοκορδέλας, δηλαδή «σε εργασία αν όχι υποδεέστερη, τουλάχιστον πιο κοπιαστική από εκείνη του χειριστή μύλου».
Στις 18 Οκτωβρίου του 2005 η επιχείρηση κατήγγειλε την σύμβαση εργασίας, ενώ την προηγούμενη μέρα ο εργαζόμενος είχε δώσει ένορκη κατάθεση υπέρ συναδέλφου του ο οποίος είχε καταθέσει αγωγή σε βάρος της επιχείρησης για εργατικό ατύχημα που είχε υποστεί.
Το Εφετείο έκρινε ότι η απόλυση του εργαζόμενου οφείλεται σε εκδικητικότητα και εχθρική διάθεση του εκπροσώπων της επιχείρησης προς των εργαζόμενο που οφείλεται αποκλειστικά στην επιδίωξή του να υπαχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και στην ένορκη κατάθεση που έδωσε υπέρ συναδέλφου του.
Κατόπιν αυτών κρίθηκε ότι η απόλυση είναι καταχρηστική και με τις ενέργειες της η επιχείρηση προσέβαλε την προσωπικότητα του εργαζόμενου, αφού εθίγη η επαγγελματική και κοινωνική υπόστασή του, που αποτελούν εκφάνσεις της προσωπικότητας τους.
Το δικαστήριο αφού έλαβε υπόψη του τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η καταγγελία της σύμβασης εργασίας, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του εργαζομένου και της επιχείρησης και ειδικότερα, από την μία πλευρά ότι ο εργαζόμενος ήταν ηλικίας 63 ετών, ευρισκόμενος πλησίον της συνταξιοδότησης του, συντηρών τετραμελή οικογένεια και από την άλλη η επιχείρηση η οποία ήταν εύρωστη με σημαντικό αριθμό εργαζόμενο και σημαντικά κέρδη, επιδίκασε 1.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη του εργαζόμενου. Ακόμη επιδικάστηκε το ποσό των 17.066 ευρώ υπέρ του απολυθέντα για μισθούς υπερημερίας.
Τέλος, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε την εφετειακή απόφαση και απέρριψε την αναίρεση της επιχείρησης, κρίνοντας ότι η απόφαση του Εφετείου έχει επαρκείς και σαφείς αιτιολογίες.