Προς την Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης
«Επανίδρυση των αγροτικών συνεταιρισμών»
Το αγροτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, με αφορμή τις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις, ανέδειξε για ακόμη μία φορά την ανάγκη να ανοίξει ένας ειλικρινής διάλογος ανάμεσα στους άμεσα ενδιαφερομένους. Ένας διάλογος που θα προβάλει την άμεση ανάγκη διαμόρφωσης οργάνων συλλογικής στήριξης των αιτημάτων του αγροτικού κόσμου και εναντίωσης στην καταλήστευση του αγροτικού εισοδήματος από την ανεξέλεγκτη λειτουργία των μηχανισμών εμπορίας και διάθεσης αγροτικών προϊόντων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εξαιρετικής ποιότητας ελληνικό ελαιόλαδο, του οποίου είναι γνωστή η εκτεταμένη εκμετάλλευση για την βελτίωση του ποιοτικά χειρότερου ιταλικού ή ισπανικού αντίστοιχου προϊόντος. Η αδυναμία συστηματικής προβολής του ελληνικού ελαιόλαδου, σε αντίθεση με τα ανταγωνιστικά της Μεσογείου και ο άναρχος τρόπος με τον οποίο γίνεται σήμερα η διάθεσή του στην εσωτερική αγορά, δεν επιτρέπουν την κάλυψη ούτε του κόστους.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα προϊόντα με ονομασία προέλευσης, καθώς υπό αυτές τις συνθήκες είναι πρακτικά αδύνατος ο έλεγχος των ΠΟΠ από τα «κιτάπια» που συντηρούνται στους συνεταιρισμούς και από τον πανάρχαιο τρόπο ελέγχου από τις αρμόδιες Διευθύνσεις των νομαρχιών. Αποτέλεσμα είναι τα 70 ΠΟΠ που υπάρχουν στην Ελλάδα να κινδυνεύουν να αποχαρακτηριστούν λόγω της ανεξέλεγκτης δράσης επιτηδείων.
Βέβαια, ανάλογα φαινόμενα ισχύουν και στις άλλες κατηγορίες των βασικών αγροτικών διατροφικών προϊόντων που είναι αποτέλεσμα της καθολικής ελεγκτικής και διαχειριστικής ανεπάρκειας του κράτους, των αδύναμων αγροτικών οργανώσεων και συνεταιρισμών. Τα αποτελέσματα είναι, βέβαια, πολλαπλά στην τσέπη των παραγωγών, στην τσέπη των καταναλωτών, στη δημόσια υγεία και στην επιδείνωση της ήδη χαμηλής ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα. Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το σύνολο των Ελλήνων παραγωγών αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων μοιράζεται περίπου 11 δις ευρώ κάθε χρόνο, όπου μέσα σε αυτά είναι οι πωλήσεις τους και οι επιδοτήσεις ή ενισχύσεις, τη στιγμή που ο αντίστοιχος τζίρος των μεσαζόντων και των εταιριών χοντρικής εμπορίας των αντίστοιχων προϊόντων ξεπερνά τα 33 δις ευρώ! Υπό τις παρούσες προφανώς συνθήκες και συγκυρίες λειτουργίας των συνεταιριστικών οργανώσεων σήμερα, είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να γίνουν οι αναγκαίες παρεμβάσεις που θα ωφελήσουν τους παραγωγούς.
Είναι, επομένως, αδήριτη ανάγκη, η εκ του μηδενός επανίδρυση των αγροτικών συνεταιρισμών, η οποία είναι η κρισιμότερη ίσως μεταρρυθμιστική πρόκληση της αγροτικής μας πολιτικής, σήμερα. Η αγροτική μας οικονομία χρειάζεται σύγχρονους, βιώσιμους, κλαδικούς, ανά προϊόν και ανταγωνιστικούς συνεταιρισμούς «νέας γενιάς» για να ανταποκριθεί στις σημερινές πραγματικές ανάγκες της ιδιόμορφης, κατακερματισμένης και, εν πολλοίς, οικογενειακής ελληνικής γεωργικής οικονομίας. Το συνεταιριστικό αγροτικό κίνημα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τους συνεταιρισμούς «σφραγίδες – φαντάσματα», από τα προσωπικά μικροσυμφέροντα και να δημιουργήσει μετά από θεσμοθέτηση νέου πλαισίου, νέους, κλαδικούς και ισχυρούς συνεταιρισμούς που είναι η απάντηση στην επικρατούσα σήμερα κατάσταση και στο παρασιτικό εμπόριο και τα καρτέλ.
Κατόπιν αυτών ερωτάται η κ. Υπουργός
1. Ποιες είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης στο παραπάνω κεφαλαιώδες ζήτημα για την αναζωογόνηση της υπαίθρου, όσον αφορά την προώθηση της κλαδικής αναδιάταξης και δημιουργίας νέων αγροτικών συνεταιρισμών;
2. Εάν και πότε προτίθεται να προβεί η κυβέρνηση στην αναθεώρηση του θεσμικού πλαισίου που αφορά το συνεταιριστικό αγροτικό κίνημα στη χώρα μας για τη δημιουργία ισχυρών, βιώσιμων και ανταγωνιστικών συνεταιρισμών, οι οποίοι θα δημιουργήσουν ανάχωμα στο παρασιτικό εμπόριο και τα καρτέλ;
Η ερωτώσα βουλευτής,
Νάντια Ι. Γιαννακοπούλου