Την Τετάρτη, 05/04/10 λοιπόν, η ελληνική κοινωνία δέχθηκε ένα ακόμη τεράστιο πλήγμα. Γιατί κάποιοι έθεσαν υπό καθεστώς ασφυξίας μια μέλλουσα μητέρα κι ένα έμβρυο. Γιατί κάποιοι σκότωσαν εν ψυχρώ το παρόν και το μέλλον μας ανάμεσα σε καπνούς φωτιάς και οργισμένες φωνές.
Όσο και να κρυβόμαστε πίσω ή μέσα στις λέξεις μερίδιο ευθύνης φέρουμε όλοι. Ευθύνη για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Ευθύνη για το πώς τη διαμορφώσαμε και κυρίως για το τί κάνουμε όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, για να την αλλάξουμε. Μια κοινωνία, κατά τα άλλα, υπεύθυνων πολιτών, αλληλέγγυων συνανθρώπων, όντων με υπόσταση, η οποία όμως την προηγούμενη Τετάρτη πληγώθηκε ανεπανόρθωτα και συμπαρέσυρε κάθε ψήγμα ελπίδας και προοπτικής. Μια κοινωνία που για ακατανόητους λόγους, στοχοποιεί και πυροβολεί κατά βούληση σαν να βρίσκεται συνεχώς υπό το καθεστώς μιας αόρατης απειλής. Αυτήν τη φορά, όμως, η κοινωνία μας έστρεψε, τόσο ξεκάθαρα όσο καμία άλλη φορά, το πιστόλι προς τον εαυτό της και πυροβόλησε.
Ο θάνατος αυτή τη φορά δεν είχε κάν πρόσωπο. Ήταν πιο ύπουλος, πιο φρικιαστικός, πιο ανώνυμος και τρομοκρατικός από ποτέ. Γεγονός που κάνει το έγκλημα ειδεχθέστατο. Τα θύματα, ωστόσο, είχαν πρόσωπο, όνομα, οικογένεια, όνειρα και ελπίδα. Και ειδικά τα δύο τελευταία, όταν παρατηρούνται στην πατρίδα μας, κάποιοι φροντίζουν να τα ξεριζώσουν όσο ταχύτερα γίνεται.
Τί αξιώσεις μπορεί να έχει μια κοινωνία στην οποία δολοφονείται η ίδια η πηγή της ζωής, το πιο αγαπημένο πρόσωπο κάθε οικογένειας, ο δημιουργός της ταυτότητας κάθε ανθρώπου;
Η δολοφονία μιας μέλλουσας μητέρας στο χώρο εργασίας της, είτε από τυφλό μίσος, είτε επειδή δεν απεργεί τη στιγμή που στη βαρβαρότητα που ζούμε απειλείται ανά πάσα στιγμή με απόλυση, δεν μπορεί παρά να προκαλεί απέχθεια για τους αυτουργούς και ντροπή για το σημείο που οδηγηθήκαμε.
Και όταν μια νέα εργαζόμενη μητέρα, εγγυμονούσα το μέλλον στα σπλάχνα της, δολοφονείται αναίτια, η ελληνίδα μάνα δεν μπορεί να γιορτάζει.