Το επικείμενο κλείσιμο της γραμμής του ΟΣΕ Κόρινθος – Τρίπολη – Καλαμάτα, που είναι μέρος του σχεδίου για τη μείωση κατά 30% των λειτουργικών εξόδων του Οργανισμού, αποτελεί σπασμωδικό μέτρο, όσο και αν φαινομενικά ανταποκρίνεται στις έκτακτες ανάγκες για περικοπές δαπανών. H μη αξιοποίηση της γραμμής και το κεφάλαιο των 67 εκαττομυρίων ευρώ που επενδύθηκε πρόσφατα, συνηγορούν ξεκάθαρα προς αυτήν την κατεύθυνση, όπως έχω τονίσει και στην από 17/05/10
αναπάντητη ακόμη ερώτηση μου προς τον Υπουργό Υποδομών. Υπαρκτά δεδομένα, όπως η καθυστέρηση επαναλειτουργίας της γραμμής και η έλλειψη μελέτης οικονομικής βιωσιμότητάς της, φανερώνουν την δυνατότητα επανεξέτασης του ζητήματος. Αυτή τη φορά, όμως, στη βάση της λειτουργίας της γραμμής. Σαφείς, ξεκάθαρες και σε πολύ μεγάλο ποσοστό, βέβαια, είναι οι ευθύνες διαχρονικά των κυβερνήσεων και ιδιαίτερα της προηγούμενης κυβέρνησης γα την απαξίωση του σιδηρόδρομου στην Πελοπόννησο και την Ελλάδα γενικότερα. Σε μια περίοδο διεθνούς οικονομικής σταθερότητας, οι δυνατότητες και οι προοπτικές του σιδηροδρόμου αγνοήθηκαν και η διαχείρησή του αφέθηκε στο ‘‘έλεος του Θεού’’. Ενώ μάλιστα είναι γνωστή εδώ και χρόνια η ελλειμματική κατάσταση του ΟΣΕ, πουθενά δεν υλοποιήθηκαν οι αναγκαίες παρεμβάσεις, ώστε να εξασφαλιστεί η λειτουργία του και η περαιτέρω συνεισφορά του στην αναπτυξιακή διαδικασία. Αντίθετα, τα ελλείμματα πολλαπλασιάζονταν δίχως να λαμβάνεται μέριμνα είτε για την δημιουργία πλεονασματικού ισοζυγίου, είτε για την αξιοποιήσή του, όταν μάλιστα το οδικό δίκτυο της περιοχής ήταν τουλάχιστον κατώτερο των περιστάσεων. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο οι έκτακτες οικονομικές ανάγκες να απαιτούν έκτακτα μέτρα και να δημιουργούν τετελεσμένα. Τώρα και με αφορμή τη σημερινή, 24 Ιουνίου 2010, κινητοποίηση, θα ήταν αναμφίβολα ευχής έργον να φέρει αποτελέσματα. Ωστόσο, το ζητούμενο είναι η υπέρβαση• το κάτι παραπάνω. Τα διαχρονικά, δίκαια αιτήματα, όπως η συνέχιση τη λειτουργίας της γραμμής, η ενίσχυση των προαστιακών δρομολογίων και ο εκσυγχρονισμός του δικτύου, αν και είναι αποδεκτά από όλους μας, δε δίνουν καμία ρεαλιστική απάντηση στα δεδομένα οικονομικά προβλήματα. Ωστόσο, υπάρχουν τρία δεδομένα, των οποίων ο συνδυασμός πιθανόν να δώσει λύσεις. Πρώτον, υπάρχει μια ανακαινισμένη και άρα λειτουργική γραμμή καθώς και ο απαραίτητος μηχανοκίνητος εξοπλισμός. Δεύτερον, υπάρχει η δεδηλωμένη πρόθεση της αυτοδιοίκησης για τη λειτουργία της γραμμής και του σιδηρόδρομου στην Πελοπόννησο, ευρύτερα. Τρίτον, υπάρχει η πρόθεση της διοίκησης του ΟΣΕ να εγκαταλείψει τη γραμμή. Μια καλή πρόταση θα ήταν η τοπική αυτοδιοίκηση σε επίπεδο περιφέρειας να αναλάβει το δικαίωμα χρήσης και εκμεττάλευσης της γραμμής από τον ΟΣΕ με την δημιουργία μιας νέας εταιρίας δίχως ελλείμματα και βεβαρημένους, εν τη γενέσει τους, ισολογισμούς; Άλλωστε, η νέα, υπερενισχυμένη τοπική αυτοδιοίκηση και τα οικονομικά δεδομένα του ‘‘Καλλικράτη’’ επιτρέπουν τέτοιου είδους εγχειρήματα. Αναμφίβολα, θα ήταν μια καλή αρχή…
