Ήδη από την εποχή Σημίτη, οι στρατιές συμβασιούχων κατέκλυσαν το Δημόσιο.
Πάντα, ή τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συμβασιούχοι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι δεύτερης κατηγορίας, σε δικαιώματα και αποδοχές. Όμως, έμεναν και υπέμεναν, σίγουροι πως, είτε με το πολιτικό τους μέσο, είτε με τα μόρια της προϋπηρεσίας που θα αποκτούσαν, θα μονιμοποιούνταν και θα έλυναν μια για πάντα το πρόβλημα της ζωής τους. Η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και η κυβέρνηση Παπανδρέου, υποσχέθηκαν λύση του προβλήματος. Η “επανίδρυση του κράτους”, όμως, δεν τους περιελάμβανε: οι 250.000 συμβασιούχοι, που ψήφισαν το 2004 με την ελπίδα και την υπόσχεση πως θα γίνουν μόνιμοι, είδαν την κυβέρνηση της “σεμνότητας και της ταπεινότητας” να τους εμπαίζει σκληρά. Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Πολλοί έπεσαν θύμα του “προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης” και είδαν τις συμβάσεις τους να μην ανανεώνονται στη λήξη τους. Τώρα, όσοι έμειναν, θα δοκιμάσουν το πικρό ποτήρι της απόλυσης. Η κυβέρνηση, προκειμένου και τις επιταγές της τρόικας να ικανοποιήσει, αλλά και να μην απολύσει μόνιμους υπαλλήλους, δε θα αφήσει ούτε έναν συμβασιούχο να συνεχίσει να εργάζεται στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ο κύβος έχει ήδη ριφθεί. Και η εποχή των συμβασιούχων τελειώνει, δυστυχώς, με τον αντίθετο τρόπο για τους ίδιους: ήλπιζαν στη μονιμοποίηση και θα υποστούν απόλυση.