Οι δημοσιογράφοι για τέσσερις ημέρες απεργούν. Ε και;
Σε ποιον θα “λείψουμε”; Μάλλον σε κανένα! Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς και κυρίως οι “συνδικαλιστές” μας δεν δείχνουν να το έχουν καταλάβει.Ποια είναι η θέση των δημοσιογράφων σήμερα στη κοινωνία;
•Είμαστε η πιο “μισητή” επαγγελματική-κοινωνική ομάδα ,μετά από τους πολιτικούς; Ναι!•Είμαστε τελείως απαξιωμένοι στα μάτια των πολιτών; Ναι!
•Μας περιφρονεί συστηματικά η εξουσία την οποία υποτίθεται ελέγχουμε; Ναι!
Κι αφού η απάντηση είναι ναι σε όλα σε τι ελπίζουμε;
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία,αρκεί όμως κάτι να κάνουμε για να την κρατήσουμε ζωντανή. Και πρώτα απ΄ όλα ,θα πρέπει με θάρρος και χωρίς περιστροφές να επισημάνουμε τις δικές μας ευθύνες,που μας έφεραν σ΄ αυτή τη θέση.
•Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, “ξεχάσαμε” ότι δουλειά μας είναι να είμαστε απέναντι στην όποια εξουσία. Κινούμενοι στις παρυφές των κέντρων αποφάσεων και ισχύος, κάποιοι -όχι πολλοί αλλά αρκετοί- πέρασαν την τάφρο και πίστεψαν οι ανόητοι ότι μπήκαν στον πυρήνα των κέντρων εξουσίας. Στη πραγματικότητα έγιναν τα “καραγκιοζάκια” του συστήματος και τίποτα παραπάνω.
Από ένα σημείο και μετά καλός δημοσιογράφος εθεωρείτο στην Ελλάδα,αυτός που μίλαγε όλη τη μέρα με τον “κ.υπουργό” ή που ακόμη -το είδαμε κι αυτό- συμμετείχε σε κυβερνητικές συσκέψεις! Και τώρα είναι αυτοί οι ίδιοι που με σηκωμένο το δάχτυλο και με ύφος αυστηρό επιπλήττουν τον απλό πολίτη γιατί έχει το θράσος να μην δέχεται να του κόψουν το μισθό και τη σύνταξη! Είναι αυτοί που δικαιολογούν την άποψη Πάγκαλου ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”,ξεχνώντας συστηματικά και πάντως όχι τυχαία να μας πουν ποιος μας καλούσε στο τραπέζι.
•Εδώ και πολλά χρόνια είναι κανόνας δημοσιογράφοι -όχι πολλοί αλλά αρκετοί- να κατέχουν θέσεις σε δημόσιους φορείς ,χωρίς αντικείμενο μεν,αλλά με πολύ καλό μισθό δε. Εθεωρείτο μεγάλη “μαγκιά” να είσαι σε δυο,τρεις “θεσούλες”. Γραφεία Τύπου,δημόσιες σχέσεις οργανισμών και άλλα σχετικά. Το πιο παράδοξο; Τις περισσότερες και καλύτερες θέσεις τις κατείχαν καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι μεγάλων συγκροτημάτων οι οποίοι σήμερα γράφουν εναντίον αυτών των άθλιων πολιτών που δεν δέχονται αδιαμαρτύρητα να τους κόψουν το μισθό και τη σύνταξη. Γιατί κι αυτοί δικαιολογούν την άποψη Πάγκαλου ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”,ξεχνώντας συστηματικά και πάντως όχι τυχαία να μας γράψουν ποιος μας καλούσε στο τραπέζι.
Δυστυχώς αυτοί οι όχι πολλοί αλλά αρκετοί είναι που έχουν στιγματίσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα και μας έχουν φέρει απέναντι στους πολίτες. Αυτούς φέρνουν στο μυαλό τους κι όχι τους δημοσιογράφους των 500,600,800 και 1000 ευρώ που είναι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία. Όποιος δηλώσει δημοσιογράφος αυτομάτως εντάσσεται στην κατηγορία των 20,30,50 ή έστω 100 που λειτούργησαν για χρόνια με τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω. Κανείς δεν πιστεύει ότι η πραγματικότητα στην ελληνική δημοσιογραφία είναι τελείως διαφορετική.Όλοι έχουν στον μυαλό τους τον “δημοσιογράφο” που τρώει σε ακριβά εστιατόρια,οδηγεί πανάκριβα αυτοκίνητα,μένει σε πολυτελές σπίτι και γενικώς διάγει βίο υπερπολυτελή.
Γι΄ αυτό κι αν υπήρχε σοβαρή αντιμετώπιση από την όποια συνδικαλιστική ηγεσία θα έπρεπε πρώτα απ΄ όλα να φροντίσει να αλλάξει η εικόνα του δημοσιογράφου στην ελληνική κοινωνία και μετά να ασχοληθεί μ΄ όλα τ΄ άλλα. Είναι μάταιο να διεκδικείς,όταν όλοι είναι απέναντί σου. Και κυρίως η κοινωνία.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα στον κλάδο μας και μετά να κάνουμε όσες απεργίες θέλετε.
Ας πείσουμε τους πολίτες με έργα όμως κι όχι με λόγια ότι είμαστε διατεθειμένοι να “ματώσουμε” και να αποκαλύψουμε εμείς οι ίδιοι ότι υπάρχει από “λίστες πληρωμών” “pay rolls” και άλλα σχετικά.Να εξοστρακίσουμε τους λίγους που με τις συμπεριφορές και τη νοοτροπία τους έχουν μετατρέψει τους δημοσιογράφους σε μαύρα πρόβατα.
Ας πείσουμε το κόσμο ότι το έλλειμμα ενημέρωσης που του έχουν επιβάλει και κυρίως τα “ενημερωτικά μονοπώλια” που επιδιώκουν να του επιβάλουν είναι τεράστιος κίνδυνος για τη Δημοκρατία.
Ας αναγνωρίσουμε ότι η ενημέρωση έχει πια αλλάξει ,όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Η τυπωμένη είδηση στο χαρτί θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά έχει ήδη περιοριστεί δραματικά. Ας δούμε όλες τις μεγάλες εφημερίδες του κόσμου,που ήδη έχουν στραφεί στο διαδίκτυο. Ας ασχοληθούμε με τους κανόνες που πρέπει να το διέπουν γιατί και στην Ελλάδα, η ενημέρωση πλέον κυριαρχεί στο διαδίκτυο,έχοντας ξεπεράσει σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και την παντοδύναμη τηλεόραση. Όσο δεν κάνουμε κάτι για όλα αυτά κάθε απεργία μας θα είναι μια ακόμη απογοήτευση. onalert.gr