Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 και βρισκόμουν στη Βοστώνη, καλύπτοντας μια επίσκεψη του Κώστα Καραμανλή στις ΗΠΑ, με την ιδιότητα τότε του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Οι σημαντικές συναντήσεις του ήταν στην Ουάσιγκτον και στη Νέα Υόρκη. Από τη Βοστώνη έκανε απλώς ένα σύντομο πέρασμα. Στη διάρκεια της παραμονής του εκεί, επισκέφθηκε και τη σχολή Φλέτσερ, στο πανεπιστήμιο Ταφτς, όπου ήταν φοιτητής στη δεκαετία του '80.Θυμάμαι πως η λιμουζίνα που τον μετέφερε ήταν το μοναδικό αυτοκίνητο που σταμάτησε στο δρόμο μπροστά στην είσοδο της Σχολής. Όλα τα υπόλοιπα οχήματα, μαζί και το βαν που μετέφερε τους δημοσιογράφους, κατευθυνθήκαν στον πιο κοντινό χώρο στάθμευσης.
Φτάνοντας ποδαράτο εκεί, είδα την εξής σκηνή: Ένα περιπολικό με έναν αστυνομικό-οδηγό είχε σταματήσει δίπλα στη λιμουζίνα του Κ. Καραμανλή και ζητούσε από τον οδηγό να την απομακρύνει από την είσοδο της Σχολής γιατί απαγορευόταν η στάθμευση.
Ο οδηγός -Έλληνας από το εκεί προξενείο μας- προσπαθούσε φιλότιμα να εξηγήσει ότι το αυτοκίνητο ανήκε σε «υψηλό προσκεκλημένο», αλλά το αφτί του αστυνομικού δεν ίδρωνε με τίποτα: «Θα πάω μέχρι το τέλος του δρόμου και θα επιστρέψω. Αν το αυτοκίνητο είναι ακόμα εδώ, θα το πάρει γερανός» ήταν η τελική του απάντηση και ο οδηγός από το προξενείο αναγκάστηκε να το μεταφέρει στο λεπτό.
Θυμήθηκα τη σκηνή ακούγοντας τα της σύλληψης του Ντομινίκ Στρος Καν στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Η καταγγελία μιας καμαριέρας ξενοδοχείου για απόπειρα βιασμού τον υποχρέωσε να ακολουθήσει ήσυχα ήσυχα τους αστυνομικούς για τα... περαιτέρω. Η μόνη «χάρη» που προφανώς του έκαναν ήταν πως δεν του πέρασαν χειροπέδες, τις οποίες τελικά δεν γλίτωσε κατά την προσαγωγή του στο δικαστήριο.
Δεν γνωρίζω φυσικά αν ο κ. Στρος Καν έχει διαπράξει όσα τον κατηγορούν ή είναι θύμα μιας καλοστημένης σκευωρίας. Ελπίζω να το μάθουμε όλοι σύντομα.
Αυτό που γνωρίζω με βεβαιότητα όμως είναι πως στις Ηνωμένες Πολιτείες, που τόσους φανατικούς εχθρούς έχουν στη χώρα μας όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, λειτουργούν νόμοι που δεν υπολογίζουν ονόματα, οφίτσια και περιουσίες... Για τα μικρά, αλλά και για τα πιο μεγάλα. Για τα ασήμαντα, αλλά και για τα σημαντικά.
Ασφαλώς και δεν αποτελούν οι ΗΠΑ τον παράδεισο της Δικαιοσύνης. Απ' όσο γνωρίζω, άλλωστε, αυτός ο παράδεισος δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα πουθενά στην υφήλιο. Δεν είναι ωστόσο πολλές οι γωνιές του πλανήτη όπου ένας αξιωματούχος αυτού του βεληνεκούς αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο μετά από καταγγελία ενός απλού πολίτη.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αρέσει δεν αρέσει σε πολλούς, δείχνουν να είναι μία από αυτές τις ελάχιστες γωνιές.