Οι φωτιές που έκαψαν ανθρώπους, περιουσίες, ψυχές. Φωτιές που για πολλούς καίνε ακόμα. Για εκείνο τον άνθρωπο που μέσα σε λίγα λεπτά, έχασε τα τέσσερα παιδιά, τη σύζυγό, τη μάνα του...
Για εκείνους που έχασαν, συζύγους, γονείς, αδέρφια... Για εκείνους που είδαν το βιος τους μέσα σε δευτερόλεπτα, να γίνεται στάχτη...
Για εκείνους που είδαν την Ηλεία να σβήνει από το χάρτη... Για όλους εμάς που συνεχίζουμε να περπατάμε, εκεί που οι φλόγες σάρωσαν...
Το μεσημέρι της 24ης Αυγούστου 2007 δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Όχι μόνο για το πιο συγκλονιστικό ρεπορτάζ της ζωής μας, αλλά για αυτά που νοιώσαμε ως άνθρωποι.
Σήμερα το πιο εύκολο είναι να περιγράψουμε τι ζήσαμε. Προσπερνάμε αυτή τη διαδικασία γιατί, το κάναμε την πρώτη επέτειο, άντε και τη δεύτερη.
Τέσσερα χρόνια μετά πρέπει να προχωρήσουμε, παίρνοντας μαθήματα από τη μεγάλη καταστροφή. Και δυστυχώς όμως ούτε τα μαθήματα πήραμε, μα ούτε προχωρήσαμε.
Η πραγματική ανασυγκρότηση του τόπου δεν ήρθε ποτέ. Το περίφημο για αυτήν σχέδιο βρίσκεται σε κάποιο συρτάρι. Και ακόμα έρχεται... Από τις εκλογές του 2007 λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή και την έλευση Καραμανλή στα «καμένα», από τις εκλογές του 2009 και την συμβολική «συν υπουργοίς και Αθεμπίγιο» έλευση Παπανδρέου στην Αρχαία Ολυμπία και πιθανόν για ανασυγκρότηση θα τολμήσουν να μας πουν και στις επόμενες...
Και όπως αποδείχθηκε περισσότερα ψέματα δεν έχει ακούσει αυτός ο τόπος, από αυτά που είπαν οι δύο αυτοί πρωθυπουργοί και οι συνεργάτες τους.
Αν υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά προσέφεραν στον τόπο, τότε είναι οι Κύπριοι αδερφοί μας, στην Αρτέμιδα, την Αρχαία Πίσσα, στο Καράτουλα, ο όμιλος Βαρδινογιάννη στη Μάκιστο, το Ίδρυμα Λάτση στην Αρχαία Ολυμπία, οι Αυστραλοί στο Καράτουλα, μεγάλες και μικρές ιδιωτικές εταιρίες σε διάφορα σημεία, πόλεις από το εξωτερικό σε αδελφές περιοχές στην Ηλεία, κάποιοι άλλοι που μπορεί να ξεχνάμε τώρα, μα πάνω από όλα εκείνοι που γέμισαν το «Ταμείο Μολυβιάτη» με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε ένα βράδυ...
Κάποια πήγαν για σκοπό... κάποια άλλα, τα περισσότερα ίσως, πήγαν στη «μαύρη τρύπα» της χώρας.
Ο λαός της Ηλείας δεν πρέπει να ξεχάσει... Δεν ξεχνώ αυτούς που έφυγαν άδικα... Δεν ξεχνώ αυτούς που με κορόιδεψαν, που εξαπάτησαν τα όνειρα και τις ελπίδες μου... Δεν ξεχνώ, γιατί αν ξεχάσω... χάθηκα