Το να αυτοαναγορεύεται μία συνδικαλιστική δύναμη -στη συγκεκριμένη περίπτωση το ΠΑΜΕ- σε μοναδικό θεματοφύλακα του νόμου και της τάξης σε μια διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, είναι ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που έρχεται από το παρελθόν και ενδεχομένως θα πάει πολύ μακρυά στο μέλλον.
Το ότι επί χρόνια τώρα μια ελάχιστη μειοψηφία μερικών εκατοντάδων κουκουλοφόρων κακοποιών μπορεί και διαλύει κάθε μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση δημιουργώντας επεισόδια, χάος και ζημιές -που αθροιστικά έχουν ανέλεθει σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ- είναι ένα μυστήριο. Με την έννοια ότι είναι τόσοι λίγοι που κανονικά θα έπρεπε να έχουν συλληφθεί όλοι δύο και τρεις φορές ο καθένας.
Το ότι η ουσιαστική απραξία της αστυνομίας επιτρέπει την επικράτηση σεναρίων που υποστηρίζουν (δικαίως;) ότι αυτοί οι κουκουλοφόροι είναι στην ουσία μέρος παρακρατικού μηχανισμού που χρησιμοποιείται για να εκφοβίζει τους απλούς πολίτες προκειμένου να μην μετέχουν σε μαζικές διαδηλώσεις, είναι το δηλητήριο που αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Το γεγονός ότι τα οργανωμένα κόμματα και οι συνδικαλιστικές τους εκφάνσεις κατάφεραν να τελειώσουν με το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών -που κάποια στιγμή φάνηκε πως αναλαμβάνει τα... ηνία στις λαϊκές διαμαρτυρίες- είναι η επιβεβαίωση ότι αυτή η νίκη δεν θα είναι του λαού. Γιατί αν θέλανε να είναι του λαού, το οργανωμένο κίνημα θα αγκάλιαζε, θα αφουγκραζόταν και θα μπολιαζόταν από τις ιδέες και τα αιτήματα των... αγανακτισμένων.
Το ότι ο ελληνικός λαός είναι εξοργισμένος είναι αυταπόδεικτο και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο. Το ότι, όμως, αυτή του η οργή κινδυνεύει για μια ακόμη φορά να... εκτονωθεί σε λάθος κατεύθυνση είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς δεν θα μας λύσει κανένα από τα ζητήματα τα οποία μας ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες.
Προφανώς κανείς δεν δέχεται εύκολα να του υποβιβάσουν το βιοτικό του επίπεδο. Αλλά, παράλληλα, με τις διαμαρτυρίες, τις διαδηλώσεις και το θυμό του θα έπρεπε να σκεφτεί δύο φορές και τις δικές του ευθύνες: Οχι μόνο με την έννοια του αν όλα αυτά τα χρόνια ζούμε με βάση τις πραγματικές του δυνατότητες και την πραγματική του προσφορά στην κοινωνία. Αλλά και με την έννοια του να αναρωτηθεί ποιούς και γιατί ψήφιζε, του να σκεφτεί αν έχει πληρώσει όλους τους φόρους και τις εισφορές, του αν αγοράζει χωρίς αποδείξεις, του αν χτίζει αυθαίρετα κ.λ.π. Δυστυχώς, οσο δεν γίνεται αυτό, τόσο θα μας γ... αυτοί που τους χρωστάμε. iefimerida.gr