«Ποιος είναι; / Τίποτα, τίποτα. / Ποιος είναι; / Ένας άνεργος λιποθύμησε. Τίποτα. / Μπορεί και να πέθανε. Τίποτα. / Σκασμός!!! Σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!» (Τ. Λειβαδίτης, «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»).
Μέσα σε μια βδομάδα, όχι σε κανένα μακρινό μέρος ή παρελθόν, αλλά στην Ελλάδα του 2012, δύο άνθρωποι πέθαναν από το κρύο, γιατί δεν είχαν πού να κοιμηθούν.
Ήδη από το 2009, λένε τα επίσημα στοιχεία, ένας στους τέσσερις Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ένας στους πέντε είναι άνεργος, ποσοστό που φτάνει περίπου τον έναν στους δύο στις νεαρές ηλικίες.
Δεν πρόκειται για στατιστική. Οι δύο άνθρωποι που ξεψύχησαν στα παγκάκια των Χανίων και της Αθήνας δεν είναι απλά +2 σε έναν μακάβριο κατάλογο. Ήταν άνθρωποι, με όνομα, με πρόσωπο, κάποτε κάποιοι τους γνώρισαν, τους βλέπαμε όλοι περνώντας από μπροστά τους.
Οι «δακρύβρεχτες» δηλώσεις των αυτόκλητων «σωτήρων της πατρίδας» δεν αρκούν πλέον για να κατευνάσουν την οργή. Ποια έκτακτη ανάγκη, ποιο υπέρτερο εθνικό συμφέρον απαιτεί ή δέχεται να πεθαίνουν άνθρωποι από το κρύο;
Ποια τρόικα ή ποια κυβέρνηση μπορεί να κρίνει ότι η μία ή η άλλη
ζωή αξίζει λιγότερο, ότι «δεν έγινε και τίποτα» αν κάποιοι δεν έχουν πού να κοιμηθούν ή τι να φάνε;
Συζητιέται πολύ το αν πράγματι υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση, χωρίς «μνημόνιο» και απανωτά μέτρα λιτότητας.
Η Αριστερά, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να κάνουν πως δεν την άκουσαν, έχει καταθέσει μια ολοκληρωμένη αντι-πρόταση, στην οποία ίσως θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
Προς το παρόν, ας περιοριστούμε σε αυτό. Ακόμα και αν δεν συμφωνούμε όλοι σήμερα στις συγκεκριμένες λύσεις που προτείνει η Αριστερά ή αν μας φαίνονται δύσκολες, πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε – και μάλιστα γρήγορα, γιατί μια γενικευμένη «ανθρωπιστική κρίση» είναι ήδη εντός των τειχών – ότι έχουμε ανάγκη από ένα εναλλακτικό αξιακό σύστημα με αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στο σύστημα αυτό άλλωστε, που συμπυκνώνεται συνθηματικά στο «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», βασίζεται το σύνολο της πολιτικής πρότασης της Αριστεράς. Αν λοιπόν συμφωνήσουμε ότι είναι επείγουσα ανάγκη να φέρουμε τις αρχές αυτές στο προσκήνιο, για να μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο που θα μας βγάλει από την κρίση, τότε μπορούμε να συζητήσουμε και για το πώς θα προχωρήσουμε στο δρόμο αυτό.