Δέκα ημέρες χρειάστηκαν οι
Έλληνες πολιτικοί «ταγοί» για να καταλήξουν ότι δεν συμφωνούν μεταξύ τους και
κατά συνέπεια ότι αδυνατούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Η Κεντροδεξιά και οι Σοσιαλιστές, οι κύριοι πυλώνες της πιστής εφαρμογής ενός δημοσιονομικού προγράμματος σκληρής λιτότητας, με αντάλλαγμα την οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε., προβλέπεται να καταποντιστούν εκλογικά. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τα κόμματα του ονομαζόμενου δικομματισμού θα πάρουν στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, χαμηλότερα ποσοστά από τις προηγούμενες, της 6ης Μαΐου. Αντίθετα, τον πρώτο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις θα τον έχει κατά πάσα πιθανότητα, ο συνασπισμός κομμάτων και κινημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς «ΣΥΡΙΖΑ». Οι αριστεροί ριζοσπάστες υποστηρίζουν την αναθεώρηση των συμφωνιών με την ΕΕ και από ότι φαίνεται δεν αποκλείουν ακόμα και το να «φύγει» η χώρα από το ευρώ, επιστρέφοντας στο αρχαιότερο νόμισμα της ηπείρου, τη δραχμή.
Στις Βρυξέλες η προοπτική της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, συζητείται ολοένα εντονότερα. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι Έλληνες, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, από τη μια δεν θέλουν την έξοδο από τη ευρωζώνη (80%), και από την άλλη η πλειοψηφία τους δεν επιθυμεί να εφαρμοστούν τα σκληρά μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, που περιλαμβάνουν μειώσεις στους μισθούς και οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας. Αυτή η αντίφαση είναι σαν τον γόρδιο δεσμό. Την ίδια στιγμή, στη χώρα, άρχισε τραπεζικός πανικός. Τις ημέρες μετά τις εκλογές, οι καταθέτες «τράβηξαν» από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς κοντά στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Σε περίπτωση που η Ελλάδα φύγει από την ζώνη του ευρώ, θα «πέσει» το σημαντικότερο ψυχολογικό εμπόδιο, κυρίως για την Γερμανία, η οποία άλλωστε είναι ο κύριος «ταμίας» της ευρωζώνης. Το Βερολίνο με το «μαγικό ραβδί» του, δείχνει το δρόμο στις «αφερέγγυες» χώρες και τους λέει: «Αν θέλετε να ζήσετε με τα δικά σας μέσα, παρακαλώ, πάρτε τη δραχμή σας (και τελικά, ίσως, την ιταλική λιρέτα και την ισπανική πεσέτα) και υλοποιήστε τη δική σας οικονομική πολιτική, αν μπορείτε».
Στον πρώτο πυρήνα, θα είναι οι πιο ανεπτυγμένες (και δημοσιονομικά σταθερές) χώρες με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία, που αργά αλλά σταθερά θα κινείται προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ομοσπονδίας κρατών, και περιφερειακά θα είναι οι υπόλοιπες χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία που δεν θα συμμετέχουν σε αυτές τις διαδικασίες.
Η Κεντροδεξιά και οι Σοσιαλιστές, οι κύριοι πυλώνες της πιστής εφαρμογής ενός δημοσιονομικού προγράμματος σκληρής λιτότητας, με αντάλλαγμα την οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε., προβλέπεται να καταποντιστούν εκλογικά. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τα κόμματα του ονομαζόμενου δικομματισμού θα πάρουν στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, χαμηλότερα ποσοστά από τις προηγούμενες, της 6ης Μαΐου. Αντίθετα, τον πρώτο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις θα τον έχει κατά πάσα πιθανότητα, ο συνασπισμός κομμάτων και κινημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς «ΣΥΡΙΖΑ». Οι αριστεροί ριζοσπάστες υποστηρίζουν την αναθεώρηση των συμφωνιών με την ΕΕ και από ότι φαίνεται δεν αποκλείουν ακόμα και το να «φύγει» η χώρα από το ευρώ, επιστρέφοντας στο αρχαιότερο νόμισμα της ηπείρου, τη δραχμή.
Εξοδος από το ευρώ
Στις Βρυξέλες η προοπτική της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, συζητείται ολοένα εντονότερα. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι Έλληνες, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, από τη μια δεν θέλουν την έξοδο από τη ευρωζώνη (80%), και από την άλλη η πλειοψηφία τους δεν επιθυμεί να εφαρμοστούν τα σκληρά μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, που περιλαμβάνουν μειώσεις στους μισθούς και οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας. Αυτή η αντίφαση είναι σαν τον γόρδιο δεσμό. Την ίδια στιγμή, στη χώρα, άρχισε τραπεζικός πανικός. Τις ημέρες μετά τις εκλογές, οι καταθέτες «τράβηξαν» από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς κοντά στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Σε περίπτωση που η Ελλάδα φύγει από την ζώνη του ευρώ, θα «πέσει» το σημαντικότερο ψυχολογικό εμπόδιο, κυρίως για την Γερμανία, η οποία άλλωστε είναι ο κύριος «ταμίας» της ευρωζώνης. Το Βερολίνο με το «μαγικό ραβδί» του, δείχνει το δρόμο στις «αφερέγγυες» χώρες και τους λέει: «Αν θέλετε να ζήσετε με τα δικά σας μέσα, παρακαλώ, πάρτε τη δραχμή σας (και τελικά, ίσως, την ιταλική λιρέτα και την ισπανική πεσέτα) και υλοποιήστε τη δική σας οικονομική πολιτική, αν μπορείτε».
Το γεγονός αυτό, δεν θα
σημαίνει κατ’ ανάγκην την κατάρρευση της ΕΕ (στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από το
ευρώ, έχουμε την βρετανική στερλίνα, οι Δανοί και οι Σουηδοί συναλλάσσονται με
τις δικές τους κορώνες και άλλες χώρες έχουν διατηρήσει τα νομίσματά τους).
Η
έξοδος όμως μιας, ίσως και περισσότερων κρατών, από τον σκληρό πυρήνα της
ευρωζώνης, θα αποτελέσει ένα σοβαρό πλήγμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και θα
επιταχύνει τη μετάβαση προς τη λεγόμενη «Ευρώπη
των δύο ταχυτήτων». Στον πρώτο πυρήνα, θα είναι οι πιο ανεπτυγμένες (και δημοσιονομικά σταθερές) χώρες με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία, που αργά αλλά σταθερά θα κινείται προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ομοσπονδίας κρατών, και περιφερειακά θα είναι οι υπόλοιπες χώρες, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία που δεν θα συμμετέχουν σε αυτές τις διαδικασίες.
Στο Κρεμλίνο, οι εξελίξεις
αυτές, μάλλον τους χαροποιούν.
Αν προχωρήσει αυτό το σενάριο, θα τους είναι
ακόμα πιο εύκολο να εξαγοράσουν πολιτική επιρροή και περιουσιακά στοιχεία στα
λιγότερο «διαφανή», μερικώς διεφθαρμένα περίχωρα της Γηραιάς Ηπείρου. Με τον
τρόπο αυτό, θα μπορέσουν μέσω των κρατικών εταιρειών και νέων επιχειρηματικών
σχημάτων να επηρεάσουν έμμεσα τις Βρυξέλλες. Στα πενήντα και πλέον χρόνια ζωής
της, η ΕΕ αντιμετωπίζει την πιο σοβαρή πρόκληση για την περαιτέρω πορεία της. Νομίζω,
ότι τελικά δεν θα βγει αλώβητη από αυτή τη κρίση. .rbth.gr