Γράφει:ο Γιάννης Λοβέρδος
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να ψηφίσουμε αυτούς τους ψεύτες, με ρωτάνε. Η απορία και το ερώτημα τους, που απορρέει από τον φόβο και την αγωνία για το πού πάει ο τόπος, είναι εύλογες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα. Αλλά πάντα έλεγαν ψέματα. Πάντα και παντού. Και σχεδόν πάντα, οι νικητές των εκλογών αλλά κι οι μεγαλύτεροι ηγέτες αυτής της χώρας, ήταν οι ιδανικότεροι ψεύτες και δημαγωγοί.
Aυτό συμβαίνει διότι ο κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια. Δεν θέλει να ακούει αλήθειες. Προτιμά τα ψέματα, τον ικανοποιούν, του κατευνάζουν την αγωνία, τον κάνουν να καταπολεμά τον φόβο και την ανασφάλεια για την αβεβαιότητα του αύριο.
Γι’ αυτό, ο δημοφιλέστερος ηγέτης της Μεταπολίτευσης ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ιδανικότερος δημαγωγός κι ο μεγαλύτερος ψεύτης. Το 1981, ο Ανδρέας κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κι «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τίποτα σχετικά. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ενίσχυσε την σχέση με την ΕΟΚ, παρέμεινε στο ΝΑΤΟ και διατήρησε τις αμερικανικές βάσεις μέχρις ότου οι ίδιοι οι αμερικανοί έκριναν ότι τους είναι άχρηστες.
Αλλά ο κόσμος ήταν ικανοποιημένος. Δεν τον πείραξαν τα ψέματα του Ανδρέα. Γιατί τον «μπούκωσε» με πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Ειδικά στη δεκαετία του 1980, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εκτοξεύθηκε. Γιατί η τότε κυβέρνηση διαχειρίστικε τεράστια χρηματικά ποσά που τα έριξε στην κατανάλωση αποκλειστικά, μετατρέποντας τους έλληνες σε έθνος αντιπαραγωγικό αλλά «βολεμένο» και κρατικοδίαιτο. Έθνος της ήσσονος προσπάθειας.
Όμως, αυτό έγινε με δανεικά, τα οποία υπονόμευσαν τις δομές της ελληνικής οικονομίας κι άνοιξαν τον δρόμο για την σημερινή χρεοκοπία της. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε το 2010. Η χρεοκοπία της είχε αρχίσει από το 1981 ή και κάπως νωρίτερα. Αυτή την αλήθεια ο μέσος Έλληνας δεν ήθελε να την ακούει. Και γι’ αυτό επί 30 τουλάχιστον χρόνια έδινε στα κόμματα που τον κυβέρνησαν μέσα σε ένα σύστημα απολύτως κρατικοδίαιτο πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία εκλογικά ποσοστά.
Δεν υπάρχει αναμέτρηση από το 1981 μέχρι το 2009, που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αθροιστικά να μην έχουν πάρει πάνω από το 80% του εκλογικού σώματος. Γιατί οι Έλληνες βολεύονταν στο Δημόσιο, έστω κι αν ήξεραν πως οι πολιτικοί τους ηγέτες είχαν διαφθαρεί κι ήταν ψεύτες. Και τούτο διότι δεν άντεχαν τη μεγάλη αλήθεια. Ότι η χώρα χρεοκοπεί.
Ακόμα και τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δεν θέλει να πιστέψει ότι το σύστημα των τελευταίων 30 ετών κατέρρευσε και δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουμε σε αυτό ποτέ. Αλλά ακόμα πιστεύουν μύθους ότι δήθεν βγαίνοντας από το Μνημόνιο θα πάψει η μεγάλη δοκιμασία τους.
Και τούτο διότι δεν αντέχουν την αλήθεια. Ότι από εδώ και πέρα όλοι μας θα ζήσουμε φτωχότερα. Κι η ευκαιρία μας για μια αξιοπρεπή ζωή θα εξαρτηθεί από το πόσο παραγωγικά και πόσο σκληρά θα εργαστούμε και θα δημιουργήσουμε. Κάτι που σήμερα, δυστυχώς, κανείς από τους πολιτικούς μας δεν θέτει και δεν συζητά. Γιατί ο κόσμος δεν το θέλει.aixmi.gr
Πολλοί φίλοι μου λένε, ολοένα και περισσότερο, καθώς πλησιάζουν οι νέες
εκλογές της 17ης Ιουνίου, ότι τα έχουν χαμένα.
Ότι δεν ξέρουν τι θα
ψηφίσουν διότι φοβούνται, πλέον, ότι τα κόμματα κι οι πολιτικοί τους
λένε μεγάλα, κολοσσιαία ψέματα. Ότι τους υπόσχονται, ακόμα και τώρα που η
χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την οριστική κατάρρευση, τεχνητούς
παραδείσους, που φυσικά δεν υφίστανται κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν
ξανά στο εγγύς μέλλον.Πώς μπορούμε, λοιπόν, να ψηφίσουμε αυτούς τους ψεύτες, με ρωτάνε. Η απορία και το ερώτημα τους, που απορρέει από τον φόβο και την αγωνία για το πού πάει ο τόπος, είναι εύλογες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα. Αλλά πάντα έλεγαν ψέματα. Πάντα και παντού. Και σχεδόν πάντα, οι νικητές των εκλογών αλλά κι οι μεγαλύτεροι ηγέτες αυτής της χώρας, ήταν οι ιδανικότεροι ψεύτες και δημαγωγοί.
Aυτό συμβαίνει διότι ο κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια. Δεν θέλει να ακούει αλήθειες. Προτιμά τα ψέματα, τον ικανοποιούν, του κατευνάζουν την αγωνία, τον κάνουν να καταπολεμά τον φόβο και την ανασφάλεια για την αβεβαιότητα του αύριο.
Γι’ αυτό, ο δημοφιλέστερος ηγέτης της Μεταπολίτευσης ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ιδανικότερος δημαγωγός κι ο μεγαλύτερος ψεύτης. Το 1981, ο Ανδρέας κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κι «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τίποτα σχετικά. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ενίσχυσε την σχέση με την ΕΟΚ, παρέμεινε στο ΝΑΤΟ και διατήρησε τις αμερικανικές βάσεις μέχρις ότου οι ίδιοι οι αμερικανοί έκριναν ότι τους είναι άχρηστες.
Αλλά ο κόσμος ήταν ικανοποιημένος. Δεν τον πείραξαν τα ψέματα του Ανδρέα. Γιατί τον «μπούκωσε» με πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Ειδικά στη δεκαετία του 1980, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εκτοξεύθηκε. Γιατί η τότε κυβέρνηση διαχειρίστικε τεράστια χρηματικά ποσά που τα έριξε στην κατανάλωση αποκλειστικά, μετατρέποντας τους έλληνες σε έθνος αντιπαραγωγικό αλλά «βολεμένο» και κρατικοδίαιτο. Έθνος της ήσσονος προσπάθειας.
Όμως, αυτό έγινε με δανεικά, τα οποία υπονόμευσαν τις δομές της ελληνικής οικονομίας κι άνοιξαν τον δρόμο για την σημερινή χρεοκοπία της. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε το 2010. Η χρεοκοπία της είχε αρχίσει από το 1981 ή και κάπως νωρίτερα. Αυτή την αλήθεια ο μέσος Έλληνας δεν ήθελε να την ακούει. Και γι’ αυτό επί 30 τουλάχιστον χρόνια έδινε στα κόμματα που τον κυβέρνησαν μέσα σε ένα σύστημα απολύτως κρατικοδίαιτο πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία εκλογικά ποσοστά.
Δεν υπάρχει αναμέτρηση από το 1981 μέχρι το 2009, που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αθροιστικά να μην έχουν πάρει πάνω από το 80% του εκλογικού σώματος. Γιατί οι Έλληνες βολεύονταν στο Δημόσιο, έστω κι αν ήξεραν πως οι πολιτικοί τους ηγέτες είχαν διαφθαρεί κι ήταν ψεύτες. Και τούτο διότι δεν άντεχαν τη μεγάλη αλήθεια. Ότι η χώρα χρεοκοπεί.
Ακόμα και τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δεν θέλει να πιστέψει ότι το σύστημα των τελευταίων 30 ετών κατέρρευσε και δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουμε σε αυτό ποτέ. Αλλά ακόμα πιστεύουν μύθους ότι δήθεν βγαίνοντας από το Μνημόνιο θα πάψει η μεγάλη δοκιμασία τους.
Και τούτο διότι δεν αντέχουν την αλήθεια. Ότι από εδώ και πέρα όλοι μας θα ζήσουμε φτωχότερα. Κι η ευκαιρία μας για μια αξιοπρεπή ζωή θα εξαρτηθεί από το πόσο παραγωγικά και πόσο σκληρά θα εργαστούμε και θα δημιουργήσουμε. Κάτι που σήμερα, δυστυχώς, κανείς από τους πολιτικούς μας δεν θέτει και δεν συζητά. Γιατί ο κόσμος δεν το θέλει.aixmi.gr