Είναι η πρώτη του βραδιά στο δρόμο, γράφει η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
η οποία έχει τα στοιχεία του άστεγου συμπατριώτη μας. Περασμένα
μεσάνυχτα, σηκώνει το κεφάλι ψηλά ζητώντας «εξηγήσεις από τον “Μεγάλο”»:
«Πες μου τι λάθος έκανα κι έφτασα σε αυτό το σημείο; Μια ζωή δούλευα,
δεν μου έλειψε ποτέ κρεβάτι, ποτέ ένα ποτήρι νερό. Και τώρα...». Το
κλάμα τον γυρίζει πίσω στη μάνα του, που πια δεν ζει, στα παιδιά του,
που βρίσκονται μακριά... Γεννημένος στη Βραζιλία από Ελληνες γονείς,
ήθελε να σπουδάσει δικηγόρος, αλλά τελικά έγινε τεχνικός ελεγκτής
ποιότητας κρέατος. Από το Σάο Πάολο στα σφαγεία της Αργεντινής.
Επειτα από 12 χρόνια σκληρής δουλειάς και καλής ζωής, η Αργεντινή χτυπιέται από την κρίση και όλα καταρρέουν. Επιστρέφει στη Βραζιλία. Κρίση κι εκεί, όμως δουλεύει. Με τη βραζιλιάνα σύζυγό του αποκτούν δύο κόρες. Η κρίση βαθαίνει κι εκείνος μένει άνεργος.
Η οικογένεια διαλύεται. Το 1997 αναζητά μια καλύτερη τύχη στην τότε εύπορη πατρίδα μας. Γνωρίζει και πέντε γλώσσες κάτι θα βρει να κάνει... Πιάνει δουλειά σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας. Συχνά παίρνει το αεροπλάνο και πάει στα κορίτσια του. Το 2009 η κρίση χτυπά για τα καλά την Ελλάδα. Το ξενοδοχείο κλείνει και μένει άνεργος.
Για ένα χρόνο ζει με το επίδομα των 410 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα, του μένουν και 150 ευρώ να ζήσει. «Περνά ο χρόνος του ταμείου. Δεν βρίσκω δουλειά. Αρχίζω να χρωστώ στον ιδιοκτήτη». “Αυτά που μου χρωστάς ξέχνα τα”, του λέει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοίκιαζε, αλλά του προσθέτει: “Σε ένα μήνα όμως να φύγεις”. Για λίγες ημέρες έμεινε στο σπίτι ενός φίλου, μέχρι που αναγκάστε να φύγει ξανά. «Εκείνο το φεύγα, όμως, ήταν να βγω στο δρόμο» θυμάται...
Βγήκε στο δρόμο και πέρασε είκοσι νύχτες σε μια καρέκλα στην πλατεία Βικτωρίας. Κάποια στιγμή ενημερώθηκαν οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων και βρέθηκε θέση στον ξενώνα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων. Η επικοινωνία με τις κόρες του γίνεται πλέον μέσω ίντερνετ ενώ εδώ και ένα χρόνο ζει για τη θεατρική ομάδα των αστέγων και βοηθά εθελοντικά στο συσσίτιο του ιδρύματος.: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Επειτα από 12 χρόνια σκληρής δουλειάς και καλής ζωής, η Αργεντινή χτυπιέται από την κρίση και όλα καταρρέουν. Επιστρέφει στη Βραζιλία. Κρίση κι εκεί, όμως δουλεύει. Με τη βραζιλιάνα σύζυγό του αποκτούν δύο κόρες. Η κρίση βαθαίνει κι εκείνος μένει άνεργος.
Η οικογένεια διαλύεται. Το 1997 αναζητά μια καλύτερη τύχη στην τότε εύπορη πατρίδα μας. Γνωρίζει και πέντε γλώσσες κάτι θα βρει να κάνει... Πιάνει δουλειά σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας. Συχνά παίρνει το αεροπλάνο και πάει στα κορίτσια του. Το 2009 η κρίση χτυπά για τα καλά την Ελλάδα. Το ξενοδοχείο κλείνει και μένει άνεργος.
Για ένα χρόνο ζει με το επίδομα των 410 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα, του μένουν και 150 ευρώ να ζήσει. «Περνά ο χρόνος του ταμείου. Δεν βρίσκω δουλειά. Αρχίζω να χρωστώ στον ιδιοκτήτη». “Αυτά που μου χρωστάς ξέχνα τα”, του λέει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοίκιαζε, αλλά του προσθέτει: “Σε ένα μήνα όμως να φύγεις”. Για λίγες ημέρες έμεινε στο σπίτι ενός φίλου, μέχρι που αναγκάστε να φύγει ξανά. «Εκείνο το φεύγα, όμως, ήταν να βγω στο δρόμο» θυμάται...
Βγήκε στο δρόμο και πέρασε είκοσι νύχτες σε μια καρέκλα στην πλατεία Βικτωρίας. Κάποια στιγμή ενημερώθηκαν οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων και βρέθηκε θέση στον ξενώνα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων. Η επικοινωνία με τις κόρες του γίνεται πλέον μέσω ίντερνετ ενώ εδώ και ένα χρόνο ζει για τη θεατρική ομάδα των αστέγων και βοηθά εθελοντικά στο συσσίτιο του ιδρύματος.: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία