Τόσο χάλασε τούτο το έθνος από την κορυφή ως τα νύχια; Αν αλαζονεύεται η δύναμη, γίνεται προκλητική και ανοίγει την κεκρόπορτα της καταστροφής της.
Οταν αλαζονεύεται η αδυναμία , τι την περιμένει; Ασφαλώς ο καγχασμός των άλλων, η περιφρόνηση και το σχοινί στο λαιμό.
Θα μας πνίξουν οι άλλοι; Οχι. Τους πνιγμένους δεν τους πνίγει κανένας.
Γιατί να φορτωθεί ένα έγκλημα; Θα καταλάβουμε κάποτε ότι βάζουμε και σφίγγουμε μόνοι μας τη θηλειά στο λαιμό μας; Ωσπου να το καταλάβουμε, βέβαια, θα χειροκροτούμε αλαλάζοντες την αθλιότητά μας και την αθλιότητα συγκεκριμένων θερσιτών και ταρταρίνων της πολιτικής…
Οι παραπάνω συμπυκνωμένες σκέψεις αναδύονται από την “εικόνα” στο Μέγαρο Μουσικής, όπου με “παρασκήνιο” τις ασφυκτικές πιέσεις της Τρόικας για απαρέγκλιτη εφαρμογή των όρων του μνημονίου που εξαθλιώνουν τους πολίτες, η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου, με παρόντες παράγοντες, παραγοντίσκους και διαδρομιστές της εκάστοστε εξουσίας,αλλά και εκπροσώπους της εξαγορασμένης διανόησης, με κοινό χαρακτηριστκό πολλών εξ’ αυτών την νανοφυή αντίληψη και την πυγμιαία λογική, συγκεντρώθηκαν για την επέτειο μνήμης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που διοργάνωσε το “ευαγές” ίδρυμα “Κωνσταντίνος Καραμανλής”, χρηματοδοτούμενο ως επί το πλείστον από τον κρατικό κορβανά….
Μια εκδήλωση “καλά στημένη” στην κατάλληλη χρονική περίοδο, ώστε να δημιουργηθούν οι προσδοκούμενες εντυπώσεις για τους φιλοθεάμονες πολίτες, αλλά και να εμπεδωθεί η αντίληψη του….πολιτικού πολιτισμού, αφού μέχρι και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε εγκωμιαστικά, με τις όποιες αιχμές για την παρούσα πολιτική ηγεσία, στο πλαίσιο των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων του κόμματός του ή τέλος πάντων αυτού του μορφώματος με συγκλίσεις, παρεκκλίσεις και αποκλίσεις του δυναμικού του….
Η κορύφωση, ωστόσο, της κακότεχνης παράστασης για την επέτειο της μνήμης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την παρουσία όλων αυτών των εν πολλοίς ανίδεων και χορτάτων παραγόντων, και με την Βασιλίσσης Σοφίας να έχει κατακλυστεί από πολυτελέστατα οχήματα και ό,τι άλλο συνεπάγεται η πρόκληση της εξουσίας σε τέτοιες περιπτώσεις, ήταν η εγκωμιαστική ομιλία του πρωθυπουργού, ο οποίος “ξεκαθάρισε” ότι με την πολιτική που εφαρμόζει τιμά την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ακολούθησαν κι άλλες λεκτικές ακροβασίες κι άλλα παρόμοια φληναφήματα μιας αχαλίνωτης πολιτικής γλώσσας, ενός “νανώδους” πολιτικού ανδρός, με αποβολή πάσης αιδούς και με αποδεδειγμένη συναισθηματική αμβλύτητα…
Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, Ο Βενιζέλος και άλλοι ομιλητές, φρόντισαν να σκιαγραφήσουν το πορτραίτο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον καμβά της υποκριτικής τους ευλάβειας και με χρώματα που ταιριάζουν επί της ουσίας στη νεφελώδη πολιτική τους ιδεολογία και στο πρόσκαιρο κομματικό τους συμφέρον…
Και η αλήθεια είναι ότι, αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με ένα…μαστίγιο στο χέρι θα τους κυνηγούσε για την απύθμενη θράσυτητα, την αναίδεια και την ακράτεια της γλώσσας τους, ως αποτέλεσμα του ηθικού εκπεσμού της πολιτικής….
Ο εκ Μακεδονίας πολιτικός άνδρας δεν θα επέτρεπε να συτελεστεί η υποτίμηση της πολιτικής υπόστασης του Ελληνα. Δεν θα δεχόταν τους συγκροτούντες απόψεις με δημοσκοπικά ποσοστά. Δεν θα απονεύρωνε το ένστικτο της φιλελεύθερης παράταξης, ούτε θα συνέβαλε στην αποδυνάμωση του φιλελεύθερου τρόπου σκέψης, που βασίζεται στην εκλογικευμένη δυσπιστία και δεν δέχεται ορισμούς με αυθαίρετες καταβολές…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διέπραξε λάθη. Και πλήρωσε ακριβό τίμημα για τα πολιτικά του λάθη. Δεν ήρθε, εντούτοις, από τη Βενετία ανθύπατος των Φράγκων αφεντάδων, για να ασελγήσει πάνω στο κορμί του έθνους. Από των πρώτων έως των εσχάτων ημερών του βίου του ο Κ.καραμανλής κίνησε δεξιόστροφα τους λεπτοδείκτες αυτού του πολιτικού οράματός του, που αιματοδοτήθηκε με το αποθεματοποιημένο πλάσμα της μεταπολεμικής αστικής ιδεολογίας. Το όραμα του αυτό, βέβαια, δεν χαρτογραφήθηκε σε μια αμετάβλητη κλίμακα, χωρίς προσαρμογές και αναμορφώσεις. Κι αυτό το όραμα πολλές φορές επισκιάστηκε από την οδύνη που δημιούργησε στον Μακεδόνα πολιτικό ο αηθικισμός, η έλλειψη ήθους και η αχαριστία συνεργατών, “ευεργετηθέντων” και του “περιεστώτος λαού”.
Η οδύνη βέβαια δεν έχει πατρίδα και είναι μάταιο να πολεμάει κανείς για την τιμή της. Ο Κ. Καραμανλής όμως, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν οργισμένος με όσα θα έβλέπε να συντελούνται εναντίον του λαού, ερήμην του λαού, εν ονόματι ωστόσο της “σωτηρίας” του λαού!..
Αν ζούσε σήμερα ο Κ.καραμανλής, δεν θα δείλιαζε ενώπιον των δανειστών μας. Θα όρθωνε αγέρωχα το ανάστημά του και με την ιδιότυπα μάχιμη πολιτική του σκέψη και τη διπλωματική του ευελιξία, θα διεμόρφωνε ένα είδος πολυδιάστατης διεκδικητικής ελευθερίας. Ήταν ο μάγος της πολιτκής, με όλα τα τρωτά του. Χωρίς να γνωρίζει τα όρια της πολιτικής τελειότητας, ούτε το βαθμό αναπηρίας της πολιτικής φιλοσοφίας, δημιουργούσε ανεπίγνωστα ένα υπαρκτό μύθο που αξιοποιούσε την πολιτική του αλλοτρίωση, θεοποιούσε κάποιες κυβερνητικές αυταπάτες και μετασκεύαζε τη μονοφωνία σε πολυφωνία.
Γνώρισμά του ο δυναμισμός του πάθους, ο ζωτικός παλμός, που συνιστά το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας.
Κάποιες φορές βέβαια αυτοπροδόθηκε ως χαρακτήρας κυνηγώντας με πάθος την υστεροφημία του. Ήταν όμως πεισματικά ασυνθηκολόγητος και αγωνίζοταν με επιμονή για τον αναδασμό, την πνευματική και οικονομική ανθοφορία και την ανάσταση του κεραυνοβολημένου πτώματος της Ρωμιοσύνης.
Καθόλου μεγαλόστομος, με δωρικό τρόπο ζωής, παραμυθώντας το μύθο διαπόρθωσε τις πολύτιμες προγονικές στάχτες στις θερμοκοιτ’ίδες του νέου Ελληνισμού.
Κατήργησε τη δικτατορία των λέξεων της αστικής τάξης και άναψε τους σβησμένους σηματοδότες της οικονομικής ανάπτυξης.
Και διέκοψε τις παραστάσεις των πολιτικών γελωτοποιών, όπως θα διέκοπτε και τη χθεσινή κακότεχνη παράσταση των θρασύδειλων της πολιτικής.freepen.gr