Του Άγη Βερούτη
Είναι πρωτοφανής η κατάσταση στην αληθινή οικονομία.
Είναι πρωτοφανής η κατάσταση στην αληθινή οικονομία.
Ίσως μόνο σε
εμπόλεμες περιόδους να ήσαν ξανά τα πράγματα τόσο άσχημα. Ίσως και πάλι
όχι. Πάντως στην σύνοδο των G20, τόσο το ΔΝΤ όσο και οι ΗΠΑ, βλέπουν τις
αλλεπάλληλες ενέσεις ρευστότητας που οι ΗΠΑ έριξαν στην παγκόσμια αγορά
από το 2009, να εξουδετερώνονται από τις πολιτικές λιτότητας της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο φόβος είναι ότι η Ευρώπη προάγει την καταστροφή των
μικρομεσαίων επιχειρήσεων της περιφέρειας μέσω υπερφορολόγησης και
πιστωτικής ασφυξίας, οι οποίες αποτελούν εργοδότες περισσότερων από το
80% των εργαζομένων τους.
Οι πολιτικές λιτότητας, δηλαδή η κατακόρυφη αύξηση της φορολόγησης που συρρικνώνει την ιδιωτική οικονομία μιας χώρας, στόχο έχουν κυρίως την αποφυγή αναπτυξιακής υπερθέρμανσης μιας οικονομίας. Όταν εφαρμόζονται σε μια υφεσιακή οικονομία, αντί δημοσιονομικής συρρίκνωσης, το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό, ξερνώντας θέσεις εργασίας σε βαθμό εμπόλεμης περιόδου.
Στην ελληνική οικονομία έχουμε και το πρωτοφανές στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά, στα παραπάνω να προστίθεται και η βίαια απομόχλευση που δρομολογείται από τις ελληνικές τράπεζες προκειμένου να μειώσουν το λόγο ενεργητικού τους προς τα ίδια κεφάλαια, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαττώσουν τις ανάγκες αύξησης μετοχικού κεφαλαίου από ιδιώτες για να μην κρατικοποιηθούν.
Πάμε πάλι:
- Οι ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης επέλεξαν να καταρακώσουν την ιδιωτική οικονομία με οθωμανική υπερφορολόγηση προκειμένου να παρέχουν καθεστώς προτίμησης και προστασίας στον αχανή ευρύτερο δημόσιο τομέα του 1,2 εκατομμυρίου των κομματικών στρατών τους, και τους 2 εκατομμύρια 50ετείς συνταξιούχους τους.
- Η οικονομία ανταποκρίθηκε με συρρίκνωση σχεδόν 30% του ΑΕΠ, ανεργία σχεδόν 2 εκατομμυρίων πληβείων της ιδιωτικής οικονομίας, καθώς ο ιδιωτικός τομέας απορρόφησε σχεδόν το σύνολο της συρρίκνωσης του ΑΕΠ. Με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο ΑΕΠ κατά 50% περίπου, η συρρίκνωση της ιδιωτικής οικονομίας μεταφράζεται σε καταδίκη των μισών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα κυρίως στην ανεργία, και δευτερευόντως την υποαπασχόληση. Πιο στοχευμένη εξαθλίωση μιας κοινωνικής ομάδας μόνο οι Ναζί επέτυχαν.
- Κατόπιν, σειρά είχε το τραπεζικό και το ασφαλιστικό σύστημα, όπου απορρόφησαν με το PSI το ποσό που ΔΕΝ κουρεύτηκαν τα ομόλογα ελληνικού δημοσίου που ωρίμασαν τα πρώτα 2 χρόνια της κρίσης, και βρίσκονταν σε χέρια βορειοευρωπαϊκών θεσμικών και τραπεζών, αλλά ούτε και εκείνα των 80 δις ευρώ περίπου, που ξεφόρτωσαν στην ΕΚΤ. Αν είχε γίνει ένα ηπιότερο καθολικό κούρεμα εξαρχής, πιθανότερο να μην ήμασταν σήμερα στο αδιέξοδο που βρίσκεται η ιδιωτική οικονομία της χώρας.
- Για να γίνουν αποδεκτά χωρίς κοινωνική επανάσταση τα παραπάνω, οι κυβερνήσεις της κρίσεως αξιοποίησαν πάνω-κάτω τα ίδια εργαλεία επιρροής της κοινής γνώμης με τους Ναζί. Δημιούργησαν αρχικά, επί ΓΑΠ, το μύθο της συλλογικής ευθύνης του "Μαζί τα Φάγαμε", με σκοπό κυρίως να αφήσουν ατιμώρητους τους ηθικούς αυτουργούς, υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους των τελευταίων 30 ετών, που αποθησαύρισαν τον κλοπιμαίο μόχθο των Ελλήνων, αλλά δευτερευόντως να κάμψουν την αγανάκτηση εκείνων που θα έπρεπε να πληρώσουν το λογαριασμό.
- Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό για όλους, οπότε τις 29 Ιουνίου του 2011, σε ένα ξέσπασμα τυφλής βίας με αφορμή κάποιους μπαχαλάκηδες πιτσιρικάδες (ή ό,τι άλλο είναι αυτοί τελοσπάντων), οι αστυνομικοί υπάλληλοι των 650 ευρώ σπάσανε στο ξύλο αδιακρίτως ιδιωτικούς υπάλληλους των 550 ευρώ και ανέργους, με τους φόρους των οποίων πληρώνονται οι πρώτοι για να θρέψουν την οικογένειά τους.
Οι πολιτικές λιτότητας, δηλαδή η κατακόρυφη αύξηση της φορολόγησης που συρρικνώνει την ιδιωτική οικονομία μιας χώρας, στόχο έχουν κυρίως την αποφυγή αναπτυξιακής υπερθέρμανσης μιας οικονομίας. Όταν εφαρμόζονται σε μια υφεσιακή οικονομία, αντί δημοσιονομικής συρρίκνωσης, το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό, ξερνώντας θέσεις εργασίας σε βαθμό εμπόλεμης περιόδου.
Στην ελληνική οικονομία έχουμε και το πρωτοφανές στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά, στα παραπάνω να προστίθεται και η βίαια απομόχλευση που δρομολογείται από τις ελληνικές τράπεζες προκειμένου να μειώσουν το λόγο ενεργητικού τους προς τα ίδια κεφάλαια, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελαττώσουν τις ανάγκες αύξησης μετοχικού κεφαλαίου από ιδιώτες για να μην κρατικοποιηθούν.
Πάμε πάλι:
- Οι ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης επέλεξαν να καταρακώσουν την ιδιωτική οικονομία με οθωμανική υπερφορολόγηση προκειμένου να παρέχουν καθεστώς προτίμησης και προστασίας στον αχανή ευρύτερο δημόσιο τομέα του 1,2 εκατομμυρίου των κομματικών στρατών τους, και τους 2 εκατομμύρια 50ετείς συνταξιούχους τους.
- Η οικονομία ανταποκρίθηκε με συρρίκνωση σχεδόν 30% του ΑΕΠ, ανεργία σχεδόν 2 εκατομμυρίων πληβείων της ιδιωτικής οικονομίας, καθώς ο ιδιωτικός τομέας απορρόφησε σχεδόν το σύνολο της συρρίκνωσης του ΑΕΠ. Με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο ΑΕΠ κατά 50% περίπου, η συρρίκνωση της ιδιωτικής οικονομίας μεταφράζεται σε καταδίκη των μισών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα κυρίως στην ανεργία, και δευτερευόντως την υποαπασχόληση. Πιο στοχευμένη εξαθλίωση μιας κοινωνικής ομάδας μόνο οι Ναζί επέτυχαν.
- Κατόπιν, σειρά είχε το τραπεζικό και το ασφαλιστικό σύστημα, όπου απορρόφησαν με το PSI το ποσό που ΔΕΝ κουρεύτηκαν τα ομόλογα ελληνικού δημοσίου που ωρίμασαν τα πρώτα 2 χρόνια της κρίσης, και βρίσκονταν σε χέρια βορειοευρωπαϊκών θεσμικών και τραπεζών, αλλά ούτε και εκείνα των 80 δις ευρώ περίπου, που ξεφόρτωσαν στην ΕΚΤ. Αν είχε γίνει ένα ηπιότερο καθολικό κούρεμα εξαρχής, πιθανότερο να μην ήμασταν σήμερα στο αδιέξοδο που βρίσκεται η ιδιωτική οικονομία της χώρας.
- Για να γίνουν αποδεκτά χωρίς κοινωνική επανάσταση τα παραπάνω, οι κυβερνήσεις της κρίσεως αξιοποίησαν πάνω-κάτω τα ίδια εργαλεία επιρροής της κοινής γνώμης με τους Ναζί. Δημιούργησαν αρχικά, επί ΓΑΠ, το μύθο της συλλογικής ευθύνης του "Μαζί τα Φάγαμε", με σκοπό κυρίως να αφήσουν ατιμώρητους τους ηθικούς αυτουργούς, υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους των τελευταίων 30 ετών, που αποθησαύρισαν τον κλοπιμαίο μόχθο των Ελλήνων, αλλά δευτερευόντως να κάμψουν την αγανάκτηση εκείνων που θα έπρεπε να πληρώσουν το λογαριασμό.
- Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό για όλους, οπότε τις 29 Ιουνίου του 2011, σε ένα ξέσπασμα τυφλής βίας με αφορμή κάποιους μπαχαλάκηδες πιτσιρικάδες (ή ό,τι άλλο είναι αυτοί τελοσπάντων), οι αστυνομικοί υπάλληλοι των 650 ευρώ σπάσανε στο ξύλο αδιακρίτως ιδιωτικούς υπάλληλους των 550 ευρώ και ανέργους, με τους φόρους των οποίων πληρώνονται οι πρώτοι για να θρέψουν την οικογένειά τους.
Αυτά φυσικά έγιναν κάτω από τις διαταγές
και οδηγίες της τότε πολιτικής ηγεσίας, που δεν ένιωσε καν την ανάγκη να
ζητήσει ένα δημόσιο συγγνώμη για τους 4,5 τόνους χημικό θάνατο που
ψέκασε τους 1.000.000 διαδηλωτές. Έκτοτε φυσικά οι ειρηνικές μαζικές
κινητοποιήσεις ατόνησαν, με το φόβο της άσκησης παράνομης κρατικής βίας.
Οι πολιτικοί αλήτες κρυμμένοι πίσω από το άρθρο 86 περί μη-ευθύνης
υπουργών παραμένουν ατιμώρητοι για τη μεγαλύτερη επιχείρηση άσκησης
κρατικής βίας στη χώρα μας ποτέ, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
- Όλα τα παραπάνω, με στοχοποίηση στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και της ιδιωτικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, οδήγησαν στο σήμερα, στην αγχόνη ρευστότητας που βιώνει ο ιδιωτικός τομέας, ενόσω οι τράπεζες τραβούν ακόμη και τα εξυπηρετούμενα δάνεια στις μικρές επιχειρήσεις, και ενώ κυβερνητικοί παράγοντες και ο ίδιος ο πρωθυπουργός "βλέπουν" το φως στην άκρη του τούνελ. Η τελευταία εκδοχή της ρύθμισης καθυστερημένων χρεών που διατρανώνει η τρικομματική κυβέρνηση, απευθύνεται κυρίως σε εκείνους που δεν την έχουν ανάγκη, και διαθέτει την ευελιξία και ελαστικότητα ενός παχύδερμου. Η αποτυχία της είναι κωδικοποιημένη στο DNA της.
Από εδώ που βρισκόμαστε εμείς οι μικροί, οι χαμηλοί, οι εξαθλιωμένοι και οι καταχρεωμένοι, εκείνοι που χαρακτηρίζουν στα κανάλια ως "φοροφυγάδες" όταν δεν έχουν να δώσουν εκείνα πού ζητά αυθαίρετα το κράτος, εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης στο δυτικό κόσμο στα τελευταία 100 χρόνια, που μάλιστα προκλήθηκε και συνειδητά και στοχευμένα από τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της κρίσης, το φως που βλέπουμε στην άκρη του τούνελ δεν είναι ο έξω κόσμος.
Το φως στην άκρη του τούνελ, για μας, είναι τρένο.
Ένας φίλος πριν μερικές ημέρες με πήρε στο τηλέφωνο έντρομος, για να μου πει ότι μίλησε με ένα παλιό πελάτη του, που είχε ένα υπόλοιπο περί τα 300 ευρώ για πάνω από χρόνο. Αφού τον πήρε 2-3 φορές η λογίστρια τον προηγούμενο μήνα ο πελάτης, ο κύριος Κώστας, ζήτησε να μιλήσει με τον φίλο μου. Όταν τελικά μίλησαν, ο 55άρης κύριος Κώστας εξήγησε στο φίλο μου ότι το μεσιτικό το έκλεισε πριν λίγους μήνες γιατί δεν είχε δουλειά ούτε για το νοίκι, ενώ χρωστούσε τρία χρόνια ΤΕΒΕ και ήταν ανασφάλιστος εκείνος, η άνεργη γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του, πως το καθημερινό φαγητό στο τραπέζι ήταν πρόβλημα όταν τελείωσαν τα χρήματα που πήρε από την πώληση του αυτοκινήτου του, και πως αν συνέχιζε να τον πιέζει για τα 300 ευρώ θα πήδαγε από το μπαλκόνι του 4ου.
Φυσικά ο φίλος μου έκανε πίσω, του είπε να μην ανησυχεί και ο κύριος Κώστας από μόνος του υποσχέθηκε όταν μπορέσει να τον πληρώσει. Πριν τον ευχαριστήσει, ο κύριος Κώστας είπε στο φίλο μου πόσο πιο ανθρώπινη ήταν η συμπεριφορά του από την κοπέλα που τον παίρνει από το υπουργείο Οικονομικών κάθε λίγες μέρες για να τον πιέσει να πληρώσει κάποιες καθυστερημένες οφειλές.
Μόλις έκλεισαν ο φίλος με πήρε τηλέφωνο έντρομος από αυτά που είχε ακούσει. Τον καθησύχασα, όχι όμως χωρίς να ανησυχήσω και ´εγώ για το πού βαδίζουμε ως οικονομία στον ιδιωτικό τομέα.
Να προσέχεις, κύριε Κώστα...
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com
- Όλα τα παραπάνω, με στοχοποίηση στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και της ιδιωτικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, οδήγησαν στο σήμερα, στην αγχόνη ρευστότητας που βιώνει ο ιδιωτικός τομέας, ενόσω οι τράπεζες τραβούν ακόμη και τα εξυπηρετούμενα δάνεια στις μικρές επιχειρήσεις, και ενώ κυβερνητικοί παράγοντες και ο ίδιος ο πρωθυπουργός "βλέπουν" το φως στην άκρη του τούνελ. Η τελευταία εκδοχή της ρύθμισης καθυστερημένων χρεών που διατρανώνει η τρικομματική κυβέρνηση, απευθύνεται κυρίως σε εκείνους που δεν την έχουν ανάγκη, και διαθέτει την ευελιξία και ελαστικότητα ενός παχύδερμου. Η αποτυχία της είναι κωδικοποιημένη στο DNA της.
Από εδώ που βρισκόμαστε εμείς οι μικροί, οι χαμηλοί, οι εξαθλιωμένοι και οι καταχρεωμένοι, εκείνοι που χαρακτηρίζουν στα κανάλια ως "φοροφυγάδες" όταν δεν έχουν να δώσουν εκείνα πού ζητά αυθαίρετα το κράτος, εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης στο δυτικό κόσμο στα τελευταία 100 χρόνια, που μάλιστα προκλήθηκε και συνειδητά και στοχευμένα από τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της κρίσης, το φως που βλέπουμε στην άκρη του τούνελ δεν είναι ο έξω κόσμος.
Το φως στην άκρη του τούνελ, για μας, είναι τρένο.
Ένας φίλος πριν μερικές ημέρες με πήρε στο τηλέφωνο έντρομος, για να μου πει ότι μίλησε με ένα παλιό πελάτη του, που είχε ένα υπόλοιπο περί τα 300 ευρώ για πάνω από χρόνο. Αφού τον πήρε 2-3 φορές η λογίστρια τον προηγούμενο μήνα ο πελάτης, ο κύριος Κώστας, ζήτησε να μιλήσει με τον φίλο μου. Όταν τελικά μίλησαν, ο 55άρης κύριος Κώστας εξήγησε στο φίλο μου ότι το μεσιτικό το έκλεισε πριν λίγους μήνες γιατί δεν είχε δουλειά ούτε για το νοίκι, ενώ χρωστούσε τρία χρόνια ΤΕΒΕ και ήταν ανασφάλιστος εκείνος, η άνεργη γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του, πως το καθημερινό φαγητό στο τραπέζι ήταν πρόβλημα όταν τελείωσαν τα χρήματα που πήρε από την πώληση του αυτοκινήτου του, και πως αν συνέχιζε να τον πιέζει για τα 300 ευρώ θα πήδαγε από το μπαλκόνι του 4ου.
Φυσικά ο φίλος μου έκανε πίσω, του είπε να μην ανησυχεί και ο κύριος Κώστας από μόνος του υποσχέθηκε όταν μπορέσει να τον πληρώσει. Πριν τον ευχαριστήσει, ο κύριος Κώστας είπε στο φίλο μου πόσο πιο ανθρώπινη ήταν η συμπεριφορά του από την κοπέλα που τον παίρνει από το υπουργείο Οικονομικών κάθε λίγες μέρες για να τον πιέσει να πληρώσει κάποιες καθυστερημένες οφειλές.
Μόλις έκλεισαν ο φίλος με πήρε τηλέφωνο έντρομος από αυτά που είχε ακούσει. Τον καθησύχασα, όχι όμως χωρίς να ανησυχήσω και ´εγώ για το πού βαδίζουμε ως οικονομία στον ιδιωτικό τομέα.
Να προσέχεις, κύριε Κώστα...
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com