eoskal.gr
«Πεζοπορία στον Μαγκλαβά; Λες να πάμε;» αυτές ήταν οι ερωτήσεις που έθεσα στη μητέρα μου και χωρίς να το πολυσκεφτούμε καταλήξαμε στο να συζητάμε το τι θα πάρουμε μαζί μας και αν θα μας συντροφεύσουν οι δυνάμεις μας ως το τέλος, αφού θα ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο.
Ο Μαγκλαβάς μας περίμενε και αποτελούσε πλέον μια πρόκληση.
Με τον
αρχηγό μας μπροστά να μας δείχνει το δρόμο και με ολόκληρο το γκρουπ να
ακολουθεί διασχίζαμε το οροπέδιο που η ανοιξιάτικη επιρροή το
μεταμόρφωνε σε ένα πρασινοκίτρινο με λευκές πινελιές χαλί, λόγω των
μαργαριτών.
«Πεζοπορία στον Μαγκλαβά; Λες να πάμε;» αυτές ήταν οι ερωτήσεις που έθεσα στη μητέρα μου και χωρίς να το πολυσκεφτούμε καταλήξαμε στο να συζητάμε το τι θα πάρουμε μαζί μας και αν θα μας συντροφεύσουν οι δυνάμεις μας ως το τέλος, αφού θα ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο.
Ο Μαγκλαβάς μας περίμενε και αποτελούσε πλέον μια πρόκληση.
Έτσι, το συννεφιασμένο πρωινό της 7ης
Απριλίου 2013 οι ενδιαφερόμενοι προσήλθαν στον ΕΟΣ Καλαμάτας και
επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία.
Μετά από ταξίδι μιας ώρας φτάσαμε στο
χωριό Βλαχόπουλο, χωριό στους πρόποδες του βουνού Μαγκλαβάς από όπου θα
ξεκινούσε η ανάβαση προς το βουνό.
Τα 4 km πεζοπορίας που έγιναν μες το
καταπράσινο τοπίο μας οδήγησαν στο εκκλησάκι της Παναϊτσας, σημείο στο
οποίο ξαποστάσαμε, κολατσίσαμε και ανακτήσαμε δυνάμεις. Ο πρώτος στόχος
είχε επιτευχθεί.
Η δυσκολία των ανηφορικών σημείων της διαδρομής
αποτελούσε παρελθόν. Τώρα άρχιζαν τα καλά, ξεκινούσε η κατηφόρα!
Με τον
αρχηγό μας μπροστά να μας δείχνει το δρόμο και με ολόκληρο το γκρουπ να
ακολουθεί διασχίζαμε το οροπέδιο που η ανοιξιάτικη επιρροή το
μεταμόρφωνε σε ένα πρασινοκίτρινο με λευκές πινελιές χαλί, λόγω των
μαργαριτών.
Και όπως ήταν φυσικό κανείς δεν αντιστάθηκε στο κάλεσμα
αυτό. Περιχαρείς όλοι μας φωτογραφιζόμασταν!
Η κοπή των λουλουδιών, των
χόρτων και των σπαραγγιών είχαν την τιμητική τους και ο καθένας μας
επιδιδόταν με πάθος στο μάζεμα των τριών αυτών ειδών…
Επόμενη στάση το εκκλησάκι του Αγ.
Αντωνίου που τελέστηκε το τρισάγιο υπέρ των πεσόντων στην περιοχή το
1821 στη μάχη του Κρεμμυδιού.
Ο ουρανός συμμετείχε και αυτός δείχνοντας
τη θλίψη του για όλους αυτούς που χάθηκαν τότε και άρχισε να βρέχει.
Με
το κέρασμα λουκουμιού και παστελιού της κυράς Παναγιώτας πήραμε δυνάμεις
για το καλύτερο κομμάτι της διαδρομής, αυτό της πεζοπορίας μέσα από
διαμορφωμένα μονοπάτια στο εσωτερικό του δάσους.
Παραμερίζοντας κλαδιά
και τα πόδια μας να μπερδεύονται στις ρίζες των δέντρων, ο ένας πίσω από
τον άλλον σχεδόν σιωπηρά βαδίζαμε προς το τέλος της διαδρομής. Πρώτη
φορά αισθανόμουν ότι ήμουν κομμάτι της φύσης και το τοπίο όλο με μάγευε.
Αποκαμωμένοι όλοι μας και με τον
ήλιο πλέον συντροφιά τιμήσαμε δεόντως τα εδέσματα που είχαν ετοιμάσει ο
σύλλογος γυναικών της περιοχής Φουρτζή και με το δροσερό νερό της
Φουρτζοβρύσης καταλήξαμε να χορεύουμε καλαματιανό.
Η εξόρμηση τελικά μας
άφησε όλους ικανοποιημένους, γιατί τελικά όντως η ομορφιά είναι δίπλα
μας!!
Μαρία Παπαδογιαννη