Πολλοί
αναλυτές θεωρούν ότι καθημερινά αποδεικνύεται πόσο λάθος είναι η περιοριστική
πολιτική που επέλεξε να ακολουθήσει η Ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της κρίσης
χρέους.
Η ανεργία αυξάνεται, το ΑΕΠ της Ευρωζώνης παραμένει πολύ χαμηλότερο από
τα επίπεδα του 2008, η ύφεση συνεχίζεται, οι αντι-ευρωπαϊκές λαϊκιστικές
δυνάμεις αυξάνουν την επιρροή τους και τέλος το ένα κράτος μετά το άλλο
αναγκάζεται να προσφύγει στο ΔΝΤ και τον Μηχανισμό Σταθερότητας.
Αντίθετα,
στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αντί για λιτότητα είχαμε πακέτα τόνωσης της
οικονομίας και τύπωμα χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι
ότι η οικονομία αναπτύσσεται και η ανεργία μειώνεται. Δεν θα υποστηρίξω ότι εγώ
θα αποφανθώ ποιος έχει δίκιο ωστόσο θα αρκεστώ σε μία εκτίμηση για την
πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι η πολιτική
της ευρωζώνης δεν πρόκειται να αλλάξει, ότι και να γίνει στην Ιταλία στην Κύπρο ή οπουδήποτε
αλλού. Εξυπακούεται ότι εκφράζω αυτήν την εκτίμηση με κάθε επιφύλαξη, αφού
μάντης δεν είμαι. Αλλά νομίζω ότι τα στοιχεία που έχουμε μπροστά μας είναι
αρκετά ώστε να διατυπώσουμε πρόβλεψη:
Πρώτον, η Ευρωζώνη
δεν είναι ενιαίο κράτος, οπότε η αντιμετώπιση της κρίσης εξαρτάται από το πόσα
λεφτά είναι διατεθειμένοι να δώσουν οι φορολογούμενοι συγκεκριμένων κρατών για
να βοηθήσουν άλλα κράτη.
Για παράδειγμα, ίσως το «τέλειο» οικονομικό πρόγραμμα
για την Ελλάδα να απαιτούσε χαμηλότοκα δάνεια και κούρεμα χρέους ύψους 500
δισεκατομμυρίων ευρώ με την πρώτη. Τα λεφτά αυτά όμως δεν υπάρχουν. Οι
υπηρεσίες της ευρωζώνης και οι τεχνοκράτες της Τρόικας θα πρέπει λοιπόν να
δουλέψουν, όπως δούλεψαν μέχρι τώρα, δηλαδή με τα χρήματα που είναι διαθέσιμα.
Δεύτερον, η πεποίθηση ότι το
χρέος της ευρωζώνης έχει ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ της και αυτό αποτελεί
αποσταθεροποιητικό παράγοντα, δεν προέρχεται μόνο από το Βερολίνο. Εξ ου και
δεν πρέπει να αναμένουμε να αλλάξει ανάλογα με το αποτέλεσμα των Γερμανικών
εκλογών . Και η Κομισιόν
και όλες οι Βορειοευρωπαϊκές χώρες ανησυχούν ότι το χρέος μας είναι ήδη πάρα
πολύ μεγάλο και επομένως επεκτατικές πολιτικές δεν είναι ουσιαστικά εφικτές.
Τρίτον, στην Ευρωζώνη είναι
πεπεισμένοι ότι η πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ είναι εσφαλμένη. Πιστεύουν
δηλαδή ότι δεν μπορείς να τυπώνεις επ’ αόριστον χρήμα, χωρίς να πλήττεις την
αξιοπιστία του νομίσματός σου και τις προοπτικές της οικονομίας σου. Αν συνεχιστεί
η ίδια πολιτική σε λίγα χρόνια πιστεύουν ότι οι επενδυτές θα εγκαταλείψουν το
δολάριο και τότε οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να ξεκινήσουν ένα πολύ πιο επώδυνο
πρόγραμμα προσαρμογής από αυτό που ακολουθούμε σήμερα στην Ευρωζώνη.
Επιπλέον,
τα μηδενικά επιτόκια και η άφθονη ρευστότητα δημιουργούν τις συνθήκες για μία
νέα τεράστια φούσκα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την αγορά ακινήτων.
Τέταρτον, ακόμη και να ήταν
εφικτό ή επιθυμητό το τύπωμα χρήματος τώρα από την ΕΚΤ, θα προϋπέθετε ένα
βαθμό πολιτικής ενοποίησης τον οποίον δεν έχουμε, ούτε και θέλουμε στην Ευρώπη.
Πέμπτον, η Γερμανία
δεν πιστεύει ότι έχει δυνάμεις να εγγυηθεί το βάρος για όλη την ευρωζώνη καθώς
ανησυχούν ότι έχουν έναν γερασμένο πληθυσμό , υψηλό χρέος προς ΑΕΠ και η
ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους απειλείται από τους Ασιάτες.
Γι’
αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι ακόμη και να απειλήσουν οι Ιταλοί ότι θα αποχωρήσουν
από το ευρώ και ακόμη και να ανέβει περεταίρω η μέση ανεργία στην ευρωζώνη, η
πολιτική που ακολουθείται δεν θα αλλάξει. «Όποιος θέλει να φύγει, θα του
κουνήσουμε το μαντίλι », λένε σε όλους τους τόνους οι Γερμανοί, απλούστατα
γιατί τόσα μπορούν να κάνουν υπό τις παρούσες συνθήκες ....
ΚΟΡΟΜΗΛΑΣ
Δ. ΧΡΗΣΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ,Μaster
ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ