Μια λαϊκή τραγωδία, ένα σύμβολο του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού και της παράδοσης, ένα έργο για χρόνια απαξιωμένο ή κατά καιρούς παιγμένο με διάθεση χλευαστική και ειρωνική σαν ένα θεατρικό απολίθωμα, αναστήθηκε με αγάπη, τρυφερότητα και χιούμορ, από τον Νίκο Καραθάνο και συγκίνησε όσους δεν είχαν δει την παράσταση τον χειμώνα ή όσους ήρθαν να την παρακολουθήσουν ξανά, αυτήν τη φορά στην Επίδαυρο. Το χειροκρότημα σε διάφορα σημεία της παράστασης, θύμιζε τις παρεμβάσεις των θεατών σε παλιότερες παραστάσεις θιάσων.
Ο θρήνος της Γκόλφως για τον προδομένο της έρωτα, απαλλαγμένος από βουκολικά στοιχεία που θα βάραιναν το έργο, συνεπήρε τους θεατές. Την Γκόλφω και τον Τάσο ερμήνευσαν από τρεις ηθοποιοί αντίστοιχα, σε τρεις χρόνους: έρωτας, προδοσία, θάνατος.