Στην Ελλάδα ζούμε με το όραμα του πρωτογενούς πλεονάσματος και την αναδιάρθρωση χρέους που θα ακολουθήσει.
Η αναδιάρθρωση του χρέους κατά τρόπο που αυτό θα καταστεί βιώσιμο είναι μεγάλη επιτυχία, η μεγαλύτερη μετά τη χρεοκοπία. Αλλά από μόνη της δεν αρκεί.
Το ρεπορτάζ του Σπύρου Δημητρέλη χθες στο Capital ήταν σαφές: «Μήνα με το μήνα όλο και περισσότεροι φορολογούμενοι βάζουν φέσι στην εφορία. Ο αριθμός αυτών που είχαν ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία στο τέλος Σεπτεμβρίου ανήλθε στις 526.477. Πρόκειται για τα φυσικά πρόσωπα.
Το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος των φυσικών προσώπων ανήλθε στο τέλος Σεπτεμβρίου στα 22,6 δισ. ευρώ έναντι 22,3 δις. ευρώ που ήταν στο τέλος Αυγούστου.
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στις επιχειρήσεις. Συνολικά 3,12 εκατ. επιχειρήσεις χρωστούν στην εφορία 39,35 δις. ευρώ. Ο αριθμός των οφειλετών – νομικών προσώπων αυξήθηκε μέσα σε ένα μήνα κατά 180.000...
Το συνολικό χρέος των φορολογούμενων προς το δημόσιο ανήλθε στο τέλος Σεπτεμβρίου τα 61,95 δισ. ευρώ από 61,21 δισ. ευρώ που ήταν στο τέλος Αυγούστου, σημειώνοντας αύξηση 739 εκατ. ευρώ...».
Η κυβέρνηση βρέθηκε προ έκπληξης πριν λίγες μέρες με τις αντιδράσεις της κοινωνίας στον ενιαίο φόρο για τα ακίνητα, καθώς θεωρούσε την επιβάρυνση μικρή σε σχέση με άλλες.
Νομίζω πως η ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των αντιδράσεων έχει να κάνει με το γεγονός, πως αυτός ο τελευταίος φόρος ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Υπάρχει η περίπτωση να πληρωθούν ποτέ θα 62 δισ. ευρώ που είναι το χρέος των φορολογουμένων προς το κράτος; Απίθανο... Τι μπορεί να κάνει το κράτος, θα κατασχέσει ακίνητα και καταθέσεις όπως έχει προαναγγείλει.
Αν συνεχίσει σε αυτή τη γραμμή δυο τινά μπορεί να πετύχει: Να ρίξει ακόμη περισσότερο τις τιμές των ακινήτων, αυξάνοντας τα επισφαλή δάνεια, στερεύοντας τη ρευστότητα προς την οικονομία με συνέπεια την επιτάχυνση της πτώσης.
Αν συνεχίσει την επιδρομή στις καταθέσεις, οι πολίτες θα αναγκαστούν να τις αποσύρουν από τις τράπεζες, αυτές τις λίγες ή πολλές που έχουν απομείνει. Οι συνέπειες πάλι είναι ίδιες: μείωση ρευστότητας, μείωση τραπεζικής χρηματοδότησης προς την οικονομία, αύξηση ανεργίας, περαιτέρω πτώση εσόδων.
Τα 62 δισ. ευρώ συμβολίζουν τον «κόμπο» του ελληνικού προβλήματος. Μια σοβαρή κυβέρνηση κατά πρώτο και τρόικα κατά δεύτερον δεν θα αρκούνταν να βλέπει το χρέος να αυξάνει, πολίτες και επιχειρήσεις να χρεοκοπούν, αρκεί με την υπερφορολόγηση να συνεχίζει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και να παριστάνει πως κυβερνά.
Θα φρόντιζε να ανατρέψει αυτή την τάση και να ξεχωρίσει ποια ποσά είναι εισπράξιμα και να διαγράψει τα υπόλοιπα.
Για να συμβεί αυτό όμως θα πρέπει να καταργήσει το παράλυτο και παρασιτικό κράτος και να το αντικαταστήσει με κάτι μικρότερο με λιγότερες δαπάνες και με περισσότερες και αποδοτικότερες υπηρεσίες.
Η αύξηση των απλήρωτων φόρων δείχνει πως δεν έχουν αποφύγει οριστικά την περίπτωση κατάρρευσης του μοντέλου της μεταπολίτευσης, αντί της ομαλής προσγείωσης και αλλαγής του κινητήρα. Κάτι τέτοιο φυσικά πλήττει το μόνο περιουσιακό στοιχείο που διατηρεί την ανταλλακτική του αξία: τις καταθέσεις.
Το μόνο παρήγορο σ’ όλα αυτά είναι πως θα έχουμε σ΄ένα χρόνο δωρεάν WiFi.
Δεν αστειεύομαι είναι σημαντική εξέλιξη με θετική επίδραση στην μελλοντική οικονομική δραστηριότητα.
capital.gr