Στο λυκαυγές του 2014 οφείλουμε
να «σηκώσουμε» την κουρτίνα των μελλοντικών εξελίξεων και τότε παρατηρώντας τα πραγματικά
γεγονότα θα διαπιστώσουμε πως… η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα ένα βήμα πριν από την
οριστική της έξοδο από το Πρόγραμμα Στήριξης.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τα έσοδα του φετινού προϋπολογισμού θα είναι επαρκή για να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας του κράτους, καθώς και την καταβολή μισθών και συντάξεων, το ίδιο θα συμβεί και του χρόνου.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τα έσοδα του φετινού προϋπολογισμού θα είναι επαρκή για να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας του κράτους, καθώς και την καταβολή μισθών και συντάξεων, το ίδιο θα συμβεί και του χρόνου.
Με άλλα
λόγια, η χώρα μας χρειάζεται πλέον στήριξη μόνο για την αποπληρωμή παλαιών
χρεών. Πόση στήριξη; Κάτι λιγότερο από 11 δισεκατομμύρια μέχρι την
πιθανολογούμενη πλήρη επιστροφή της στις αγορές, το 2015. Το ποσό αυτό θα
μπορούσε να μειωθεί ακόμη περισσότερο το επόμενο καλοκαίρι, εφόσον οι εταίροι
μας υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους για διευθέτηση του ελληνικού χρέους, κάτι για
το οποίο άλλωστε δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλλουμε (προς το παρόν).
Το ποσό που
χρειαζόμαστε για φέτος είναι περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ και θα μπορούσε να
καλυφθεί εκ των ενόντων, καθώς η απελευθέρωση των πλειστηριασμών θα ενισχύσει
την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών, λογιστικά, μην φανταστείτε ότι συμφέρει τις
τράπεζες ν’ αρχίσουν να βγάζουν μαζικά σπίτια στο σφυρί.
Συνεπώς λοιπών , ίσως
να μη χρειαστούμε νέο δάνειο, κάτι που θα αποτελέσει τεράστιο ψυχολογικό
τονωτικό για την κοινωνία, έστω και αν οικονομικά δεν θα μας συμφέρει (που
αλλού θα βρούμε επιτόκια 2,5%, με τα οποία δανειζόμαστε από τον μηχανισμό
στήριξης;).
Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, στον οποίο έχουμε
φτάσει τόσο κοντά, υπάρχει μία προϋπόθεση: να μην τα κάνουμε το μοιραίο λάθος τώρα στο τέλος. Και πολύ φοβάμαι ότι κινδυνεύουμε
να το κάνουμε.
Το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι πως για να υπάρξει τελική
διευθέτηση του Ελληνικού ζητήματος προϋπόθεση είναι η πολιτική σταθερότητα και
εδώ θα κριθούν όλα γιατί ένα πολιτικό ατύχημα και μια «ηρωική» δήθεν έξοδο για κάποιους
ολίγους βουλευτές μπορεί να προκαλέσει πολιτικό και όχι μόνο σεισμό στη χώρα.
Αν η κυβέρνηση “πέσεi” όμως τινάζεται στον αέρα και η
αξιολόγηση της Τρόικας και άρα ο προγραμματισμός που περιέγραψα και η όλη προσπάθεια της χώρας πάει περίπατο...
Το χειρότερο είναι ότι αν γίνουν εκλογές, τότε κάθε
πιθανό αποτέλεσμα οδηγεί σε αδιέξοδο. Αλλά και η ενδεχόμενη δημιουργία κυβέρνησης που θα υποστηρίζει ότι σταματάει να εφαρμόζει
το Μνημόνιο, πως θα ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του
χρέους; Τι θα πουν τα εθνικά κοινοβούλια της Ευρωζώνης; Και αν σταματήσει η
εφαρμογή του Μνημονίου, ποιος θα μας δώσει τα δισεκατομμύρια που μας λείπουν
για την αποπληρωμή των ομολόγων που λήγουν τους επόμενους μήνες;
Οι ελληνικές
τράπεζες, οι οποίες θα καταρρεύσουν σε κλίμα πανικού, μετά την ανακοίνωση της
αναστολής του Μνημονίου; Ή οι εταίροι μας; Ή θα τα βάλουμε με την ΕΚΤ και θα τη
φεσώσουμε;
Σε μία τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε
την Ευρωζώνη εκτός και αν η νέα κυβέρνηση που ενδέχεται να
δημιουργηθεί κάνει την κωλοτούμπα του
αιώνα και συνεχίσει να εφαρμόζει το Μνημόνιο; Απίθανο το βρίσκω, καθώς θα την ρίξουν
την κυβέρνηση οι δικοί τις βουλευτές και οι λαϊκιστές που οι ίδιοι εξέθρεψαν…
Εκτός όμως από τα πολιτικά αδιέξοδα, υπάρχουν και τα πρακτικά
προβλήματα. Εννοώ δηλαδή «και τι έγινε αν βγούμε από το Μνημόνιο»; Αφού η
οικονομία μας, οι εξαγωγές, ο κλάδος των διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών,
συνεχίζουν να καταβυθίζονται. Ανάπτυξη της
ιδιωτικής κατανάλωσης και των εισαγωγών δια των δημοσίων δαπανών, πρέπει να την ξεχάσουμε.
Τέτοια δυνατότητα, μέσα στο
ασφυκτικό πλέον νομικό πλαίσιο της Ε.Ε και όχι μόνο της Ευρωζώνης δεν υπάρχει.
Από την άλλη, η γραφειοκρατία, η εχθρική μας στάση απέναντι στις επενδύσεις, οι
απειλές σε υποψηφίους επενδυτές, η λαμογιά, τα καρτέλ, η πολυνομία, η
αρνησιδικία, τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει διορθωθεί.
Σε τι λοιπών μπορούμε να αισιοδοξούμε; όσο δεν
διορθώνονται τα ενδογενή μας προβλήματα, στην πραγματικότητα αν δεν αλλάξουμε
«ρότα», η έξοδος από το Μνημόνιο δεν θα
μας προσφέρει τίποτα και θα αποτελέσει μια ακόμα τρύπα στο νερό της σύγχρονης
ιστορίας μας …
ΚΟΡΟΜΗΛΑΣ Δ. ΧΡΗΣΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ,Μaster ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΡΙΤΕΚΝΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ