Του Βαγγέλη Δουράκη
Με τα «φώτα» να έχουν πέσει πάνω
στο γάλα, τους ενδοκυβερνητικούς τριγμούς ενόψει ψήφισης του
πολυνομοσχεδίου, την ανάγκη να περάσει από την Βουλή για να εκταμιευτεί η
δόση και τα «μαγικά» του ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις μομφής, το περιεχόμενό
του κα το αντίκτυπο που θα έχει σε εργασιακά και συνταξιοδοτικά θέματα
έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα..
Για ακόμη μια φορά όλα δείχνουν ότι
πλήγμα και από αυτό το ουσιαστικά «αναθεωρημένο μνημόνιο» θα δεχτεί για
ακόμη μία φορά ο ιδιωτικός τομέας και δη το «κομμάτι» του που δεν έχει
την χαρά να είναι οργανωμένο όπως για παράδειγμα, οι αγρότες, οι
γαλακτοπαραγωγοί ή βιομήχανοι εάν προτιμάτε, οι οδηγοί ταξί, οι
φαρμακοποιοί, κ.λπ.
Για το εάν θα χαθούν οι τριετίες ή όχι των εργαζομένων δεν φάνηκε
κάποιος στον ορίζοντα να «σηκώνει παντιέρα» για παράδειγμα.
Για το εάν
θα υπάρξει κάποια ουσιαστική μείωση φόρου, πέρα από το «κούρεμα»
βαρύτατων προστίμων που θεσμοθετήθηκαν χωρίς ποτέ να εφαρμοστούν, επίσης
τίποτε.
Και το νέο πολυνομοσχέδιο φαίνεται πως και πάλι θα «χτυπήσει» ή
εάν το θέλετε δεν θα δώσει μια νότα αισιοδοξίας, σε εκείνους που
συνεχίζουν να τραβούν το «κάρο παραγωγής» πρωτογενών πλεονασμάτων: την
μικρομεσαία τάξη των μισθωτών και κυρίως ιδιωτικών υπαλλήλων.
Ή και
εκείνους τους επαγγελματίες που αποδεικνύονται εντάξει στις υποχρεώσεις
τους.
Κάνοντας τον «συνήγορο του διαβόλου» θα μπορούσε να πει κανείς ότι
δεν υπήρχε άλλη επιλογή από μνημόνιο και πορεία εντός ευρώ:
Ακόμη και
εκείνοι -μεγαλοσχήμονες οικονομολόγοι ή άλλοι- που με θέρμη υποστήριζαν
στην αρχή της κρίσης την «δραχμή» ή όποιο άλλο νόμισμα πέρα από το κοινό
ευρωπαϊκό, αναγκάστηκαν στην καλύτερη να τα «μαζέψουν» στην πορεία και
την χειρότερη να αποδεχτούν το λάθος τους.
Ας αποδεχτούμε λοιπόν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από το μνημόνιο:
Τι
έφταιγε όμως για την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα και ενδεχομένως μέσα
από αυτό που αποκαλούμε μνημόνιο θα έπρεπε να διορθωθεί; Πρόχειρα, για
να μην αδικηθεί κάποιος θα μπορούσε να ειπωθεί πως οι φοροφυγάδες,
εκείνοι που έβαλαν βαθιά το χέρι στο κρατικό μέλι, ο υπέρογκος δημόσιος
τομέας και οι κλειστές αγορές ή κατά κάποιους τα καρτέλ, δηλαδή..
Τι έχει αλλάξει έως σήμερα;
Οι φοροφυγάδες ακόμη αναζητούνται και
περιμένουμε να επιστρέψουν χρήματα στα Κρατικά ταμεία. Για όσους έβαλαν
το χέρι στο μέλι, αρκεί ίσως να πεις ότι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι
έχουν πιαστεί στα πράσα, αλλά παραμένουν στις θέσεις τους και
πληρώνονται ακόμη από το Κράτος. Ο υπέρογκος δημόσιος τομέας;
Ναι ίσως
σε αριθμό υπαλλήλων και μισθούς φαίνεται να έχει συρρικνωθεί, αλλά η
λίστα με τους Οργανισμούς που έπρεπε να βάλουν «λουκέτο» παραμένει
ουσιαστικά ίδιος από το …2009!
Καρτέλ και αγορά;
Το ίδιο το
πολυνομοσχέδιο με τις παρεμβάσεις που υιοθετεί αποδεικνύει ότι έως τώρα
δεν είχε γίνει τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση. Και εάν κρίνουμε και από
το πώς «οπισθοχωρεί» η Κυβέρνηση σε λογής αιτήματα.. ούτε τώρα θα
γίνει.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι οι λεζάντες.. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο και
άλλα ωραία.
Το ζήτημα είναι ότι για ακόμη μία φορά εκείνοι που βίωσαν
ισοπεδωτικές καταστάσεις, φαίνεται πως θα συνεχίσουν να τις βιώνουν:
Και
μοιάζει να υπάρχει μια τάση απόλυτης ισοπέδωσης της μεσαίας τάξης χωρίς
καμία «προστασία» των όποιων κεκτημένων της:
Είτε αυτά αφορούν
περιουσιακά στοιχεία -όπως πρώτη κατοικία- με υπέρογκα δάνεια που πλέον
είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν, είτε σε «πετσοκομμένους» μισθούς την
τελευταία 3ετια και θέσεων εργασίας που με νύχια και δόντια λόγω δεκάδων
ωρών απασχόλησης την ημέρα διατηρούν ακόμη.