Παιδαγωγού
Περπατώ ανάμεσα στις
ράγες των τρένων που από καιρό έχουν
σιγήσει. Το τραίνο δεν περνά πια…. Τα μεγάλα χαλίκια που βρίσκονται διασκορπισμένα, εμποδίζουν τα πόδια μου να
πατήσουν στέρεα στα ξύλα και βάζουν τρικλοποδιές στη σκέψη μου.
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙΟΥ.
Η μέρα έχει πάρει για
τα καλά την ανηφοριά της. Οι υποχρεώσεις μιας κοπιαστικής εργασίας τελείωσαν
αλλά η σκέψη μου λειτουργεί σε έντονο ρυθμό. Τούτο το απόγευμα περιμένω να
ανταμώσω τον Άνεμο…..
Δυο βήματα από τον Κούβελα
που φέρνει πάντα τη βροχή. Απέναντι ο Ταΰγετος. Εδώ η σιωπή αποτελεί
αυτοπεποίθηση της ποιότητας. Η αγέρωχη ματιά της περηφάνιας μας συναντά την
ταπεινότητα της βασανισμένης μας ύπαρξης. Οι λεύκες λικνίζονται στον απόηχο του
καρναβαλιού και μαζί τους στήνουν χορό οι θύμισές μας.
Πιτσιρικάδες, μαθητές
του δημοτικού σχολειού, ερχόμασταν
εκδρομή στο Διαβολίτσι και χαζεύαμε τα βαγόνια που περνούσαν βιαστικά
για το μακρινό ταξίδι... Χορταίναμε την ψυχή μας με το τίποτε. Σκαρφαλώναμε
στις πλατφόρμες των βαγονιών ρουφώντας την ανεμελιά της ζωής. Παίζαμε κρυφτό
στα δέντρα, κλέφτες και αστυνόμους, τότε
που οι κλέφτες δεν έκλεβαν ούτε σκότωναν μόνο έτρεχαν και οι αστυνόμοι μόνο κυνηγούσαν
χωρίς να τους βαραίνει το αλεξίσφαιρο στην πλάτη… Κι ύστερα ξεγελάγαμε την πείνα μας με κομπόστα
καρπούζι, στο καφενεδάκι, δίπλα στον
σταθμό κάτω από τα πλατάνια.
Και τώρα τι; Επιστροφή
στο Δημοτικό αλλά ως Διευθυντής του. Θέση ύψιστης διακονίας. Να λιώνεις σαν το κερί για να φωτίζεις τους
άλλους. Να μην έχεις μόνο αγάπη για τους άλλους. Να είσαι ο ίδιος αγάπη για
αυτούς. Να μη διευθύνεις τους συνεργάτες και τους μαθητές σου αλλά να γεννήσεις
τον νέο σου εαυτό. Από τον εξάχρονο μαθητή που περνάει το κατώφλι της
αυλόπορτας του σχολείου φορτωμένος στην πλάτη τη σάκα και προσμένει να του
μάθεις γράμματα, να τον κάνεις Άνθρωπο, μέχρι τη γειτόνισσα που ζει, χρόνια
τώρα, παρέα με τη μοναξιά της περιμένοντας να ακούσει από το στόμα σου μια
χαμογελαστή καλημέρα.
Γιατί άραγε τα φέρνει έτσι ο Θεός;
Ο Μάρτης κύλησε να
στάζει μέρα μέρα σαν τις σταγόνες της βροχής που δε λέει να κοπάσει τις
τελευταίες μέρες. Η Άνοιξη ανέβηκε στο τρένο, βασίλισσα του καρναβαλιού και ζυγώνει
για το ταξίδι της επιστροφής κουβαλώντας μαζί της την αθωότητα της νιότης μας
και τον κάματο της καθημερινότητάς μας…
Ήλθε ο Άνεμος κρατώντας απ΄ το χέρι την
ελπίδα και την αγάπη ζωντανή. Μια παρέα ανθρώπων που κοιτάνε ψηλά, «άνω-θρώσκουν».
Στα πρόσωπά τους ξεμύτισε η λαχτάρα τους να επικοινωνήσουν μέσα από την προσφορά
τους. Και μέσα από αυτό το παιχνίδισμα ξεπετάχτηκε με μιας το καλωσόρισμα της φροντίδας στην ψυχή και το μυαλό των
μαθητών του τόπου μας.
Όταν τους χρειαστείς
είναι πάντα εκεί. Με ό, τι έχουν.
Σε έναν κόσμο που για να κάνεις τη δουλειά σου πρέπει
να επιμείνεις ξανά και ξανά, για αυτούς αρκεί ένα τηλεφώνημα. Έρχονται αμέσως,
όχι για να πάρουν αλλά για να δώσουν. Από το υστέρημα. Δίνουν πραγματικά γιατί
δίνουν με την καρδιά τους.
Ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να γνωριστούμε. Ήλθαν
και μας βρήκαν. Έτσι απλά. Τους μιλήσαμε για τις ανάγκες που έχουν οικογένειες
μαθητών στην περιοχή μας. Πήραμε και τη γνώμη του παπά Κώστα. Τούτος ο παπάς
τιμά το ράσο που του «μπιστεύθηκε» ο Θεός.
Και να, τώρα, που φύσηξαν ως Άνεμος. Μια χούφτα άνθρωποι, μια παρέα, τέσσερα αυτοκίνητα γεμάτα
τρόφιμα και ρούχα, χωρίς δημοσιότητα, χωρίς καν να ακούγεται το όνομά τους,
γεγονός που καθαγιάζει τη μοναδικότητα
της στιγμής τους. Και έκαναν το σχολείο χώρο ζωής, χαράς, και παραμυθίας.
Εξάλλου, η έγνοια για τον άλλον έχει θεραπευτική αξία…
Η αγάπη μεγαλουργεί
όταν δε φαίνεται. Κρύβεται εκεί που δεν την περιμένεις. Και για να την
ανακαλύψεις πρέπει πρώτα να την αμφισβητήσεις. Δεν είναι ποτέ κρεμασμένη στα μανταλάκια. Όποιος την πιστεύει
και την αναζητά είναι σε θέση να την αναγνωρίσει και κρυμμένη… Και είναι ικανοποιημένη με το τίποτε.
Και έφυγαν όπως αθόρυβα ήλθαν. Όπως περνά ο άνεμος και
χάνεται.
Συνηθισμένοι άνθρωποι, απλά ντυμένοι. Με ταπεινή καρδιά,
ζεστό χαμόγελο και βλέμμα φωτιά, σίγουροι για αυτό που κάνουν. Η ανάγκη και ο
πόνος θεραπεύονται με θυσία. Όχι τη θυσία των άλλων αλλά του εγώ τους. Δεν
ήθελαν φωτογραφίες ούτε δημοσιεύσεις.… Το φως της δικής τους αλήθειας περνά
μέσα από χαραμάδες, πολλαπλασιάζεται μέσα από το κομμάτιασμα και το μοίρασμά του.
Άνθρωποι που μέσα τους η αγάπη και ο πόνος για τον συνάνθρωπο λειτουργούν
ακατάπαυστα και φυσικά απαλύνουν και θεραπεύουν.
Οι αξίες της ζωής για
να εξακολουθούν να φωτίζουν το διάβα μας είναι καταδικασμένες να κρατάνε σφιχτά
απ΄ το χέρι την ανάγκη και τη στέρηση. Ευθύνη τους δεν είναι να λύνουν όλα τα προβλήματα, αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις τους. Ευθύνη τους είναι να ακούνε και να
«μοιράζονται»
τα προβλήματα των άλλων. Το τίμημα βαρύ. Εδώ δε χωράνε οι ήσυχες συνειδήσεις, οι έτοιμες
λύσεις, οι τετριμμένες και εύκολα υλοποιήσιμες ιδέες.
Βαδίζω στο τέρμα της
σιδηροδρομικής γραμμής και όμως έχω μπροστά μου πολύ δρόμο να διανύσω…. Το
σούρουπο δοκιμάζει τις αντοχές μου. Τα μάτια είναι ανήμπορα να αντικρύσουν κατάματα
το φως της αλήθειας. Ίσως η καρδιά τέτοιες ώρες τα καταφέρνει καλύτερα από το
μυαλό! Το φύσημα του ανέμου σβήνει το χνάρι που άφησε το δάκρυ
κατηφορίζοντας στο δεξί μάγουλο.
Σας ευχαριστούμε Άνεμε! Με τη δική σας στήριξη αγωνιζόμαστε, το σχολείο
να μη λειτουργεί μόνο ως χώρος προσφοράς γνώσεων και ιδεών, αλλά να γίνει
αφετηρία ουσιαστικής ελπίδας και μία αξιόπιστη πρόταση για μία ζωή με αξιακό
περιεχόμενο και προσανατολισμό.