Πρόκειται για τον Απόστολο Χρονόπουλο, τον αδερφό του Δημήτριο Χρονόπουλο, τον Παναγιώτη Λ. Λυμπερόπουλο και το Βασίλη Καταβέλη.
Είχαν ηλικία
από 18 έως 35 χρόνων.
Στο Χερβούργο της Γαλλίας, άλλαξαν τα εισιτήριά που είχαν
βγάλει για να ταξιδέψουν και αποφάσισαν
να πάνε με τον Τιτανικό που ήταν «αβύθιστο».
Από το διαδίκτυο –See more at:
αλλά και το http://www.tharrosnews.gr/news/content παίρνουμε για τους τέσσερις Μεσσήνιους τις παρακάτω πληροφορίες:
1. Παναγιώτης Κ. Λυμπερόπουλος
Ήταν 30 χρόνων. Είχε γεννηθεί στη Μασσαλία, αλλά είχε καταφέρει να πάρει την αμερικανική υπηκοότητα, αφού είχε εργασθεί για ένα διάστημα στις ΗΠΑ (1906-1907), ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Άγιος Σώστης.
Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική και είχε ένα γιο, τον Κωνσταντίνο. Παρά τα παρακάλια της συζύγου, λίγες ημέρες μετά αποφάσισε να επιστρέψει και πάλι στη γη της επαγγελίας. Ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου στη Νέα Υόρκη και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τη βάπτιση του γιου του. Είχε μαύρα μαλλιά και μουστάκι. Επιβιβάσθηκε στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, την Τετάρτη 10 Απριλίου 1912, στο Cherbourg της Γαλλίας, με αριθμό εισιτηρίου 2683. Ταξίδευε με προορισμό το Stamford των ΗΠΑ, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να μείνει μόνιμα εκεί και να αρχίσει μια καινούρια ζωή, φέρνοντας αργότερα και την οικογένειά του, που είχε αφήσει στη Μεσσηνία. Το άψυχο σώμα του ανασύρθηκε από τους ναύτες του πλοίου Mackay-Bennett και αναγνωρίστηκε, λαμβάνοντας τον κωδικό αριθμό 196. Στις 10 Μαΐου 1912 ενταφιάστηκε στο Ρωμαιοκαθολικό Κοιμητήριο Mount Olivet στο Halifax, στον Καναδά. Πάνω του είχαν βρεθεί 15.45 δολάρια, καθώς κι ένα χρυσό ρολόι, τα οποία επεστράφησαν τελικά στη σύζυγό του. Η Ασφαλιστική Εταιρεία χορήγησε στη σύζυγο και το παιδί του το ποσό των 110 στερλινών.
Ήταν 30 χρόνων. Είχε γεννηθεί στη Μασσαλία, αλλά είχε καταφέρει να πάρει την αμερικανική υπηκοότητα, αφού είχε εργασθεί για ένα διάστημα στις ΗΠΑ (1906-1907), ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Άγιος Σώστης.
Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική και είχε ένα γιο, τον Κωνσταντίνο. Παρά τα παρακάλια της συζύγου, λίγες ημέρες μετά αποφάσισε να επιστρέψει και πάλι στη γη της επαγγελίας. Ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου στη Νέα Υόρκη και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τη βάπτιση του γιου του. Είχε μαύρα μαλλιά και μουστάκι. Επιβιβάσθηκε στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, την Τετάρτη 10 Απριλίου 1912, στο Cherbourg της Γαλλίας, με αριθμό εισιτηρίου 2683. Ταξίδευε με προορισμό το Stamford των ΗΠΑ, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να μείνει μόνιμα εκεί και να αρχίσει μια καινούρια ζωή, φέρνοντας αργότερα και την οικογένειά του, που είχε αφήσει στη Μεσσηνία. Το άψυχο σώμα του ανασύρθηκε από τους ναύτες του πλοίου Mackay-Bennett και αναγνωρίστηκε, λαμβάνοντας τον κωδικό αριθμό 196. Στις 10 Μαΐου 1912 ενταφιάστηκε στο Ρωμαιοκαθολικό Κοιμητήριο Mount Olivet στο Halifax, στον Καναδά. Πάνω του είχαν βρεθεί 15.45 δολάρια, καθώς κι ένα χρυσό ρολόι, τα οποία επεστράφησαν τελικά στη σύζυγό του. Η Ασφαλιστική Εταιρεία χορήγησε στη σύζυγο και το παιδί του το ποσό των 110 στερλινών.
2. Βασίλης Καταβέλης
Ήταν 19 χρόνων. Ήταν αγρότης και καταγόταν επίσης από το ίδιο χωριό με τον προηγούμενο. Επιβιβάστηκε κι αυτός στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, την Τετάρτη 10 Απριλίου 1912 στο Cherbourg της Γαλλίας, με αριθμό εισιτηρίου 2682. Ο προορισμός του ήταν: 428 Wells Street, Milkaukee, Wisconsin.
Το πτώμα του αναγνωρίστηκε, λαμβάνοντας τον κωδικό αριθμό 58, «τάφηκε στη θάλασσα», στις 22 Απριλίου 1912, όπως συνέβη και με πολλά άλλα πτώματα. Δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για την οικογένειά του. Πάνω του βρέθηκε πορτοφόλι με 10 λεπτά, όπως επίσης και μικρό καθρεφτάκι, χτένα, 2 σημειωματάρια, ένα εισιτήριο τρένου για το ταξίδι Νέα Υόρκη - Milwaukee κι ένα κλειδί.
Τα προσωπικά του αντικείμενα παραδόθηκαν στα δύο αδέλφια του Πέτρο και Παναγιώτη και στην αδελφή του Λαμπρινή στις 12 Σεπτεμβρίου 1912 στον Πειραιά.
Γι’ αυτόν και τον προηγούμενο ανηγέρθη στις 3 Ιουνίου 2001 ειδικό μνημείο στο Κοιμητήριο του Αγίου Ιωάννη στο χωριό Άγιος Σώστης της Μεσσηνίας.
Ήταν 19 χρόνων. Ήταν αγρότης και καταγόταν επίσης από το ίδιο χωριό με τον προηγούμενο. Επιβιβάστηκε κι αυτός στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, την Τετάρτη 10 Απριλίου 1912 στο Cherbourg της Γαλλίας, με αριθμό εισιτηρίου 2682. Ο προορισμός του ήταν: 428 Wells Street, Milkaukee, Wisconsin.
Το πτώμα του αναγνωρίστηκε, λαμβάνοντας τον κωδικό αριθμό 58, «τάφηκε στη θάλασσα», στις 22 Απριλίου 1912, όπως συνέβη και με πολλά άλλα πτώματα. Δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για την οικογένειά του. Πάνω του βρέθηκε πορτοφόλι με 10 λεπτά, όπως επίσης και μικρό καθρεφτάκι, χτένα, 2 σημειωματάρια, ένα εισιτήριο τρένου για το ταξίδι Νέα Υόρκη - Milwaukee κι ένα κλειδί.
Τα προσωπικά του αντικείμενα παραδόθηκαν στα δύο αδέλφια του Πέτρο και Παναγιώτη και στην αδελφή του Λαμπρινή στις 12 Σεπτεμβρίου 1912 στον Πειραιά.
Γι’ αυτόν και τον προηγούμενο ανηγέρθη στις 3 Ιουνίου 2001 ειδικό μνημείο στο Κοιμητήριο του Αγίου Ιωάννη στο χωριό Άγιος Σώστης της Μεσσηνίας.
3. Απόστολος Μ. Χρονόπουλος
Ήταν 26 χρόνων. Το επάγγελμά του ήταν εργάτης. Δε γνώριζε κανείς τον προορισμό του. Εκείνο που έγινε γνωστό είναι πως επιβιβάσθηκε στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, στις 10 Απριλίου 1912 στο Cherbourg της Γαλλίας. Το πτώμα του είτε δε βρέθηκε ποτέ είτε, αν βρέθηκε, δεν αναγνωρίσθηκε.
Ήταν 26 χρόνων. Το επάγγελμά του ήταν εργάτης. Δε γνώριζε κανείς τον προορισμό του. Εκείνο που έγινε γνωστό είναι πως επιβιβάσθηκε στον Τιτανικό, ως επιβάτης της 3ης θέσης, στις 10 Απριλίου 1912 στο Cherbourg της Γαλλίας. Το πτώμα του είτε δε βρέθηκε ποτέ είτε, αν βρέθηκε, δεν αναγνωρίσθηκε.
4.
Δημήτριος Μ. Χρονόπουλος
Ήταν 18 ετών και αδελφός του προηγούμενου. Ισχύει γι’ αυτόν ό,τι ακριβώς και για τον προηγούμενο, όσον αφορά στο επάγγελμα, την καταγωγή, τον τόπο και την ημερομηνία επιβίβασης, τον προορισμό και τα της ανεύρεσης του πτώματος.
Ήταν 18 ετών και αδελφός του προηγούμενου. Ισχύει γι’ αυτόν ό,τι ακριβώς και για τον προηγούμενο, όσον αφορά στο επάγγελμα, την καταγωγή, τον τόπο και την ημερομηνία επιβίβασης, τον προορισμό και τα της ανεύρεσης του πτώματος.
“Ο Βουφραδιώτης’’