Τελειώνει η σχολική χρονιά και οι
αίθουσες, οι αυλές, οι διάδρομοι ξεχειλίζουν από παιδικές φωνές, τραγούδια, σχέδια,
χρώματα, πρόβες, παιχνίδια στην αυλή, μουσικές και γέλια, πολλά γέλια, γιατί τα
παιδιά ευτυχώς μπορούν ακόμα να χαίρονται! Αλλά ποιος νοιάζεται;
Μικροί
μπόμπιρες κρυφοκοιτάζουν κρυμμένοι πίσω από το χέρι των γονιών τους το νέο τους
σχολείο και μας χαρίζουν διστακτικά χαμόγελα. Οι δάσκαλοι αγωνιούν να
τελειώσουν την ύλη, να ετοιμάσουν τις γιορτές, να παρουσιάσουν τα προγράμματα,
να τα προλάβουν όλα. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Ο Γιάννης
βάζει στους τοίχους τα ταμπλό με τα φυτά και τα βότανα και ψάχνει την ασφάκα
και την ελιά που χάθηκαν. Η Κλημεντία με φωνάζει να δω το χορευτικό της πρώτης
μας, η Χριστίνα ρωτάει αν φτάνουν τα χρήματα του σχολείου να εκτυπώσουμε
πίνακες ζωγραφικής για την Ειρήνη, ο Χρήστος πιάνει πού και πού και την κιθάρα
του και μας χαρίζει νότες, ενώ η εικοσιεξάχρονη Ασημίνα μας αναρωτιέται πικρά αν
και του χρόνου θα είναι σε σχολείο και σε ποιο μέρος της Ελλάδας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Αύριο είναι η
Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και φυτέψαμε λουλούδια και βότανα μέσα σε παλιά
καλάθια, σε σκισμένα παπούτσια, στο παλιό ζωγραφισμένο κασελάκι, στο μπουρί της
σόμπας και είπαμε ότι όλα και όλοι αξίζουν μια δεύτερη ζωή. Η ομορφιά είναι
παντού γύρω μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Οι μαθητές της
έκτης φτιάχνουν τα μαλλάκια τους και φωτογραφίζονται με θέα τη θάλασσα και τον
κήπο μας για τα αναμνηστικά του Συλλόγου, έτοιμοι για το γυμνάσιο και για την
εφηβεία τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Η Αστρινιά αφήνει τα πινέλα της με τα παιδιά
του ολοήμερου και με ρωτάει: «Εγώ θα φύγω του χρόνου απ’ το σχολείο; Πού να
πάω; ». Αλλά ποιος νοιάζεται;
Η μικρή
Κατερίνα τρέχει κάθε πρωί να μ’ αγκαλιάσει και με ρωτάει συνέχεια τον τελευταίο
καιρό: «Πού είσαι, κυρία, είσαι καλά; Γιατί δεν έρχεσαι σχολείο;» Τι να πω στη
μικρούλα;
Αγωνίζομαι, Κατερινάκι μου, γιατί όλα
αλλάζουν. Δεν θέλουν αυτά τα σχολεία και τέτοιους δασκάλους. Σκορπίζουν φόβο
και ζητούν υποταγή. Μιλούν για την εκπαίδευση με νούμερα και δείκτες, με
εκθέσεις και σχέδια, γιατί θέλουν το σημερινό σχολείο να αλλάξει γρήγορα, αφού
δεν ταιριάζει στις επιδιώξεις τους. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά
είναι μια παρωχημένη, αναχρονιστική και επιζήμια πολυτέλεια την εποχή των
μνημονίων. Σχολεία κλειστά, σχολεία σε κατηγορίες, μαθητές πελάτες, δάσκαλοι
απολυμένοι και ακριβά ιδιωτικά για όλα τα γούστα. Φτιασιδωμένες και
πολυδιαφημισμένες εκπαιδευτικές αλλαγές με φιοριτούρες δανεισμένων ευρωπαϊκών
συστημάτων, εκπαιδευτικά κουπόνια και προγράμματα πληρωμένα από το ΕΣΠΑ. Στην
Ελλάδα του 2014 που εξαιτίας της κρίσης και των οικονομικών δυσκολιών το 30%
των παιδιών εγκατέλειψε το σχολείο. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Θέλουν
μελλοντικούς εργαζόμενους που δεν θα
έχουν καμία γνώση και μόρφωση, ώστε να μη μιλούν για τίποτα. Στο τέλος να μην
έχουν κι ελπίδα. Γιατί το μάθημά τους λέει ότι τα πάντα εξαγοράζονται με χρήματα.
Η αλφαβήτα τους αρχίζει από την υποταγή και τελειώνει στον ωχαδερφισμό, ενώ η
δικιά μας αρχίζει από το Α, με την αξιοπρέπεια,
την αλήθεια, την αγάπη και τον αγώνα για το
σχολείο και τα παιδιά, για την κοινωνία και τη ζωή μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Αύριο θα λείπω
πάλι, Κατερινάκι μου, θα κάνω και πάλι απεργία για την αξιολόγηση. Ολόκληρη τη
χρονιά αγωνιζόμαστε γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Τους
δηλώνουμε ότι δεν μπορούν να επιβάλουν αυτή την αξιολόγηση, για να απολύουν
συναδέλφους, για να κλείνουν σχολεία. Να φυλακίζουν την παιδαγωγική ελευθερία
και να δημιουργούν συνθήκες γαλέρας σε χώρους δημοκρατικής έκφρασης. Να ρίχνουν
τα σχολεία στο ρινγκ του ανταγωνισμού για μαθητές-πελάτες και ζητούμενο τα χρήματα
χορηγών. Να δημιουργούν κουκουλοφόρους ανάμεσά μας. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Θέλουμε ν’
ανοίξουμε κι άλλα σχολεία, χρειαζόμαστε κι άλλους εκπαιδευτικούς, ονειρευόμαστε
και παλεύουμε για ένα αλλιώτικο, σχολείο σύγχρονο, δημιουργικό, δημοκρατικό κα
ανθρώπινο, χωρίς εκπτώσεις στα μορφωτικά αγαθά. Ονειρευόμαστε σχολεία που θα
διαμορφώνουν ενεργούς πολίτες, με γνώση κι αυτοπεποίθηση, πολίτες που θα
σκέφτονται και θα δρουν συλλογικά.
Γι’ αυτό
πρέπει όλοι να νοιαζόμαστε.
Όσο για μένα,
που δεν μου απομένει τίποτα άλλο πια εκτός
από τον αγώνα μου και από το να μοιραστώ αυτές τις αλήθειες
μαζί σας, σας καλώ να αγωνιστούμε όλοι μαζί απέναντι σ’ αυτό το σύστημα που μας
δείχνει απειλητικά τα δόντια του και μας επιβάλλει την τερατώδη εξουσία του. Αν
τα καταφέρουν και παραιτηθούν κι άλλοι διευθυντές, αν τα καταφέρουν και
φοβίσουν όσους αντιστέκονται, αν σπείρουν την ηττοπάθεια και περάσουν παντού τη
λογική του «εντέλλεσθε», τότε αλίμονο στις γενιές που ακολουθούν.
Γιατί η
Παιδεία είναι υπόθεση όλων μας.
Καλαμάτα,
4/6/204
Σίση Πλακονούρη
Διευθύντρια, Δ.Σ. Παραλίας Βέργας