Γράφει:
ο Αλέξανδρος Καζναφέρης
Καθηγητής Μ.Ι.Τ
Ποιος είναι ο λόγος που η κυβέρνηση ζητάει την ψήφο
εμπιστοσύνης;
Για να ζητήσεις μία ψήφο εμπιστοσύνης πρέπει να τεκμηριώσεις
για ποιόν λόγο ζητάς αυτήν την ψήφο από το ελληνικό κοινοβούλιο; Και άραγε τι
θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου σχετικά με αυτή την ψηφοφορία όταν το σύνθημα στο
Ζάππειο είναι «Γιώργο γερά, να πέσει η δεξιά», εννοώντας την δεξιά πολιτική του
Βενιζέλου; Θα στηρίξει αυτήν την πολιτική; Διότι το μήνυμα όπως το έχουν
εκλάβει οι Έλληνες πολίτες είναι ψήφος εν λευκώ στην κυβέρνηση και στην δεξιά
πολιτική του Βενιζέλου. Το πόσο δεξιά είναι αυτή η πολιτική εκφράζεται στο
πρόσωπο του Βορίδη ο οποίος υπάρχει μόνο για να εκμαιεύσει κυριολεκτικά την
δεξιά λεκάνη ψηφοφόρων της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής.
Όταν ο Παπανδρέου είπε ότι θα κάνει δημοψήφισμα στον
Σαρκοζί, στην Μέρκελ και στις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, κατηγορήθηκε στο
πλήρωμα του χρόνου γιατί τελικά δεν το έκανε.
Κανένας όμως δεν μας διασαφήνισε τότε
ότι η Ελλάδα δεν έχει άμεση δημοκρατία αλλά κοινοβουλευτική δημοκρατία, άρα και
ένα δημοψήφισμα θα έπρεπε να έχει την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων όπου όλοι εκείνη
την εποχή υποστήριζαν ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα τέτοιο
δημοψήφισμα.
Άρα και θεσμικά ο Παπανδρέου δεν είχε δικαίωμα να κάνει ένα
δημοψήφισμα μόνος του, απλώς είχε δικαίωμα της πρότασης. Η ιστορία λέει όμως
ότι αν είχε γίνει τότε ένα τέτοιο δημοψήφισμα, αυτό θα είχε βοηθήσει να
τελειώσει η κρίση και θα μπαίναμε στην περίοδο της ανάπτυξης. Οι δύο πολιτικοί
συσχετισμοί όμως – του Σαμαρά και Βενιζέλου – σταματήσανε τότε το δημοψήφισμα
για τους προσωπικούς τους λόγους και ήρθαν αυτοί στην εξουσία. Αυτοί λοιπόν
γιατί δεν μας δικαιολογούν τώρα για ποιο λόγο θέλουν την ψήφο εμπιστοσύνης;
Αλλά και ο Παπανδρέου πρέπει να μας απαντήσει και να εξηγήσει
γιατί θα τους δώσει ή δεν θα τους δώσει αυτή την ανοχή. Μήπως θα έπρεπε να
σταματήσει να παριστάνει τον ακτιβιστή και αντί αυτού να μας μιλήσει για τον
εκβιασμό που του κάνανε για το δημοψήφισμα και να μας αναλύσει πολιτικά την
στάση που θα κρατήσει στην επικειμένη ψηφοφορία;
Διότι μία ψήφος εμπιστοσύνης
μέσα από το σύνταγμα πρέπει να δικαιολογεί την ευθύνη μίας κυβέρνησης για την
διασφάλιση των εθνικών, οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων και συμφερόντων του
έθνους και της κοινωνίας. Έχει μήπως σχέση με διεθνή θέματα και συγκυρίες όπως
η Συρία, το Κουρδιστάν, η Τουρκία, το Καστελόριζο και η Κύπρος;
Ή είναι μία ψήφος-έγκριση
που θέλει να νομιμοποιήσει την λεηλάτηση του πλούτου των Ελλήνων πολιτών και να
ολοκληρώσει ένα ιδιωτικό δικτατορικό οικονομικό σχήμα μέσα από το τραπεζικό
σύστημα για να μπορεί να ελέγχει έτσι την πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη της
χώρας;
Ο Παπανδρέου θα πρέπει λοιπόν να μας αναλύσει στην Βουλή των
Ελλήνων τους λόγους για τους οποίους θα στηρίξει ή όχι αυτήν την πολιτική της
οικονομικής δικτατορίας της δεξιάς. Μία πολιτική η οποία δεν είναι ιδεολογική
αλλά οικονομική.
Διότι ο λαός θα πρέπει να ξέρει ποια θα είναι η εξέλιξη της
χώρας: ο χορός του Ζαλόγγου ή ο χορός των τραπεζιτών;
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής και ιδεολογικής
απόστασης μεταξύ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της άμεσης δημοκρατίας
μπορέσαμε να δούμε πρόσφατα στα δρώμενα στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ όταν ο Κουβέλης
βρέθηκε αντιμέτωπος με προσπάθειες απομάκρυνσης του από την κοινοβουλευτική του
ομάδα, μια στάση διαμορφωμένη από την διαπλοκή, την στιγμή που είχε αποδοχή
σχεδόν 70% από την βάση του σώματος των ψηφοφόρων του.