Μια
δραματική επιστολή μέσα από τη φυλακή, εν είδει διαθήκης, στέλνει η
Βίκυ Σταμάτη στο γιο της. Σε κακή ψυχολογική κατάσταση η σύζυγος του Ακη
Τσοχατζόπουλου, μετά και την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισής της,
γράφει σε πρώτο πρόσωπο στο γιο της που μεγαλώνει μακριά.
Συγκεκριμένα, το ιδιόχειρο σημείωμα που αποκάλυψε ιστότοπος ereportaz.gr.
Αναφέρει:
«Μην στεναχωριέσαι για εμάς. Όταν μεγαλώσεις θα είσαι σε θέση να μας κρίνεις
Τον πόνο που βιώνω από την απόρριψη της ελπίδας της ζωής, απαλύνει ότι
μία άλλη μάνα, και ας μην είμαι εγώ, σφίγγει τα παιδιά της στην μητρική
αγκαλιά της.
Αν όμως με την βοήθεια ενός νομικού(Δικηγόρου ή
Συμβολαιογράφου π.χ.) αποφάσιζα την τελευταία μου βούληση, δηλαδή να
«κάνω την διαθήκη μου» όπως θα έλεγε ο κάθε κοινός άνθρωπος, θα έπρεπε
να σκεφθώ πως θα διαθέσω τα τυχόν υπάρχοντα περιουσιακά μου στοιχεία…
Όμως δεν με απασχολεί αυτός ο ρεαλιστικός στόχος.
Σαν οποιαδήποτε μητέρα, ιδίως ενός ανήλικου τέκνου, υπό τις συνθήκες
που στερούμεθα την επαφή μας αμοιβαία, τι θα μπορούσα να του αφήσω ως
παρακαταθήκη / εξηγήσεις / συμβουλές για το μέλλον;
Ίσως πρέπει
να το ρωτήσω, με πολύ απλό τρόπο, τι απασχολεί τον γιό μου, τι θα ήθελε;
Πως θα ένιωθε χαρούμενο αυτό το παιδί… και ανάλογα θα τοποθετηθώ, λιτά
απέναντί του, για να του εξηγήσω πόσα και ποια από αυτά που θέλει είναι
εφικτά και για όσα δεν είναι ποιος είναι ο λόγος που προς το παρόν
τουλάχιστον δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν…
Μπορεί να έχει
ακούσει, καθαρά ή με υπαινιγμούς, ευθέως ή και από τις τηλεοράσεις,
πολλά και διάφορα για εμένα και τον πατέρα του. Όμως, ένα είναι απόλυτα
σίγουρο, ότι ΤΟ ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΝΑΙ, ΤΟ
ΑΓΑΠΑΜΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ και το στερούμεθα, όπως το ίδιο
εμάς. Αλλά…
Αυτή η αγάπη είναι πρωταρχικό στοιχείο. Το βασικό
στην σχέση μας. Άλλωστε οι γονείς μας όποιοι και αν είναι, εύποροι ή
όχι, πολύ ή λιγότερο καλλιεργημένοι, άγγελοι ή λιγότερο άγιοι, είναι οι
γονείς μας, αυτοί που μας χάρισαν την ζωή και αυτοί που (ως υγιείς
προσωπικότητες) θέλουν την χαρά και την πρόοδο των παιδιών τους. Εμείς,
ως παιδιά, δεν είχαμε και δεν φέρουμε ευθύνη για τους γονείς μας. Τι θα
ήθελες παιδί μου από εμάς; Τι θα ήθελες από τον πατέρα σου; Ξέρω
πρωταρχικά την φυσική μας παρουσία. Επιπλέον; ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ
ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ. Μάθε να μην
στεναχωριέσαι για μας.
Επειδή εμείς θέλουμε και πρέπει να τα
καταφέρουμε πάνω απ' όλα για σένα και για όλη μας την οικογένεια και
όταν μεγαλώσεις και ωριμάσεις τότε θα είσαι σε θέση να κρίνεις τις
προθέσεις, τις πράξεις και τις τοποθετήσεις όλων μας… Γιατί τότε θα
καταλαβαίνεις και τις σκοπιμότητες που μέσα στην καθημερινή μας ζωή
βιώνουμε…
Θα αγωνιστώ να είμαι κοντά σου, για να βοηθήσω να
γίνεις ότι καλύτερο για σένα τον ίδιο και αργότερα σαν μέλος μιας
καλύτερης κοινωνίας, στην οποία θα σεβόμαστε, καθένας τουλάχιστον τον
άνθρωπο που είναι δίπλα, τον συμμαθητή, τον γείτονα, τον συμπολίτη. Θα
ήθελα να είσαι ήρεμος, να έχεις εμπιστοσύνη στους δικούς μας που είναι
δίπλα σου και σε φροντίζουν και να ξέρεις πως θα κάνω όσα πρέπει και
πέρα από τις δυνάμεις μου για το καλό σου και το καλό όλων μας. Με την
ευχή μου και την σκέψη μου πάντα στο πλευρό σου.
Με αγάπη, μεγάλη αγάπη για σένα, αντέχω και θα αντέχω όσα πρέπει να γίνουν…
Ελπίζω στον Θεό και την Δικαιοσύνη Του και προσεύχομαι (για να παίρνω δύναμη) στην Παναγία, την Μητέρα όλων μας..»