«Κάποιες μητέρες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, στράφηκαν στην αγορά του σεξ ώστε να μπορούν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους», αναφέρει το θέμα.
Οπως δηλώνει η Σούλα Αλεβρίδου από τη Λάρισα, η οποία είναι ιδιοκτήτρια νόμιμου οίκου ανοχής, ο αριθμός των παντρεμένων γυναικών που πηγαίνουν εκεί αναζητώντας δουλειά έχει διπλασιαστεί».
«Μας παρακαλούν ξανά και ξανά, αλλά ένας νόμιμος οίκος ανοχής δεν μπορεί να απασχολεί παντρεμένες γυναίκες ... Είναι παράνομο. Οπότε τελικά καταλήγουν στο πεζοδρόμιο», όπως σημειώνει.
Υπάρχουν επίσης γυναίκες που χρησιμοποιούν την πορνεία περιστασιακά, ως συμπλήρωμα στο εισόδημά τους, ακόμη και από την υψηλότερη κατηγορία εκπαίδευσης. Μία από αυτές, η Γεωργία, εξηγεί πώς ενώ είναι γιατρός δουλεύει παράλληλα ως call girl για να υποστηρίξει την οικογένειά της.
Η ιδιωτική κλινική στην οποία εργάζεται επί του παρόντος έχει μόλις τρεις ασθενείς ανά εβδομάδα. Ετσι, την θερινή περίοδο αιχμής για την βιομηχανία του έρωτα βγάζει όσα λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ετσι, καλύπτει τα ενοίκια του σπιτιού και τα απαραίτητα για να στηρίζει την υγεία των ηλικιωμένων γονιών της.
«Ζω διπλή ζωή και μόνο εγώ επιτρέπεται να το ξέρω ... Εχω αναζητήσει και δουλειά στο εξωτερικό και περιμένω μέρα τη μέρα για μία ανταπόκριση»...
Το ντοκιμαντέρ της Θεόπης Σκαρλάτου και του Κώστα Καλλέργη καλύπτει επίσης ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων στις σχέσεις που προκάλεσε η είσοδος της ελληνικής οικονομίας στην κρίση, μετά το 2009.