Γράφει η Μαρία Πιριπίτση
Γιατί ήξερε ότι η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι. Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ να χαμογελάς, να κάνεις ελαφρά υπόκλιση και να πεις χαίρω πολύ. Πρέπει να ζήσεις για να μάθεις, να πάρεις τα ρίσκα σου. Πολλοί θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες.
Ήταν άνοιξη και στη Μάνη τα χελιδόνια είχαν επιστρέψει. Τιτίβιζαν στις στέγες, φτερούγιζαν στις πλαγιές, έστηναν τις φωλιές τους, με το χάρισμα να νιώθουν που ανήκουν και τι θέλουν να κάνουν. Σε αντίθεση με τον άνθρωπο, ο οποίος όσες ζωές κι αν του χαρίσουν, αναλώνεται στην προσπάθεια να αποκωδικοποιήσει έννοιες που καθόλου δεν βοηθούν στην ανάταση του πνεύματος του ή στη γαλήνη της ψυχής του.
Ήταν τότε που η Κατέρω μας βρέθηκε στην Αμερική, ως Κάθι πλέον, αγνοώντας ότι μοιράζεται τη ζωή της με έναν από τους ισχυρότερους άνδρες της μαφίας. Η ζωή της θα ανατραπεί οδυνηρά αλλά όπως είναι πλασμένη από την ηλιοκαμένη γυμνή πέτρα της πατρίδας της, μαχητική και αγέρωχη, θα απαρνηθεί τον έρωτα και θα επιβιώσει ακολουθώντας το ένστικτο της. Όχι όμως χωρίς απώλειες, όχι χωρίς δάκρυα, όχι χωρίς θυσίες. Έμαθε να χτίζει τείχη, όχι για να εμποδίσει κάποιους να μπουν στη ζωή της, αλλά για να δει ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά της.
Από τα αγαπημένα μου διαβάσματα και ένας από τους λόγους που άρχισε η «Βιβλιομουρμούρα».
Θέλω όλα αυτά που βιώνω, διαβάζοντας ένα βιβλίο να τα μοιραζόμαστε . Να ταξιδεύουμε μαζί στον κόσμο των βιβλίων, να ανακαλύψουμε κρυμμένους θησαυρούς . Άλλα μας σημαδεύουν, άλλα τα προσπερνούμε αδιάφορα.
Σημασία δεν έχει η αφετηρία. Ούτε ο προορισμός. Σημασία έχει μόνο το ταξίδι.