Υπουργοί, ιδανικοί αυτόχειρες

Κάποιος να τους σταματήσει. 
Τους νέους υπουργούς που άρχισαν από εκεί που δεν έπρεπε: από τις μονομερείς ενέργειες. 
Μονομερείς έναντι των εταίρων, των δανειστών και όσων εμπλέκονται στη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος τα τελευταία χρόνια. 
Αλλά μονομερείς και έναντι της... κυβέρνησης στην οποία μετέχουν.

Συνιστά ερασιτεχνικό ετεροχρονισμό να εξαγγέλλουν οι υπουργοί μέτρα προτού παρουσιάσει στη Βουλή ο Πρωθυπουργός τις προγραμματικές δηλώσεις του για να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης

Συνιστά ερασιτεχνικό ετεροχρονισμό να εξαγγέλλουν οι υπουργοί μέτρα προτού παρουσιάσει στη Βουλή ο Πρωθυπουργός τις προγραμματικές δηλώσεις του για
να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. 
Το μόνο που καταφέρνουν είναι προκαλούν σύγχυση στο εσωτερικό και να ξαναφέρουν με αρνητικό τρόπο την Ελλάδα στο εξωτερικό. 
Ο όρος «controversial» κυκλοφορεί ήδη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το κοινοτικό κέντρο.
Αποτελεί δικαίωμα της νέας κυβέρνησης να ζητήσει την επανεξέταση όλων των συμφωνηθέντων από την προηγούμενη. Να ανοίξει νέο κύκλο συνομιλιών με τους πάντες και για τα πάντα. Ταυτόχρονα, αποτελεί υποχρέωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να συζητήσει με τη νέα κυβέρνηση και θα το κάνει. Άλλωστε, πρωτίστως η Ένωση είναι ένα σύστημα διαρκούς διαπραγμάτευσης. 
Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο τέλος είναι υποχρεωτικές για όλους. 
Το υπενθύμισαν στον Αλέξη Τσίπρα ο Σουλτς και ο Ντάισελμπλουμ, που έσπευσαν στην Αθήνα με ρόλους καλού και κακού μπάτσου.
Σε κάθε περίπτωση συνιστά τραγική άγνοια κινδύνου να προβαίνουν οι υπουργοί ο ένας μετά τον άλλον, σε ανακοινώσεις ότι θα καταργήσουν το ένα, δεν θα εφαρμόσουν το άλλο, δεν θα ισχύσει το τρίτο. Από τις επαναπροσλήψεις στο δημόσιο μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις στη ΔΕΗ και το Λιμάνι. Από την εκπαίδευση μέχρι την αύξηση των συντάξεων και των μισθών. Αλλά και μέχρι την Ουκρανία όπου η κυβέρνηση έδωσε το πρώτο δείγμα απειρίας: Δεν ήθελε να ασκήσει βέτο, αλλά ήθελε και να την λάβουν υπόψη. Ήθελε να την ενημερώσουν, αλλά δεν ήξερε και πώς γίνεται αυτή η ενημέρωση.

Συνιστά τραγική άγνοια κινδύνου να προβαίνουν οι υπουργοί ο ένας μετά τον άλλον, σε ανακοινώσεις ότι θα καταργήσουν το ένα, δεν θα εφαρμόσουν το άλλο, δεν θα ισχύσει το τρίτο

Η χώρα έχει συνομολογήσει με τους διεθνείς συνομιλητές της κάποιες πολιτικές και κάποια μέτρα που τη δεσμεύουν. Αν η νέα κυβέρνηση θεωρεί ότι αυτά κακώς αποφασίσθηκαν, μπορεί να ζητήσει να συζητηθούν εκ νέου. Δεν μπορεί να τα αλλάξει μονομερώς - χώρια που σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν και νομικά εμπόδια και εσωτερικές δυσχέρειες. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε δεσμευτεί ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες. Αλλά κάποιοι υπουργοί του δείχνουν να μην δεσμεύονται. Από αυτή την άποψη εξελίσσονται ήδη σε ιδανικούς αυτόχειρες.
Μπορεί ένας υπουργός, ή μια κυβέρνηση να είναι φορέας οποιασδήποτε πολιτικής, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από το κοινοτικό πλαίσιο, ή σε σύγκρουση με την κοινοτική Ευρώπη και σε αναντιστοιχία με τις Συνθήκες. Άλλωστε, ο σκοπός είναι να εμπλουτίσει την Ευρώπη με τις θέσεις του, όχι να απομονωθεί λόγω αυτών των θέσεων. Άλλο αξίωση για ισότιμη επανα-διαπραγμάτευση και άλλο αυθαιρεσία και καουμποϊλίκι εκ του προχείρου.
Δεν είναι σοβαρό το φαινόμενο του υπουργού ο οποίος... οδηγώντας προς το γραφείο του την πρώτη ημέρα ανακοινώνει ότι δεν ισχύουν όσα παραλαμβάνει. Δεν είναι δουλειά του υπουργού Οικονομικών να ξινίζει για όσους έχουν «Πόρσε», αλλά να ελέγχει αν έχουν φορολογηθεί αυτοί που τις έχουν. 
Ούτε του υπουργού Εξωτερικών να ανταλλάσσει μηνύματα με τον Αδωνι. 
Μπάστα σύντροφοι: 
Θεωρητικά η κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποιηθεί ακόμη πλήρως...

Δεν είναι σοβαρό το φαινόμενο του υπουργού ο οποίος... οδηγώντας προς το γραφείο του την πρώτη ημέρα ανακοινώνει ότι δεν ισχύουν όσα παραλαμβάνει.

Αυτές οι αντιφατικές και αμετροεπείς πρωτοβουλίες δεν δείχνουν συνέπεια σε κάτι, ούτε είναι αριστερή πολιτική. Είναι αυτοκαταστροφική πολιτική. Το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση είναι να δείξει διάθεση παραβίασης των κοινοτικών κανόνων. Να θεωρήσει ότι έχει δικαίωμα στην ακύρωση συμφωνιών χωρίς συζήτηση. Το επόμενο βήμα θα είναι να συνεργήσει στην επανεθνικοποίηση κάποιων πολιτικών και να το θεωρήσει θρίαμβο.
Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι το μέγαρο Μαξίμου είναι διαφορετικό πεδίο άσκησης πολιτικής από την Κουμουνδούρου. 
Ένα κόμμα μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τις ευρωπαϊκές πολιτικές και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά όταν ο επικεφαλής του καθίσει ως Πρωθυπουργός στο τραπέζι, οι κανόνες είναι διαφορετικοί και το βάρος του είναι ακριβώς το βάρος μιας χώρας σαν τη σημερινή Ελλάδα. Αν δεν το καταλάβει το λιγότερο είναι να κατεβαίνουν τα ακουστικά όταν παίρνει το λόγο. 
Το περισσότερο δεν θέλουμε να το ξέρουμε...

 Γ Λακόπουλος-thetoc.gr