Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
(...)Και βεβαίως αυτό που πετύχαμε ήταν να μην υπάρχει καμία περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, καμία νέα απόλυση και να υπάρχει πλήρης διαχωρισμός της δανειακής σύμβασης από το μνημόνιο. Έτσι, για πρώτη φορά η χώρα μας απέκτησε τη δυνατότητα να σχεδιάζει και να υλοποιεί τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει η ίδια και όχι να υλοποιεί αιτήματα και προαπαιτούμενα που επιβάλλονται απ’ έξω.
Φυσικά, όταν ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει «καμία νέα απόλυση», αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στον δημόσιο τομέα καθώς οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα δεν σταματούν, όπως φυσικά δεν σταματά και η περικοπή μισθών.
Όμως όσοι απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, παραμένουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η κυβέρνηση πετυχαίνει τη μη περικοπή μισθών και συντάξεων καθυστερώντας τις πληρωμές του Δημοσίου προς ιδιώτες, οι οποίοι προφανώς δεν απασχολούν μισθωτούς αλλά...ρομπότ που δεν έχουν ανάγκη από μισθό.
Κάθε μέρα που περνάει με την κυβέρνηση να μην κλείνει τη συμφωνία με την Ευρώπη, το κόστος για την πραγματική οικονομία είναι τεράστιο και ενεργοποιεί επικίνδυνους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Ένας άνεργος ή ένας ιδιωτικός υπάλληλος των 400 ευρώ εξοργίζεται όταν βλέπει έναν 40χρονο πρωθυπουργό να ζητά να τον αποθεώσουμε επειδή δεν απολύθηκε κανένας δημόσιος υπάλληλος.
Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις αναγκάζονται να περιμένουν για μήνες το Δημόσιο να τις εξοφλήσεις, έχοντας μάλιστα συνήθως προπληρώσει το ΦΠΑ και φυσικά τους εργαζόμενους τους, χωρίς καν μάλιστα την προοπτική τραπεζικού δανεισμού. Οι εργαζόμενοι μιας τέτοιας επιχείρησης είναι λιγότερο Έλληνες από τους υπόλοιπους; Δεν θα τους εκπροσωπήσει κανείς;
Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει συνολικά το πολιτικό σύστημα στον ιδιωτικό τομέα αγγίζει πλέον τα όρια του ρατσισμού, μοιάζει με άτυπο απαρτχάιντ με τρομερά προνομιακή αντιμετώπιση των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων.
Η διάκριση αυτή δεν είναι νέα, απλά ο ΣΥΡΙΖΑ της προσθέτει μια έξτρα νομιμοποίηση η οποία μοιάζει να κουρδίζει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.
πηγή