Γράφει ο Χρήστος ΣταυρακάκηςΟ Πάνος Καμένος για άλλη μια φορά επιδίδεται σε εθνικιστικά «τερτίπια» με τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθεί, μπροστά στις αποφάσεις του υπουργού για τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου
Η απόφαση για τους φετινούς εορτασμούς της 25ης Μαρτίου και ειδικότερα για την παρέλαση στην Αθήνα, έχει δύο βασικές -και εν μέρει αντιφατικές- πτυχές.
Η πρώτη αφορά τη δυνατότητα που θα έχουν όλοι και όλες να δουν την παρέλαση, χωρίς κάγκελα και ΜΑΤ. Αυτό σημαίνει απαλλαγή από το προηγούμενο αστυνομοκρατούμενο μοντέλο, κίνηση αναμφίβολα θετική.
Το «καινοτόμο» της απόφασης έχει να κάνει με τη διεξαγωγή δημοτικού γλεντιού, στο Σύνταγμα, με την μπάντα του στρατού, αμέσως μετά την παρέλαση.
Το ότι θα χορεύουν παρεούλα λαός και στρατός σε κλίμα εθνικής ενότητας, δεν μπορεί να προκαλεί τουλάχιστον δυσαρέσκεια -αν όχι αηδία- σε κάθε προοδευτικό και αριστερό άνθρωπο.
Πόσο μάλλον αν θυμηθεί κανείς το «βιασμό» της δημοτικής μουσικής από τη Χούντα των συνταγματαρχών, αφού με αυτήν έντυναν κάθε εθνικιστική εκδήλωση του καθεστώτος.
Αυτή η «καινοτομία», ρίχνει κι άλλο νερό στο μύλο της εθνικής ενότητας, της εθνικής συστράτευσης και γενικώς της εθνικής χαζομάρας, όπου όλοι οι Έλληνες ενωμένοι αντιστέκονται σθεναρά απέναντι σε κάθε είδους απειλή, υπαρκτή ή ανύπαρκτη.
Από τους Τούρκους και τους Γερμανούς -γενικώς- μέχρι τους μακρινούς μας τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι θα κατακλύσουν την Ευρώπη αν κατερρεύσει η Ελλάδα σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας αλλά και του υπουργού εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά.
Μα και οι φαντάροι παιδιά του λαού δεν είναι; Βεβαίως.
Οι φαντάροι όμως, όχι οι αξιωματικοί, οι στρατηγοί και όλος ο μηχανισμός του στρατού που αποτελεί έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες καταστολής για την άρχουσα τάξη, μαζί με την αστυνομία.
Επιπλέον, θα ξαναπούμε ότι αυτή η αντιπαράθεση (με τους «θεσμούς») δεν είναι εθνική αλλά βαθιά κοινωνική, είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φτωχών, των νέων, των μεταναστών απέναντι σε εκείνα των μεγάλων αφεντικών, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, της οικονομικής ελίτ.
Για κάθε πολιτική, αυτό είναι το δια ταύτα και από αυτή τη σκοπιά πρέπει να εξετάζεται: ποια είναι τα συμφέροντα που εξυπηρετεί μέσα στην κοινωνία.
Και όλα αυτά έχουν ως υπόβαθρο άλλη μια διαχρονική διεκδίκηση της Αριστεράς, που από τον ΣΥΡΙΖΑ «ξεχάστηκε», αυτή της κατάργηση των μιλιταριστικών παρελάσεων.
Το πρώτο επιχείρημα έχει να κάνει με τα έξοδα για τη διεξαγωγή της παρέλασης (μπάντες, άρματα μάχης κτλ) τα οποία αποτελούν πρόκληση για την οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Το δεύτερο -και καθόλου ιδεολογικό- είναι ότι οι θεσμοί των παρελάσεων (και δη των στρατιωτικών) είναι βαθιά αντιδημοκρατικοί, προάγουν την τυφλή υπακοή και την στρατιωτική πειθαρχία και έχουν τις ρίζες τους σε χούντες και διδακτορίες.
Απορίας άξιον κατά πόσο βοηθάει τους μαθητές και τις μαθήτριες να αναπτύξουν το ελεύθερο πνεύμα και την κριτική σκέψη οι παρελάσεις.
Τελοσπάντων, ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τους επαναστάτες του 1821 (που εξεγέρθηκαν απέναντι στους Τούρκους κατακτητές αλλά και τους ντόπιους συνεργάτες τους) δεν είναι άλλος παρά η συνέχιση των αγώνων για ελευθερία, ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση.
Πηγή