Ίσως κάποιοι να με αμφισβητήσουν ή να με κατακρίνουν να με πούν κορόιδο αλλά είμαι έτοιμος να ακούσω τα πάντα.
Έχω ένα αγοράκι 4 χρονών. Όταν ήταν 2 χρονών έμαθα πως δεν ήταν δικό μου, από μια συνομιλία της γυναίκας μου με έναν άντρα στο facebook.
Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες για τους λόγους που φαντάζεστε.
Ένιωθα τόσο βλάκας που έλεγα περήφανα ότι το παιδί, μου έμοιαζε. Έχασα τα λογικά μου, έψαχνα να βρω τον τύπο στο facebook έβλεπα τις φωτογραφίες προφίλ του και κοιτούσα συνέχεια το παιδί μου για να δω αν του έμοιαζε.
Έκανα πέρα όλους τους συγγενείς και φίλους που έλεγαν ότι το παιδί ήταν ίδιο εγώ και πίστευα πως ήταν όλοι τους στο κόλπο και το έλεγαν για στάχτη στα μάτια. Φοβόμουν να κάνω dna και το ανέβαλλα γιατί δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια. Μια μέρα πήρα το θάρρος πήρα μαζί μου και το παιδί τάχα ότι πάμε βόλτα και έτσι έκανα dna κρυφά. Αν δεν ήθελα εγώ να ξέρω δικαιούνταν να ξέρει εκείνο. Μέχρι τη τελευταία στιγμή ήλπιζα πως θα ήταν δικό μου μέχρι που με πήραν από τη κλινική και μου είπαν και επίσημα αυτό που ήξερα και δεν ήθελα να δεχτώ. Αυτό που έπρεπε να ξέρω από τη πρώτη στιγμή.
Μετά από αυτό, χειροτέρεψα. Τα έβαλα μόνο με το παιδί. Σταμάτησα να παίζω και να ασχολούμαι μαζί του, σταμάτησα να είμαι γεμάτος σοκολάτες αγκαλιές και φιλιά , ήμουν συνέχεια οξύθυμος, το έβαζα τιμωρίες, του φώναζα. Δούλευα μέχρι αργά γιατί εκεί έβρισκα διέξοδο. Με τη γυναίκα μου καμία επαφή , ψυχική ή σωματική. Κάθε Σαββατοκύριακο έβγαινα με φίλους και ζούσα σαν εργένης. Αν το σκεφτείς, εργένης ήμουν. Γυναίκα δεν είχα ούτε παιδί!
Συνήλθα όταν η γυναίκα μου έπρεπε για ένα συγκεκριμένο λόγο να λείψει από το σπίτι λίγο καιρό και ανέλαβα εγώ τη φροντίδα του παιδιού. Ήρθα ξανά κοντά του και συνειδητοποίησα ότι το πλασματάκι αυτό δεν έφταιγε σε τίποτα. Ήταν και αυτό θύμα της μητέρας του όπως ήμουν και εγώ. Κατάλαβα πως είχα 2 επιλογές. Να πω οτι το ξέρω, να χωρίσουμε και να μου πάρει το παιδί (αφου δεν ήταν δικό μου) αρα να μην το ξαναδώ ή να το βλέπω πολύ αραιά ή να κάνω το κορόιδο για να μπορώ να είμαι πατέρας στο παιδί μου.
Σιγά σιγά άρχισα πάλι να ασχολούμαι με το παιδί, να πηγαίνουμε βόλτες, να παίζουμε, να περνάμε χρόνο μαζί.
Προσπαθώ όπου πηγαίνουμε, να είμαστε μόνο οι 2 μας. Με τη γυναίκα μου κοιμόμαστε χώρια τα τελευταία 2 χρόνια και μαλώνουμε για αυτό και για πολλά άλλα. Λέει σε συγγενείς μας ότι ο γάμος μας περνάει κρίση και ότι δεν τη θέλω ή την απατώ.
Με έχουν πιάσει κουμπάροι μας και θείοι μας και με ρωτάνε τί συμβαίνει και εγώ τους λέω ότι λέει υπερβολές.
Ξεχνάει να πει ότι όσο ήμασταν παντρεμένοι έβγαζε τα μάτια της.
Ξεχνάει να πει ότι για χάρη όσων περάσαμε μου όφειλε τουλάχιστον μία αλήθεια. Την πιο σημαντική.
Ξεχνάει να πει ότι έκανε ένα παιδί να γνωρίσει άλλον για πατέρα του και αυτό δεν παίρνεται έτσι εύκολα πίσω.
Αν ήταν άλλος στη θέση μου, δεν θα κοιμόταν απλά στο καναπέ αλλά θα την ξεφτίλιζε. Μην ανησυχεί όμως μια μέρα θα τη ξεφτιλίσει το ίδιο της το παιδί. Δεν τη κατακρίνω για την απιστία και το εννοώ. Τη κατακρίνω που έκρυψε κάτι τόσο σημαντικό για να μη χάσει το βόλεμά της. Αν ερχόταν και μου έλεγε ότι το παιδί δεν ήταν δικό μου μπορεί και να μην χωρίζαμε. Την αγαπούσα πάρα πολύ και περισσότερο το παιδί μου και μπορεί να τη συγχωρούσα.
Επίτηδες έγραψα αυτή την ιστορία γιατί πιστεύω πως διαβάζει. Πως κλαίγεται αριστερά και δεξιά ότι ο γάμος μας περνάει κρίση και θέλει να χωρίσουμε και τί να κάνει. Νιώθω τυχερός μέσα στα ψέματά της γιατί μπορεί να έγινα πατέρας κάτω από αυτές τις συνθήκες αλλά σε ένα υπέροχο παιδάκι που είναι όλος μου ο κόσμος και ελπίζω όταν μεγαλώσει, να μπορέσω να του μιλήσω και να του πω την αλήθεια. Και μετά να φύγω για πάντα από εκεί μέσα και να μην φοβάμαι πως δεν θα το ξαναδώ γιατί θα μπορεί από μόνο του να με βρίσκει. Βρήκα χθες μια γειτόνισσα στο δρόμο και μου είπε “Ίδιος εσύ είναι ο γιος σου” και χαμογέλασα. Το παιδί μου, μου μοιάζει. Όταν αγαπάς κάτι πολύ, μπορεί να μην είναι δικό σου, αλλά δεν μπορεί να μην σου μοιάζει!
πηγή