Αντί κάποιου άλλου σχολίου για τις πρόσφατες εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, στην οποία πλέον τυπικά μόνο συμμετέχει, παραθέτω ένα άρθρο του στο Protagon τον Οκτώβριο του 2013, το οποίο θεωρώ ότι μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Συγκεκριμένα:
Όταν ξέσπαγε η Κρίση, ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε πει κάτι πολύ σωστό: Το μέγιστο έλλειμμα του ελληνικού κράτους είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας. Ο τ. υπουργός αναφερόταν βέβαια στα στατιστικά στοιχεία του κράτους και στην αδυναμία της κυβέρνησης να πείσει τους εταίρους μας ότι εννοούσαμε αυτά που λέγαμε. Όμως αγνόησε μια άλλη σημαντική παράμετρο: την ικανότητα της κυβέρνησης να σηματοδοτεί αξιόπιστα το τέλος της Κρίσης στον ελληνικό λαό. Κι έτσι συνεισέφερε ο ίδιος στην ολοκληρωτική απώλεια της αξιοπιστίας της κυβέρνησης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας προβλέποντας κάθε λίγο και λιγάκι σταθεροποίηση, ανάπτυξη και oσονούπω επιστροφή στις αγορές.
Εν μέσω μεγάλης Κρίσης, η κυβέρνηση έχει ιερή υποχρέωση να μη σπαταλά το όποιο κεφάλαιο αξιοπιστίας έχει και με το οποίο μπορεί να εμφυσήσει μια μόνο σύντομη νότα αισιοδοξίας την κατάλληλη στιγμή. Αυτό το «κεφάλαιο» είναι πολύ, πολύ μικρό και για αυτό πρέπει να χρησιμοποιείται έξυπνα και μόνο την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που πραγματικά κάνει να πάρει μπροστά ο σβησμένος κινητήρας της οικονομίας και που μια μικρή τονωτική ένεση θα τον βοηθήσει να μπει σε λειτουργία.
Όταν όμως η κυβέρνηση κάθε λίγο και λιγάκι σπαταλά αυτό το κεφάλαιό της, μονίμως ανακοινώνοντας, κατά τα πρότυπα Παπακωνσταντίνου, πως το δεύτερο εξάμηνο του 201Χ (αντικαταστήστε κατά το δοκούν το Χ με το 1, το 2, το 3, το 4...) έρχεται η ανάπτυξη, πως κατέφθασαν οι επενδυτές, πως όπου να ‘ναι θα αρχίσει να ρέει η τραπεζική πίστη, καταλήγουμε στο κάκιστο αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μη δύναται να εμφυσήσει έστω και μια μικρή νότα αισιοδοξίας όταν θα είναι η στιγμή να το κάνει. Ακούει ο πολίτης για Grecovery από τις αρχές του έτους και μόλις χτες διαβάζει ως η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε πως η ήδη νωχελική βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε (από τον Αύγουστο του 2012 στον Αύγουστο του 2013) κατά 7,2%. Πώς είναι δυνατόν να ξαναπιστέψει τον πρωθυπουργό; Πώς θα ανασάνει όταν ακούσει ξανά τον υπουργό Οικονομικών να λέει ότι το τέλος της Κρίσης είναι δίπλα μας;
Για να είμαι δίκαιος, το ίδιο λάθος κάνει και η αντιπολίτευση υποσχόμενη πως, με την εκλογή της, η χώρα θα απελευθερωθεί από το Μνημόνιο, θα δημιουργηθούν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, θα σταματήσει η ύφεση. Κάπως έτσι κυβέρνηση και αντιπολίτευση απλά χάνουν τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Εξαναγκάζουν την κοινή γνώμη, τους πολίτες, να αγνοούν τους πολιτικούς τους οποίους μπορεί και να ψηφίζουν. Πρόκειται για Μεγάλη Ήττα της Δημοκρατίας καθώς τίποτα δεν τροφοδοτεί τον νιχιλισμό στον οποίο επενδύουν τα ερπετά της Χρυσής Αυγής περισσότερο από το αυτό συναίσθημα της απαξίωσης προς τα δημοκρατικά κόμματα.
Και για να μη μιλώ γενικόλογα, επιτρέψτε μου μια πρόταση: Όλα τα κόμματα, της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, να υποσχεθούν μόνο τρία πράγματα στον ελληνικό λαό. Κατ’ αρχάς «Δάκρυα και Αίμα» (όπως έκανε ο Winston Churchill στο διάγγελμα με το οποίο προετοίμαζε τον βρετανικό λαό για τον μακρύ δρόμο του πολέμου). Στη συνέχεια, να υποσχεθούν «Επιστροφή στην Αξιοπρέπεια». Και να κονταροχτυπηθούν παρουσιάζοντας τις πολιτικές με τις οποίες θα επιστρέψουν στον μέσο Έλληνα τη χαμένη του αξιοπρέπεια.