Το σύνδρομο
καταπόνησης των μυών της κνήμης αποτελεί
σύνδρομο υπέρχρησης συχνό σε αθλητές οι οποίοι επιβαρύνουν ιδιαίτερα τα κάτω άκρα όπως είναι οι δρομείς μεγαλών αποστάσεων αλλά και σε άλλες
ιδιαίτερες ομάδες όπως οι χορευτές και οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες.
Η μακροχρόνια έλξη στο περιόστεο από τους μύες
της περιοχής ενοχοποιείται για τη δημιουργία περιοστίτιδας στο οστό της κνήμης και τις ενοχλήσεις στην
περιοχή. Η παθολογικά αυτή κατάσταση αντιπροσωπεύει περισσότερο την εμφάνιση μια
σειράς συμπτωμάτων στην περιοχή της κνήμης παρά ένα ξεχωριστό σύνδρομο.
Χαρακτηρίζεται
από άλγος, ήπιο οίδημα, ερυθρότητα και
τοπική ευαισθησία κατά μήκος το
έσω-οπίσθιου τμήματος της κνήμης, μεταξύ
του γόνατος και της ποδοκνημικής άρθρωσης. Ο πόνος ο οποίος είναι τουλάχιστον στα πρώτα στάδια
ήπιος εμφανίζεται αρχικά μετά από άσκηση, ενώ αργότερα μπορεί να εμφανίζεται και μετά από απλές δραστηριότητες ή και ακόμα στην
ηρεμία.
Η βλάβη είναι συχνότερη σε γυναίκες και σε άτομα με αυξημένο βάρος, χαμηλή επάρκεια σε ασβέστιο,
υπερπροπόνηση, τρέξιμο σε κεκλιμένο έδαφος, ακατάλληλα υποδήματα για άθληση
καθώς και και σε παρουσία υπερπρηνισμού
του άκρου πόδα.
Η διάγνωση είναι κυρίως κλινική με προσεκτική
εξέταση από τον θεράποντα γιατρό ενώ διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει μια σειρά
παθήσεων και κακώσεων που έχουν τα ίδια συμπτώματα και κυρίως τα κατάγματα κοπώσεως τα οποία είναι
επίσης συχνά σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων και το
χρόνιο σύνδρομο διαμερίσματος της κνήμης. Και άλλες αιτίες όμως οι οποίες προκαλούν άλγος στην περιοχή
της κνήμης όπως μυοκήλες, μυΙκές θλάσεις, τενοντίτιδες καθώς και λιγότερες συχνές παθολογίες όπως
όγκοι και φλεγμονές ή αγγειακές βλάβες όπως
η φλεβική θρόμβωση πρέπει να αποκλείονται νωρίς από τη διάγνωση της πάθησης.
Επίσης πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν ότι οι ενοχλήσεις στην περιοχή αυτή μπορούν
να οφείλονται σε αντανακλαστικό πόνο από
άλλες περιοχές όπως η σπονδυλική στήλη.
Ο απεικονιστικός έλεγχος όπως ο παλός ακτινολογικός έλεγχος συνήθως
δεν είναι διαγνωστικός, μπορει όμως να αποκαλύψει περιοστίτιδα της κνήμης
και βοηθάει επίσης σημαντικά στη
διαφορική διάγνωση άλλων αιτιών άλγους στην περιοχή όπως κατάγματα κοπώσεως ή
φλεγμονές. Στη διαφορική διάγνωση συνεισφέρουν επίσης και οι νεώτερες
απεικονιστικές μέθοδοι όπως η αξονική και η μαγνητική τομογραφία ενώ το
σπινθηρογράφημα παρόλο που έχει το
μειονέκτημα της ακτινοβόλησης του ασθενούς -όπως και η αξονική τομογραφία-
μπορεί να αποκαλύψει έγκαιρα την ύπαρξη κάποιας παθολογίας από το οστό της
κνήμης.
Η θεραπευτική
προσέγγιση είναι κυρίως συντηρητική με αποχή από τη δραστηριότητα. Ιδιαίτερα
βοηθάει επίσης η εφαρμογή πάγου και η ανύψωση του ποδιού ενώ πιθανόν να
χρειαστεί κάποια φαρμακευτική αγωγή με απλά αναλγητικά ή αντιφλεγμονώδη
φάρμακα. Γενικά η συντηρητική αγωγή έχει
καλά αποτελέσματα εφόσον ο αθλητής
συμμορφωθεί με τις υποδείξεις και περιορίσει την αθλητική δραστηριότητα του.
Η
φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει προοδευτικό πρόγραμμα ασκήσεων και κυρίως διάφορα
φυσικά μέσα όπως κρουστικούς υπερήχους, ιοντοφόρεση και φωνοφόρεση.
Χειρουργική θεραπεία υπό γενική ή τοπική αναισθησία σπάνια
απαιτείται και περιλαμβάνει διατομή της
περιονίας της περιοχής ή αφαίρεση τμήματος του περιοστέου με γενικά
ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Για
την πρόληψη της πάθησης ιδιαίτερη σημασία έχει η αποφυγή υπερπροπόνησης καθώς και
προπονητικών λαθών και η χρήση κατάλληλων υποδημάτων.