Μία και μόνη είναι η αδιαπραγμάτευτη αρχή στη δημοσιογραφία.
Πως «η είδηση είναι ιερή και το σχόλιο ελεύθερο».
Πίστευα -και πιστεύω- ότι αυτό τουλάχιστον το γνωρίζουν οι εκλεγμένοι στα διάφορα όργανα της ΕΣΗΕΑ ή διορισμένοι στο ΕΣΡ.
Φαίνεται, όμως, ότι άλλοι είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν τις αποφάσεις τους. Κι έτσι έγινε και καταντήσαμε εν έτει 2015 και με την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» στην εξουσία ν' ασκούνται από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ διώξεις σε βάρος δημοσιογράφων, επειδή κάποιοι έκριναν ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ανάλογες αθλιότητες δεν θυμάμαι ούτε επί χούντας.
Η επαγγελματική μου ταυτότητα φέρει τον
αριθμό 753 (η πιο πρόσφατη θα πρέπει να κινείται κοντά 12.300). Και στα 52 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα έχω μάθει αυτό που όλοι οι ανά την υφήλιο ασχολούμενοι με τα ΜΜΕ γνωρίζουν. Πως δεν υπάρχει αυτό που κάποιοι αφελώς και άλλοι δολίως επικαλούνται ως «αντικειμενική δημοσιογραφία». Διότι πολύ απλά τέτοιο πράγμα ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει, ούτε και πρόκειται να υπάρξει.
Τι είναι εκείνο που υπάρχει;
Μα φυσικά η κομματική ή, ακόμη χειρότερα, η καθεστωτική ιδιοτέλεια, που αρνείται στο κάθε μέσο ενημέρωσης να έχει τη δική του διακριτή άποψη και πορεία. Αλλά κι άλλοτε έχω επισημάνει ένα γεγονός που μόνο κακόπιστα μπορεί ν' αμφισβητηθεί: πως αν υπάρχει κάτι το οποίο έχει παραμείνει διαχρονικά πιστό στις θέσεις και τις απόψεις του, αυτό δεν είναι άλλο από τα ΜΜΕ.
Αυτή η πραγματικότητα διαταράχθηκε σε ιδιαίτερες μόνο χρονικές περιόδους.
Εν μέρει στη δεκαετία του '50 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60 που ή ο περιπτεράς σού έδινε διπλωμένη την εφημερίδα σου ή δεν την έβρισκες καθόλου. Στα χρόνια της χούντας που η λογοκρισία καθόριζε τα όρια μέσα στα οποία μπορούσαμε να κινηθούμε.
Και τώρα επί ΣΥΡΙΖΑ που σαφέστατα επιχειρείται να επιβληθεί η λογική πως τα ΜΜΕ δεν έχουν το δικαίωμα ν' ασκούν ελεύθερα την κριτική τους, αλλά μόνο στον βαθμό και στην ένταση που δεν θα ενοχλείται η εξουσία.
Προσωπικά δεν μ' ενοχλούν οι απειλές και οι «υποδείξεις» των πολιτικά νεόπλουτων ΣΥΡΙΖΑίων και ΑΝΕΛιτών.
Αλλά μ' εκνευρίζουν οι γελοιότητες των κομματικά στρατευμένων συνδικαλιστών. Οταν εκτός των άλλων δεν διαθέτουν και τα επαγγελματικά γαλόνια για να διδάσκουν δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος