Έτσι συνήθως επιλέγεται ένα πρόσωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης της ηγεσίας, στον οποίο και γράφεται το κάθε περιουσιακό στοιχείο.
Παλιότερα μάλιστα, υπήρξαν και περιπτώσεις ανθρώπων, που τα… πήραν και έφυγαν πίνοντας στην υγειά του εκάστοτε κόμματος.
Γράφει ο Βηματοδότης, σχετικά με το ακίνητο της πλατείας Κουμουνδούρου:
«Βρισκόμαστε στο 1987, η ανανεωτική Αριστερά ονομάζεται ΕΑΡ και πραγματοποιεί οικονομική καμπάνια προκειμένου να αγοραστεί το κτίριο της Κουμουνδούρου. Όντως, βρίσκονται τα 80.000.000 δραχμές που κόστιζε, αν και φήμες της εποχής έκαναν λόγο για χρήματα από εφοπλιστή που δόθηκαν αλλά δεν έφτασαν ποτέ να πραγματοποιήσουν τον σκοπό για τον οποίο δόθηκαν, αλλά δεν τις πιστεύουμε. Και έρχεται η ώρα να αγοραστεί το κτίριο.
Σε τίνος όνομα, όμως, θα αγοραζόταν εφόσον, χάρη στον σοφό νομοθέτη, τα κόμματα δεν είναι ξεκάθαρο αν διαθέτουν ή δεν διαθέτουν νομική προσωπικότητα, άρα το εάν δικαιούνται ή δεν δικαιούνται να έχουν περιουσία είναι σχετικό και μπορεί να εξαρτάται από τη νομολογία; Αποφασίζεται, λοιπόν, το κτίριο να αγοραστεί στα ονόματα των Λεωνίδα Κύρκου, Φώτη Κουβέλη και Στέργιου Πιτσιόρλα (του νυν προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ), όπερ και συνέβη.
Όταν η ΕΑΡ προσχώρησε στον Συνασπισμό και ο κ. Πιτσιόρλας βρέθηκε στο πλάι του Νίκου Κωνσταντόπουλου ζήτησε τη μεταβίβαση του ποσοστού του.
Έτσι, το ποσοστό του κ. Πιτσιόρλα μεταβιβάστηκε στον Λεωνίδα Κύρκο και μετά τον θάνατο του Λεωνίδα όλο το ποσοστό μεταβιβάστηκε στον Φώτη Κουβέλη».
Tromaktiko