Υπάρχουν πολλά παραδείγματα «εξελικτικού αγώνα» μεταξύ θηρευτών και θηραμάτων, όπου οι προσαρμογές που βοηθούν τα ζώα να αποφύγουν τη θήρευση, πυροδοτούν αλλαγές στους κυνηγούς, που τους βοηθούν να γίνουν πιο αποτελεσματικοί.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης διερεύνησαν κατά πόσον αυτό βρίσκει εφαρμογή στην εμπορική αλιεία. Το γεγονός ότι κάποια ψάρια είναι καλύτερα στο να αποφεύγουν τα δίχτυα μπορεί με την πάροδο του χρόνου, να οδηγήσει σε φυσιολογικές αλλαγές στους πληθυσμούς των ψαριών.
Η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Σον Κίλεν χρησιμοποίησε προσομοιώσεις αλιείας ώστε να διερευνήσει αν κάποια άτομα εντός των πληθυσμών ψαριών ήταν συστηματικά πιο επιρρεπή στην αιχμαλώτιση, και αν αυτό συνδέεται με διαφορές στην κολύμβηση ή στο μεταβολισμό.
Οι ερευνητές μέτρησαν την ικανότητα κολύμβησης, το μεταβολικό ρυθμό και δείκτες αεροβικής και αναεροβικής φυσικής κατάστασης σε 43 ψάρια. Στη συνέχεια τα τοποθέτησαν σε μια προσομοίωση αλιείας που επαναλήφθηκε αρκετές φορές.
Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης έδειξαν ότι ορισμένα ψάρια ήταν πράγματι πιο επιρρεπή στην αιχμαλωσία στα δίχτυα και αυτό σχετίζεται άμεσα με την αναερόβια ικανότητα, δηλαδή την ικανότητα για σύντομες περιόδους έντονης σωματικής δραστηριότητας, η οποία απαιτεί περισσότερο οξυγόνο από ό,τι είναι διαθέσιμο από την αναπνοή και μόνο.
«Με την πάροδο του χρόνου, η επιλεκτική απομάκρυνση αυτών των ψαριών θα μπορούσε να αλλάξει τη θεμελιώδη φυσιολογική σύνθεση των πληθυσμών των ψαριών», δήλωσε ο Κίλεν.
Οι ερευνητές στο επόμενο στάδιο θα μελετήσουν ψάρια στο φυσικό τους περιβάλλον για να ελέγξουν αν θα προκύψουν τα ίδια αποτελέσματα.