Του Δημήτρη Καναβαράκη
Σε ένα σύμπαν πλήρους… αποχαύνωσης και αμνησίας, όπου τα γραπτά ΔΕΝ μένουν και όλα τα μεγάλα λόγια προεκλογικών δεσμεύσεων έχουν την ίδια σημασία με έναν (ακόμη) διάλογο του Ριτζ με την Μπρουκ για την σβησμένη-άσβεστη φλόγα του έρωτα τους στην «Τόλμη και Γοητεία».
Ο Αλέξης είναι de facto τολμηρός, για πολλούς παραμένει ακόμα και γοητευτικός, το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι αν εξακολουθεί πια να… ζει ανάμεσα μας. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε ξανά τις απατηλές υποσχέσεις από το βήμα της ΔΕΘ έως και την επιβολή των capital controls.
αλλά κυρίως να εστιάσουμε στην… εξωγήινη δήλωση που έκανε το πρωί της Κυριακής στην τηλεόραση του SKAI: «Δεν βρήκα ούτε έναν πολίτη να μου πει ότι μας υποσχέθηκες αυτό, αλλά δεν το έκανες», ήταν η ατάκα που έστειλε αδιάβαστους όσους είχαν την… ατυχία να παρακολουθούν εκείνη την ώρα τη συνέντευξη.
Τελικά με ποιους συνδιαλέγεται ο Αλέξης Τσίπρας; Οι μόνοι με τους οποίους μιλάει είναι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, ο Αλέκος Φλαμπουράρης και ο Νίκος Παππάς;
Δεν έτυχε να μιλήσει ακόμα με κάποιον χαμηλοσυνταξιούχο που περίμενε 13η σύνταξη, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και αντί αυτών εισπράττει μείωση έως και 6%; Δεν βρήκε ακόμα στο διάβα του κανέναν ελεύθερο επαγγελματία που προσδοκούσε να ανέβει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, ούτε κάποιον επιχειρηματία που λίγες ημέρες πριν «φάει» στο κεφάλι τα capital controls καθησυχάζονταν με δεσμεύσεις περί του αντιθέτου; Δεν έτυχε να μιλήσει ούτε με κάποιο στέλεχος η εν δυνάμει ψηφοφόρο της Λαϊκής Ενότητας που εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ «καταγγέλλοντας» τον με υπερβάλλοντα στόμφο για ανακολουθία λόγων και έργων;
Μάλλον ο Αλέξης θεωρεί συνομιλητές αυτούς με τους οποίους του αρέσει να συνομιλεί και στην κατηγορία αυτή δεν συμπεριλαμβάνεται πιθανότατα ούτε η Περιστέρα Μπαζιάνα, από την οποία – τόνισε χαριτολογώντας – ότι… «τρώω ξύλο» όταν ρωτήθηκε για το ποια είναι η γνώμη της σε ότι αφορά την ακρίβεια στην αγορά.
Εκτός και αν όταν λέει ότι δεν έχει βρει ούτε έναν πολίτη να τον κατακρίνει για αναξιοπιστία υπονοεί ότι κανείς απ’ όσους συναντά κατά τις περιοδείες του δεν του μιλάει, διότι του… κρατά μούτρα. Όπως συνέβη μέσες – άκρες στα Ανώγεια, όπου ακόμα και οι δικοί του ψηφοφόροι έσπευσαν να τον υποδεχτούν με μια προειδοποιητική – αιχμηρή μαντινάδα («Όπως και η πρώτη άμα χαθεί η δεύτερη ευκαιρία χάνεις την πιθανότητα να γράψεις ιστορία!»)
Φαίνεται όμως ότι ακόμα και στη γενέτειρα του Νίκου Ξυλούρη, στους πρόποδες του Ψηλορείτη, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έκανε το… κρι-κρι (κατά το παγόνι) σιγοψιθυρίζοντας το… ήτανε μια φορά μάτια μου (ένας αντιμνημονιακός), κατά την απέλπιδα επιμονή του να παρουσιαστεί εντελώς διαφορετικούς από τους άλλους.
Αντιλαμβανόμαστε το σοκ της «ανάκρισης» το βράδυ της 12ης Ιουλίου, τότε που ο Έλληνας πρωθυπουργός έμοιαζε μαθητούδι εν ώρα τιμωρίας, καθήμενος μόνος απέναντι στους 27 υπόλοιπους ηγέτες των κρατών – μελών της Ε.Ε. Είναι ικανή μια τέτοια εξοντωτική διαδικασία να σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή ενός πολιτικού. Βοηθώντας ωστόσο στην «ωρίμανσή» του και όχι στον… διακτινισμό σε μια άλλη διάσταση.
Αντί του πρώτου όμως ο Αλέξης φαίνεται ότι το πήρε πολύ βαριά και τώρα πίσω από τις… λέξεις μόνο οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, ο Φλαμπουράρης και ο Παππάς μοιάζουν ικανοί να γνωρίζουν τι κρύβεται…