«Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά την Μαρία Χορς,
την ιέρεια της τελετής Αφής των Ολυμπιακών Αγώνων, τη σπουδαία χορογράφο και
λάτρη της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας που «έφυγε» πλήρης ημερών, κατά τη
συγγραφή του βιβλίου μου, το οποίο ήταν αφιερωμένο σε εκείνη με τον τίτλο: «Μαρία
Χορς, Ανάβοντας την Ολυμπιακή Φλόγα της Αρχαίας Τραγωδίας».
«Η Μαρία Χορς, εισβάλλοντας στο χώρο του αρχαίου
δράματος στα τέλη της δεκαετίας του '50, πλάι στον Αλέξη Μινωτή, έφερε νέα πνοή
στον τομέα της χορογραφίας. Απομακρύνθηκε από την αντίληψη περί γεωμετρικών
σχημάτων, που προϋπήρξε και προχώρησε σε μια αίσθηση «ελεύθερης κίνησης» που
εναλλασσόταν με κάποια αδρά συνθετικά χορογραφικά σχήματα. Η Μαρία ήταν ένας
έξοχος άνθρωπος, μια σπάνια δασκάλα (και της υποκριτικής μέσω κινησιολογίας),
μια εμπνευσμένη, με όραμα χορογράφος. Ένας ακάματος πρωτεργάτης του θεάτρου».
«Από τα επτά της χρόνια η Μαρία Παναγιωτοπούλου,
αργότερα Χορς ήξερε με τι ήθελε να ασχοληθεί, όταν πέρασε το κατώφλι της σχολής
της Κούλας Πράτσικα. Χορεύτρια, δασκάλα και χορογράφος η μικρόσωμη Μαρία Χορς
δεν ξέχασε ποτέ τη Σχολή Χορού του Εθνικού, την Επίδαυρο, τους μαθητές της, το
Λύκειο των Ελληνίδων, το Μινωτή, την Παξινού, την θεία Κούλα, όπως έλεγε την
Πράτσικα, αλλά και την τραγωδία και το ολυμπιακό ιδεώδες, όπως εκείνη το υπηρέτησε
για δεκαετίες κατά την τελετή αφής της φλόγας στην Ολυμπία. Στο Αρσάκειο πέρασε
τα μαθητικά της χρόνια, ενώ μία φιλόλογός της, της άναψε τη φλόγα για το αρχαίο
δράμα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,
ακολουθώντας τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, για να μάθει περισσότερα για τον αρχαιοελληνικό
πολιτισμό. Βίωσε τον πόλεμο, βοήθησε τους τραυματίες και όπως είχε πει σε λόγια
που αναδεικνύονται προφητικά «αυτή η Αθήνα, όταν είναι ανάγκη, όσο και αν μας πληγώνει
η καθημερινότητά της, ξέρει να ορθώνεται, να ανταπεξέρχεται στην κρισιμότητα
των καταστάσεων. Έτσι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όλοι θα είμαστε εκείνες τις
ημέρες εθελοντές, και ο καθένας θα υπηρετήσει την εκεχειρία, την δύναμη του να
συγχωρείς και να αγαπάς».
«Από την κατοχική Αθήνα, στην Αθήνα των Ολυμπιακών,
από την μητέρα της στην Πράτσικα, από
την Επίδαυρο, στην Ολυμπία και στους Δελφούς θα μου μείνει το παιχνίδισμα των
ματιών της και θα θυμάμαι πάντα την ιέρεια που χτυπά το τύμπανο για να
ξεκινήσει η τελετή της Αφής από το ναό της Ήρας στην Αρχαία Ολυμπία».
«Η αρμονική συμβίωση με τον σύζυγό της είναι ότι
μένει σε μία γυναίκα», μου είχε πει για τη συμβίωσή της με τον αγαπημένο της σύζυγο,
τον αρχιτέκτονα Μιχάλη Χορς, τον οποίο έχασε νωρίς».
«Νιώθω πολύ τυχερή που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω
από κοντά την Μαρία Χορς. Καλό ταξίδι Μαρία!»