Μεθαύριο ψηφίζουμε.
Κι από Δευτέρα συμμαχική κυβέρνηση. Είναι το μόνο βέβαιο σε σχέση με αυτή την αναμέτρηση. Δυστυχώς, όχι όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το θέλει.
Τουλάχιστον έτσι λέει. Γιατί τι θα κάνει, κανένας δεν το ξέρει.
Λογικά, λοιπόν, πάμε ή για κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Ποταμιού-ΠΑΣΟΚ ή για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού-ΠΑΣΟΚ. Αρα κοινός παρονομαστής το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και μόνος προβληματισμός η στάση του όποιου «μεγάλου» μείνει στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Λογικά η ΝΔ δεν θα δημιουργήσει προβλήματα. Μπορεί να μη λέει «ναι σε όλα», αλλά «ναι στα περισσότερα» θα το λέει. Αυτό είναι σίγουρο. Το απέδειξε, άλλωστε, όταν χρειάστηκε να βάλει πλάτη, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία στην οποία μας γκρέμιζε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Τσίπρα.
Εκεί, όμως, που πολλοί φοβούνται ότι
θα υπάρξει πρόβλημα είναι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ τερματίσει δεύτερος. Πιστεύουν και όχι άδικα ότι θα προσπαθήσει να ξαναβρεί τον αντιμνημονιακό εαυτό του και δεν θα διστάσει να προσθέσει μία ακόμη κωλοτούμπα στις όσες έχει πραγματοποιήσει ως τώρα. Και θεωρούν ότι στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να προωθήσει την εφαρμογή του αριστερού μνημονίου.
Προσωπικά τέτοιο κίνδυνο δεν βλέπω. Και, για να εξηγούμαστε, δεν εννοώ πως δεν θεωρώ τον Τσίπρα ικανό για τη νέα κωλοτούμπα.
Τέτοιες ψευδαισθήσεις ούτε είχα, ούτε σκοπεύω να αποκτήσω. Απλώς ο ηττημένος Τσίπρας θα έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα να ξεπεράσει για να μπορέσει να διασφαλίσει την -ακόμη και σήμερα- προβληματική ενότητα του κόμματός του. Κι ακόμη κι αν τα καταφέρει, εκείνο που αποκλείεται να επιτύχει είναι να υποδυθεί ξανά τον αντιμνημονιακό.
Προσπαθώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν ο Τσίπρας ξανασήκωνε τη σημαία του αντιμνημονιακού λαϊκισμού.
Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία και μόνη: τον κάθε υπουργό της νέας κυβέρνησης με το μνημόνιο στο χέρι να διαβάζει στον νεοαντιμνημονιακό συριζαίο, είτε ο Τσίπρας είτε όποιος άλλος είναι αυτός, ότι αυτά που πληρώνουμε είναι αποκλειστικά δικό του επίτευγμα.
Και να πέφτει γέλιο. Πολύ γέλιο.
Που, εδώ που τα λέμε, θα το έχουμε ανάγκη.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος