Δυστυχώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμη κρίκος στη μακρά αλυσίδα μίσους, βίας και λαϊκισμού που ενέσκηψε στον Μεταπολιτευτικό δημόσιο βίο από τη μοιραία δεκαετία του 1980.
Τότε, με εκτελεστικό όργανο την εφημερίδα Αυριανή, εμφανίσθηκε στην Ελλάδα μία από τις αγριότερες και χυδαιότερες μορφές λαϊκισμού που έχει γνωρίσει μεταπολεμικά η Ευρώπη. Στρατός αυτού του ακραίου λαϊκισμού υπήρξαν οι λεγόμενοι Αυριανιστές, αριστεροδεξιοί τραμπούκοι που ασκούσαν βία εναντίον όσων αποδοκίμαζαν τις απόψεις τους.
Το λυντσάρισμα στα πρώτα εκείνα στάδια ήταν κυρίως λεκτικό. Στα χρόνια μας έχει
προσλάβει τη μορφή και της σωματικής βίας. Έχουν προηγηθεί του περιστατικού με τον Γ. Κουμουτσάκο, φόνοι και βιαιοπραγίες κατά ανυπεράσπιστων μεταναστών. Ο ξυλοδαρμός του Κ. Χατζηδάκη.
Οι προπηλακισμοί κατά άλλων βουλευτών. Οι επιθέσεις κατά καθηγητών στα Πανεπιστήμια. Οι τραμπουκισμοί συνδικαλιστών.Η δολοφονία των τεσσάρων υπαλλήλων της Marfin. Ο εμπρησμός και η λεηλασία του κέντρου της Αθήνας μετά τον φόνο του Α. Γρηγορόπουλου. Η δολοφονία του Χρ.Φύσσα.
Είχα συναντήσει τον Οκτώβριο του 1991 τον Κώστα Σημίτη και αντιγράφω από το βιβλίο μου «Η Αθέατη Όψη» τί μου είχε πει γιά την Αυριανή και τους Αυριανιστές:
« Όλοι αυτοί είναι η πρώτη ύλη γιά τη δημιουργία ενός φασιστικού κόμματος. Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι είχαν ξεκινήσει στρατολογώντας κάποιους σαν τους δικούς μας Αυριανιστές. Πιστεύω πως όταν πεθάνει ο Παπανδρέου οι Αυριανιστές θα ενταχθούν σε ένα είδος Λεπενικού κόμματος. Πρόκειται γιά τα πιό καθυστερημένα και αμόρφωτα στρώματα του ελληνικού λαού. Φοβάμαι ότι θα τους πληρώνουμε ακριβά και γιά πολλά χρόνια. »
Έτσι και συνέβη. Ξαναείδαμε λοιπόν στη πλατεία Συντάγματος με τη μορφή των «Αγανακτισμένων» Αυριανιστές και επιγόνους τους μεταλλαγμένους σε Χρυσαυγίτες και αντιεξουσιαστές - μπαχαλάκηδες. Όταν αποχώρησαν από το Σύνταγμα όσοι καλόπιστα εντάχθηκαν αρχικά στο κίνημα αυτό, απέμειναν τα ακροδεξιά και ακροαριστερά κατάλοιπα στη πάνω και τη κάτω πλατεία, που αδιακρίτως μούτζωναν, έβριζαν, προπηλάκιζαν, έκαιγαν, πετροβολούσαν. Και τώρα κάποιοι από αυτούς πρωτοστάτησαν στο λυντσάρισμα του Γ. Κουμουτσάκου, παρεπιπτόντως ενός από τους ευγενέστερους και αξιοπρεπέστερους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Θα ανέμενε κανείς ότι θα ήταν άμεση και σκληρή η καταδίκη τους. Αλλά γιά μία ακόμη φορά το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Αντί να εγκαλέσει ευθέως τους Χρυσαυγίτες υποκινητές του επεισοδίου αναλώθηκε στην εκτόξευση επιθέσεων ανάμεσα στη κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αφήνοντας στη πραγματικότητα τη Χρυσή Αυγή στο απυρόβλητο.
Ηθικό αυτουργό του ξυλοδαρμού του βουλευτή χαρακτήρισε η Νέα Δημοκρατία τον Νίκο Φίλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη πλευρά υποστήριξε ότι η Νέα Δημοκρατία επιδίδεται σε πατριδοκαπηλεία και ευθύνεται γιά το επεισόδιο, διότι παίζει ακροδεξιά παιχνίδια και αποτελεί συνιστώσα της ακροδεξιάς.
Με άλλα λόγια έγινε ένας παρανοϊκός συμψηφισμός ευθυνών ανάμεσα στους νεοναζί επιτεθέντες τραμπούκους, τους «πατριδοκάπηλους» της Νέας Δημοκρατίας και τον αμετροεπή υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αναμφίβολα δεν είχε καμμιά δουλειά ο υπουργός Παιδείας να ανοίξει αυτή την ώρα συζήτηση περί εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να στοχοποιείται ως ο ηθικός αυτουργός της επίθεσης μιάς ομάδας αλητών κατά του Γ. Κουμουτσάκου. Και αναμφίβολα δεν είχε κανένα λόγο η Νέα Δημοκρατία να ανεβάσει τόσο ψηλά το στη πραγματικότητα περιορισμένων διαστάσεων ζήτημα Φίλη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή ευθύνεται γιά τον ξυλοδαρμό του Γ. Κουμουτσάκου ως συνιστώσα της ακροδεξιάς.
Το μόνο βέβαιο από όλα αυτά είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν ορθώνει, ως ώφειλε, ένα τείχος απέναντι στο μίσος και τη φασιστική βία, που εκλύει σήμερα ένα διόλου αμελητέο τμήμα της σκληρά δοκιμαζόμενης από τη κρίση ελληνικής κοινωνίας. Δεν σχηματίζει, ως ώφειλε, ένα κοινό μέτωπο εναντίον της πραγματικής απειλής γιά την δημοκρατική ομαλότητα του τόπου.
Απειλής που αντιπροσωπεύει σήμερα η Χρυσή Αυγή, καθώς αυτή αποτελεί τον κύριο εκφραστή του μίσους και της φασιστικής βίας. Και αφήνει έτσι ανενόχλητη, ως μη ώφειλε, την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Πράγμα που αργά ή γρήγορα θα πληρώσουμε πολύ ακριβά, αν το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε αυτό που πράγματι σήμερα συμβαίνει.
Αν βλέπει τον Φίλη ή τη Νέα Δημοκρατία και η κάθε πλευρά, γιά τους δικούς της λόγους και τους δικούς της μικροκομματικούς υπολογισμούς, επιμένει να μη θέλει να δει τη Χρυσή Αυγή. Η μεν Νέα Δημοκρατία γιά να μπορεί να αλιεύει ψηφοφόρους από τα θολά νερά της ακροδεξιάς, ο δε ΣΥΡΙΖΑ από τα εξ ίσου θολά αντιμνημονιακά νερά, στα οποία η Χρυσή Αυγή ήδη κατέχει δεσπόζουσα θέση.
Π. Λουκακος-thetoc.gr