Από τις λίγες φορές που η σπηλαιολογία και η τεχνολογία βοηθούν τους ιατροδικαστές να βγάλουν συμπέρασμα και να δώσουν τέλος στην αγωνία μιας οικογένειας. Οπως έγινε με την οικογένεια του Αθανάσιου Καραγκούνη .Ο 78χρονος είχε εξαφανισθεί τον Οκτώβριο του 1994 χωρίς κανένα ίχνος, «σα να ’χε ανοίξει η γη...». Απάντηση στο ερώτημα έδωσε μόλις πριν από μερικές ημέρες ο αρχαιολόγος - σπηλαιολόγος Γιάννης Ζαβιτσανάκης όπως περιγράφει ο ίδιος στο ιστολόγιό του.
Ο σπηλαιολόγος καταρριχήθηκε σε ένα άγνωστο και ανεξερεύνητο σπηλαιοβάραθρο που βρίσκεται σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από το χωριό του κτηνοτρόφου Κεχρινιά Αιτωλοακαρνανίας. Στην πρώτη του κάθοδο για να εξερευνήσει το σπηλαιοβάραθρο και σε βάθος 25 μέτρων, στο πρώτο επίπεδο του σπηλαίου βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα μακάβριο εύρημα: έναν ανθρώπινο σκελετό.

Ο σπηλαιολόγος, οπως αναφέρει η Λία Νεσφυγέ στα ΝΕΑ, εκτέλεσε χρέη αστυνομικού και ιατροδικαστή αφού κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει το σημείο όπου βρισκόταν ο σκελετός. Η έρευνα που ακολούθησε με τη μέθοδο DNA απέδειξε ότι ο εξαφανισμένος από το 1994 Αθανάσιος Καραγκούνης είχε χάσει τη ζωή του πέφτοντας στο σπηλαιοβάραθρο. Μετά τον εντοπισμό του σκελετού, έσπευσε να ειδοποιήσει την Αστυνομία. Εδωσε κατάθεση και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια το εύρημά του και το σημείο που το είχε εντοπίσει. Οδήγησε στην περιοχή του σπηλαίου μεικτό κλιμάκιο αστυνομικών και πυροσβεστών. Γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να κατέβουν στο σπήλαιο
Στη συνέχεια ο Ζαβιτσανάκης σπηλαιολόγος με άδεια εισαγγελέα και ιατροδικαστή ανέλαβε την ανάσυρση. Ακολουθώντας τη νόμιμη διαδικασία, φωτογράφισε το σημείο και κατέγραψε όλες τις λεπτομέρειες προκειμένου από την αυτοψία οι Αρχές να βγάλουν συμπεράσματα για τις συνθήκες της πτώσης. Μετά την αυτοψία ο σπηλαιολόγος ανέσυρε τον σκελετό και τον παρέδωσε εργαστηριακές εξετάσεις.

Ποιος είναι
Με σπουδές αρχαιολογίας, ο Γιάννης Ζαβιτσανάκης άρχισε να ασχολείται με την ορειβασία και την αναρρίχηση και στην πορεία το ενδιαφέρον του τράβηξαν τα σπήλαια. Επικεντρώθηκε στην Αιτωλοακαρνανία καθώς λόγω μορφολογίας η περιοχή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μεγάλη ποικιλία γεωλογικών μορφωμάτων, σπηλαιοβάραθρα, λημναία σπήλαια, υπόγειες κοίτες ποταμών και, όπως χαρακτηριστικά λέει, θεωρείται παράδεισος για τους σπηλαιολόγους.
Παρά το ρίσκο και τους κινδύνους, το τέλος της εξερευνητικής διαδρομής σού δίνει μια αίσθηση «που δεν περιγράφεται με λέξεις» και αναφέρεται σε «ένα ταξίδι στον χρόνο, στην εξέλιξη». Αποτελεί «μια ιστορική έρευνα, καθώς μέσα από αφηγήσεις συγκεντρώνουμε στοιχεία. Μεσα από μύθους και θρύλους που περνούν από γενιά σε γενιά. Ακόμα και τα ονόματα είναι ενδεικτικά, όπως όταν ένα σπήλαιο λέγεται Δρακότρυπα μπορούμε να φανταστούμε ιστορίες που συνόδευαν άλλες εποχές το σπήλαιο». Το συναίσθημα που κυριαρχεί στο τέλος της εξερεύνησης είναι «μια νίκη κατά των αρχέγονων φόβων που κάθε άνθρωπος έχει, όπως για το σκοτάδι και το άγνωστο».