Το
ασφαλιστικό, είναι ένα μείζον εθνικό πρόβλημα σωρευμένο επί 10ετίες,
που διαχρονικά και διακομματικά καμιά κυβέρνηση δεν θέλησε (δεν
τόλμησε...) να το αντιμετωπίσει με ρεαλισμό και γενναιότητα, με αίσθημα
ευθύνης απέναντι στις επερχόμενες γενιές.Η κάθε μία, πέταγε την καυτή πατάτα στην επόμενη, αναλογιζόμενη το πολιτικό κόστος της τόσο αναγκαίας για την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος εκσυγχρονιστικής αναδιάρθρωσής του. Ακόμη και η χούντα, διέγνωσε (πριν 40τόσα χρόνια!) την αναπόφευκτα επερχόμενη κατάρρευση, αλλά ούτε αυτή, που δεν είχε να υπολογίσει πολιτικό “κόστος”, τόλμησε ν' αγγίξει το πρόβλημα.
Και μιλάμε για προηγούμενα “καλά χρόνια”, με ανεκτή ανεργία, με ταμεία υγιή και
πλεονασματικά, με αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων στο 6,5/1. (σήμερα, η αναλογία είναι...1,2/!, (με πτωτική τάση-για να ξέρουμε που βρισκόμαστε).Αλλά τα πρόδρομα σημάδια της μέσο-μακροπρόθεσμα επερχόμενης κρίσης, σαφή και απειλητικά. Κανείς δεν αποφάσισε να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, και όσοι το τόλμησαν (αρκετά χρόνια αργότερα, λίγο πριν φύγει ο 20ος αιώνας...) το έκαναν με... εμβαλωματική λογική, να κερδηθεί κάποιος χρόνος, να μην σκάσει η κατάρρευση στα δικά τους χέρια...
Έτσι, “ανεπαισθήτως” φθάσαμε στα σημερινά μας χάλια. Και, πλέον, τα όποια και όσα μερεμέτια, δεν αρκούν. Ούτε καν και μια γενική “ανακαίνιση”. Το σύστημα για να συνεχίσει να υπάρχει (σε χαμηλότερα επίπεδα, βεβαίως...), απαιτείται εκ θεμελίων κατεδάφιση και επανοικοδόμησή του σε νέα “αντισεισμικά” θεμέλια. Όταν σ' ένα οικοδόμημα δεν κάνεις σε τακτικά διαστήματα τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης, για ν' αποφύγεις πρόσκαιρα το κόστος τους, στο τέλος θα κληθείς να διορθώσεις τις σωρευμένες ζημιές, με απείρως υψηλότερο κόστος. Κι' αν το αφήσεις να γίνει ετοιμόρροπο ερείπιο, το μόνο που απομένει είναι το γκρέμισμα και το εξ αρχής χτίσιμο του. Είναι νόμος: ότι δεν κάνεις στην ώρα του, θα κληθείς να το κάνεις αργότερα με πολλαπλάσιες θυσίες και “χασούρες”...
Αν, ας πούμε, η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Μητσοτάκη, στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήταν πιο γενναία και αποφασιστική, οι προτάσεις του “καταραμένου” καθηγητή Σπράου για την διάσωση του ασφαλιστικού θα ήταν λιγότερο επώδυνες, κι' αν κάποιες από αυτές είχαν υλοποιηθεί, το νομοσχέδιο Γιαννίτση (που απέρριψαν κοινωνία και κόμματα- του ΠΑΣΟΚ περιλαμβανομένου!) θα ήταν λιγότερο επαχθές, και θα είχε συμβάλλει στην επιβίωση του ασφαλιστικού τουλάχιστον μέχρι το 2030! Αλλά, για να μην κοροϊδευόμαστε, ως κοινωνία (τις διαστροφές της οποία “τιμούν” οι πολιτικοί μας ταγοί, δειλοί μοιραίοι κι' άβουλοι...) δεν θέλουμε, δεν αντέχουμε να δούμε την πραγματικότητα γυμνή από τα πολιτικάντικα φτιασίδια της, είμαστε υπέρ των “αλλαγών” και των εκσυγχρονισμών, αρκεί να αφορούν... τους άλλους και όχι εμάς. Γουστάρουμε το “παραμύθιασμα”, την “ασφάλεια' της προσωρινότητας, του “δώσ' ημίν σήμερον...” και βλέπομε!
Η αλήθεια είναι ότι για την καταστροφική στρέβλωση, μέσω των πελατειακών σχέσεων και “νομοτελειών”, του ασφαλιστικού συστήματος, οι σημερινοί κυβερνώντες μικρές ευθύνες φέρουν. Κυρίως, για τις μαξιμαλιστικές (συντεχνιακές, για πολιτικούς λόγους...) μαχητικές διεκδικήσεις του, σε μια ανερμάτιστη πολιτική εφαρμογή της αριστερής ιδεοληψίας “νόμος είναι, το δίκιο του εργαζόμενου!” τα κεκτημένα, και τρέχα γύρευε τα συγκεκριμένα “κεκτημένα” πώς και υπό ποίες συνθήκες εκτήθησαν...
Η ιστορία, όμως, με το περίεργο “χιούμορ” της, επέλεξε στα χέρια αυτών να σκάσει η βόμβα, αυτοί να πρέπει να διαχειρισθούν την κατάρρευση του ασφαλιστικού, την διάψευση των προσδοκιών εργαζομένων και ήδη απόμαχων της “τρίτης ηλικίας”. Και φορτωμένοι με τα προεκλογικά (του Ιανουαρίου αλλά και του Σεπτεμβρίου...) “ψεύτικα, μεγάλα λόγια...” της επαναφοράς της “13ης”, της αποκατάστασης των συντάξεων στα προ περικοπών επίπεδα, του “παράλληλου προγράμματος”, των “κόκκινων γραμμών”, βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένοι στα όσα υπέγραψαν και δεσμεύτηκαν με το τρίτο μνημόνιο, και τα “αριστερά” πτερόεντα ιδεοληπτικά τους “δεσμευτικά” φληναφήματα!
Έτσι, δεν τολμούν και δεν αντέχουν να μιλήσουν (αυτοί, επιτέλους, οι “ριζοσπάστες”, οι καινοτόμοι...) με την γλώσσα της αλήθειας, να εξηγήσουν στην κοινωνία ότι για τα όσα έλεγαν και υπόσχονταν, έκαναν λάθος, η αδήριτη πραγματικότητα τους προσγείωσε ανώμαλα, και πως τώρα, για να μην χάσουν αυγά και... πασχάλια νυν και μελλοντικοί απόμαχοι, απαιτείται περισυλλογή, θυσίες και επαναπρογραμματισμός. Δεν έχει λόγο ο Κατρούγκαλος να κοροϊδεύει ξετσίπωτα τους νυν συνταξιούχους, που θα δουν τις ήδη (από χρόνια!) καταβαλλόμενες συντάξεις να υφίστανται και την... 12η στην σειρά περικοπή τους, ότι “προστατεύεται το εισόδημά τους!”,με τον “φερετζέ” της “προσωπικής διαφοράς” που θα καλύπτεται από το κράτος ΜΟΝΟ μέχρι τον Ιούνιο του '18, και η διαφορά των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων με τις “μελλοντικές”, θα “γεφυρωθεί” μέσω των... αυξήσεων που θα τύχουν οι συντάξεις, από το 2018 και μετά, οπότε η Ελλάδα θα.... καλπάζει στον στίβο της ανάπτυξης και της ευημερίας!
Προφανώς, λέει αυτές τις ανόητες ψευτιές για να μπορέσει να περάσει από την Βουλή το εκρηκτικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, για να κογιονάρει τους εμβρόντητους βουλευτές της συγκυβέρνησης και ν' αποκοιμίσει την κοινωνία, ώστε να μην ξεσηκωθεί. Και με την σκέψη, πως “μέχρι το '18 ποιος ζει, ποιος πεθαίνει...”, το πιθανότερο είναι άλλης “ιδεολογίας” κυβέρνηση να μετράει τα θύματα και τους βαριά τραυματίες από την “φιλολαϊκή”, αριστερή λύση που έδωσε στο πρόβλημα...
Την αλήθεια, κι' ας πονάει συντρόφια! Μόνο έτσι συνασπίζονται, μάχονται και επιβιώνουν οι κοινωνίες. Όχι με “αριστερά” ψέμματα και μικροπολιτικάντικα τερτίπια που κατέφευγαν οι προκάτοχοί σας...