Οι παλιοί μεγάλωναν με τον Μικρό Ήρωα.
Ατρόμητος, πάντα έδινε αγώνες για την ελευθερία και τα ιδανικά του. Τώρα τα παιδιά μεγαλώνουν με τον «Μικρό ηγέτη».
Τον Αλέξη Τσίπρα.
Το «μικρός» όμως δυστυχώς δεν πάει στην ηλικία.Ο επιθετικός προσδιορισμός αφορά στη ζημιά που ημέρα με την ημέρα κάνει στην Ελλάδα, στην κοινωνία και στους Θεσμούς που οφείλουν οριζόντια να διαπερνούν ένα Κράτος.
Ως μπουνταλάς με ανοικτά τα πόδια άκουγε τον γαλλικό εθνικό ύμνο παρουσία του Φρανσουά Ολάντ, μεταφέροντας μια εικόνα ασέβειας σε διεθνές πεδίο. Με τα φτωχά του αγγλικά αυτοεξευτελίστηκε παρουσία του τέως πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον και πλήθους επενδυτών καταρρακώνοντας το κύρος της χώρας. Αγνοώντας κάθε κανόνα, με πρωτοφανή ασχετοσύνη, άφηνε τον
Γιάνη Βαρουφάκη να ρεζιλεύει διεθνώς την πατρίδα μας με τα καμώματα του ενώ επί των ημερών και με δική του ευθύνη η Βουλή έγινε θέατρο σκιών, gay φιλιών, ένα τσίρκο με θηριοδαμάστρια την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Να πάμε παραπέρα το «παιχνίδι» με τους Θεσμούς; Τους τόσο απαραίτητους Θεσμούς για να επιβιώσει μια χώρα; Να θυμίσουμε το λαϊκοκίτς καρναβάλι της περασμένης 25ης Μαρτίου με τις χουντικής εμπνεύσεως γιορτές στο Σύνταγμα;
Βέβαια θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα αυτά όταν πέρυσι, ένας δηλωμένος Άθεος έσπευδε να αφήσει περιστέρια στην προβλήτα του Πειραιά για να δείξει το πόσο καλός πρωθυπουργός ΟΛΩΝ των Ελλήνων θα είναι.
Ξεχνώντας όμως αυτή την ενωτική – εθνική αποστολή, ο Αλέξης Τσίπρας συνεχώς επιλέγει να διχάζει κι όχι να ενώνει όπως ο ρόλος του επιτάσσει. Αρχικά ήταν το «Γερμανοτσολιάδες εναντίον Πατριωτών». Το γνωστό «Μνημόνιο – Ανρτιμνημόνιο». Μετά ήταν το …ηρωικό «ΟΧΙ» κατά του …ταπεινωτικού κι ενδοτικού «ΝΑΙ». Όταν τα ψήφισε όλα, ο διχασμός που έπαιξε ήταν «Παλιοί εναντίον νέων». Κι αφού ο άνθρωπος εξάντλησε όλα τα περιθώρια και βλέπει τις δημοσκοπήσεις λόγω του ασφαλιστικού να τον ρίχνουν στα τάρταρα βρήκε τον νέο διχασμό στο Σύμφωνο Συμβίωσης. Αυτή την τακτική υπηρετούσε η χθεσινή ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ επιλογή του να μην παραστεί ως όφειλε στο λιμάνι του Πειραιά. Όπως απαράδεκτη θεσμικά ήταν και η ίδια επιλογή του προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος αισθανόμενος ως συγκυβερνήτης της χώρας πολλές φορές τελευταία εκτρέπεται από το ρόλο του.
Προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου με τις δημόσιες παρεμβάσεις και φοβέρες του Αρχιεπισκόπου Πειραιώς Σεραφείμ. Σαφώς κι αυτός έχει εκτραπεί και δεν μπορεί να απειλεί πολιτικούς για τις κοινοβουλευτικές τους επιλογές. Όμως το να «σνομπάρει» ο πρωθυπουργός έναν ακόμα Θεσμό, να φοβάται δηλαδή επί της ουσίας να βάλει το κύρος της θέσης του (διότι προσωπικό δεν έχει πλέον καθόλου) ως ασπίδα στον όποιο σκοταδισμό και δείχνοντας ανωτερότητα να συμμετέχει σε μια μείζονα γιορτή που αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων, δείχνει το μικρό μέγεθος του πολιτικού ανδρός.
Όσο λοιπόν κι αν ο Σεραφείμ λειτουργεί λανθασμένα και ακραία, θα έπρεπε ο μικρός μας πρωθυπουργός να γνωρίζει ετούτο: Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, παρά το ρατσιστικό εις βάρος του μίσος που τελικά του κόστισε έως και τη ζωή έλεγε πως «το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι». Κι ο πρωθυπουργός στο σκοτάδι του Σεραφείμ αντί να αντιπαρατεθεί με κύρος, με το θάρρος των θέσεων και της υψηλής θεσμικά θέσης του, επέλεξε παρέα με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το δικό τους σκοτάδι. Αυτό της μισαλλοδοξίας, του σνομπισμού που κρύβει ένδεια επιχειρημάτων και της τελικής αποχής που οδήγησε σε απαξίωση έναν ακόμα Θεσμό.
Δημήτρης Μαρκόπουλος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ