Πρόστιμα και τιμωρία, ποινές, φόβος και βία, τρομοκρατία και παραλογισμός είναι στοιχεία που έχουν πλέον βρει μόνιμα θέση στη ζωή μας στην Ελλάδα της κρίσης.
Σε μια εποχή που ο δημότης της Καλαμάτας πλήττεται από παντού, έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει χρηματικές ποινές για κάθε δραστηριότητα και κάθε συναλλαγή. Πρόστιμα από το κράτος, από το δήμο, την εφορία, την πολεοδομία, την αστυνομία. Αν αργήσεις να πληρώσεις την κλήση ή το δάνειο, να «τακτοποιήσεις» το σπίτι, αν αργήσεις να δώσεις… θα τιμωρηθείς. Φυσικά, κανείς δε σε ρωτάει αν μπορείς πλέον να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου.
Το τελευταίο εισπρακτικό καμπανάκι ήχησε εσχάτως στο κέντρο της πόλης και ιδιαίτερα στην οδό Χρυσάνθου Παγώνη, όπου η Δημοτική Αρχή αποφάσισε εντελώς ξαφνικά να εφαρμόσει κάποια παλιά απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, για στάθμευση από τη μία ή την άλλη πλευρά των πεζοδρομίων, ανάλογα με το μήνα (μονά, ζυγά).
Αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια… βιομηχανία κλήσεων από τη Δημοτική Αστυνομία και τους πολίτες να διαμαρτύρονται.
Δεν υπάρχει καμία ένσταση εξορθολογισμού της κατάστασης και στη συγκεκριμένη οδό. Η πρακτική είναι που εξαγρίωσε τους πολίτες.
Αν υπήρχε μια ενημερωτική καμπάνια κάποιων ημερών για τα νέα δεδομένα, τα προβλήματα θα είχαν ελαχιστοποιηθεί. Δεν μπορείς, όμως, να επιβάλλεις ένα μέτρο στα… μουγκά. Τα 20 ευρώ που τρέχουν να πληρώσουν στο ταμείο του Δήμου μέσα στο 10ήμερο οι δημότες δεν είναι μικρό ποσό.
Και εδώ θα ρωτήσει κάποιος.
Να μη γίνει δηλαδή; Και τι να κάνουμε, να τα αφήσουμε όλα χύμα;
Χωρίς κανόνες και ελέγχους; Όχι βέβαια.
Στις ευνομούμενες πολιτείες πρέπει να υπάρχουν κανόνες, διαφορετικά θα γίνουμε ζούγκλα. Αναμφίβολα. Ουδείς διαφωνεί με τη συγκεκριμένη θέση. Αλλά αποσπασματικά, με υιοθέτηση, όπως και στην παραπάνω ειδική περίπτωση, της προτεσταντικής λογικής της τιμωρίας και του «αγίου κέρδους», θεωρούμε ότι είναι λάθος.
Πρέπει, λοιπόν, οι αμαρτωλοί Καλαματιανοί να πάθουν για να μάθουν; Αυτό εισηγείται η σημερινή Δημοτική Αρχή; Το κυκλοφοριακό ζήτημα στην πόλη, όμως, δεν είναι τόσο απλό θέμα.
Είναι μια πολυπαραμετρική εξίσωση, η οποία απαιτεί συνολική αντιμετώπιση, σοβαρότητα, σωστό σχεδιασμό και συνέπεια. Διότι κανείς δε θέλει τα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια και τους ποδηλατοδρόμους, κανείς δε θέλει ο εφοδιασμός των καταστημάτων να γίνεται κάθε ώρα και στιγμή και φορτηγά να κόβουν βόλτες στην κεντρική πλατεία και τους πεζοδρόμους της Καλαμάτας, κανείς δε θέλει κυκλοφοριακή συμφόρηση στην πόλη μας, την πόλη του ποδηλάτου όπως θέλουμε να τη λέμε.
Όλοι θέλουμε να ζούμε σε μια φιλική και ασφαλή πόλη, που θα εστιάζει στον άνθρωπο και όχι στο αυτοκίνητο. Αυτό που λείπει, λοιπόν, είναι μια στοχευμένη και στιβαρή πολιτική για τη βιώσιμη κινητικότητα και την κυκλοφορία στην πόλη και όχι «εύκολες» λύσεις εισπρακτικού χαρακτήρα.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη